"Byliśmy łgarzami" - E. Lockhart

Byliśmy łgarzami to współczesna, wyrafinowana i trzymająca w napięciu powieść, która przebojem wdarła się na listy bestsellerów „New York Timesa”.Polecana przez Johna Greena, autora bestsellera Gwiazd naszych wina.Szacowna i bogata rodzina spędza wakacje na prywatnej wyspie. Dwóch braci i ich piękna siostra zaprzyjaźniają się z charyzmatycznym rówieśnikiem o politycznych ambicjach. Łącząca ich relacja niebawem zmieni się w destrukcyjną więź. Wypadek. Tajemnica. Kłamstwo. Wielka miłość. Prawda.

Mamy sobotę, kończy się naprawdę kiepski czytelniczo tydzień. Więcej zawodów, niż zachwytów, więcej rwania włosów nad książkami, niż oczarowań. Musi być równowaga. Sięgnęłam po „Byliśmy łgarzami”, książka o intrygującym tytule, interesującym opisie i naprawdę hipnotyzującej okładce. Jak zwykle nie doczytałam czegoś, tym razem informacji, że to bardziej młodzieżowa książka, a ja w tym miesiącu czuję się jak stary Ent. No, ale skoro Ent, to nie bądźmy zbyt pochopni…

Razem z zamożną, bardzo szanowaną rodziną udajemy się na wakacjach. Ludzie ci są tak zamożni, że mają swoją wyspę i tak dumni, że do szczęścia wystarczy im fakt noszenia własnego nazwiska. Zdarzają się problemy – ot rozwody, ale z wszystkiego można wylizać się na łonie rodziny. Na wyspie, gromada dzieci spędza wakacje, przeżywa pierwsze fascynacje, bawi się, dokazuje, dorasta. Z dzieci przekształca się w młodych ludzi. Jednak wśród tych niewinnych wygłupów, dorastania dochodzi do tragedii, a jedna z osób nie do końca wie co się stało… książka będzie próbą odpowiedzi na to pytanie

Jako rzekłam, nie bądźmy pochopni, to że książka mnie nie oczarowała, nie znaczy, że jest dnem. W tym tygodniu czytałam o wiele gorsze książki, a tą nie miałam ani razu, ochoty rzucić: o ścianę, w okno, w osobę przechodzącą obok. Do ogromnych walorów tej książki, należy styl, w jakim została napisana: lekko, z humorem, swadą. Czyta się ją naprawdę przyjemnie. Ale jednak brakło tego czegoś, a raczej winy dopatruję się w tym, że to wszystko już gdzieś było i czytając książkę miałam wrażenie, że sama mam zanik pamięci i oto ta pamięć w kawałkach wraca.

Nie uważam tej książki za złą, ale jestem chyba za stara na takie powieści, dla mnie bohaterzy byli zbyt płascy, brakowało mi w nich jakiejś głębi, fabuła – jakaś taka powtarzalna, brakło chemii, ale doceniam i intrygę i naprawdę – wiem, ze się powtarzam, ale muszę to podkreślić – bardzo dobry styl autorki, dzięki któremu, mimo wszystko czytało mi się dobrze.