"Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet" - Stieg Larsson

Pewnego wrześniowego dnia w 1966 roku szesnastoletnia Harriet Vanger znika bez śladu. Prawie czterdzieści lat później Mikael Blomkvist - dziennikarz i wydawca magazynu "Millennium" otrzymuje nietypowe zlecenie od Henrika Vangera - magnata przemysłowego, stojącego na czele wielkiego koncernu. Ten prosi znajdującego się na zakręcie życiowym dziennikarza o napisanie kroniki rodzinnej Vangerów. Okazuje się, że spisywanie dziejów to tylko pretekst do próby rozwiązania skomplikowanej zagadki. Mikael Blomkvist, skazany za zniesławienie, rezygnuje z obowiązków zawodowych i podejmuje się niezwykłego zlecenia. Po pewnym czasie dołącza do niego Lisbeth Salander - młoda, intrygująca outsiderka i genialna researcherka. Wspólnie szybko wpadają na trop mrocznej i krwawej historii rodzinnej.

Kilkakrotnie gdzieś tam wspominałam, że pracuję w szkole. Jakby wbrew statystykom, że ludzie po studiach nie czytają, koleżanki i koledzy nauczyciele czytają, o zgrozo zdarza nam się kawy nie dopić, bo dyskutujemy o czytanych książek, wymieniamy opinie i poglądy, ciągle coś sobie polecamy. W weekend zostałam grupowo okrzyczana, że JESZCZE nie czytałam Millennium. Mama czytała, ja nie, chociaż mam I tom na półce. Przyszłam z pracy i zaczęłam czytać… mordowałam tę książkę do dziś. Usypiałam nad nią, próbowałam doszukać się w niej tego WOW.  Drugi tom też już mamy w domu, dla Mamy, ja przez pół roku chyba się nie zbliżę do niego. O nie! Wiem – wiele osób uzna, że głoszę herezję i trzeba mnie wykląć z nieformalnego związku osób lubiących kryminały – trudno. Niestety ta powieść mnie nie zaczarowała, bardzo mi przykro, bo przez te dni, podczas których katowałam się tą powieścią przeczytałabym wiele fantastycznych książek.

Szwedzki dziennikarz i wydawca publikuje artykuł, który ma być wielkim WOW, a okazuje się kamieniem u szyi, w efekcie facet przegrywa proces o zniesławienie ma zapłacić sporo pieniędzy i jeszcze pójść do więzienia. Wykorzystując jego bezrobocie i marne perspektywy nestor zamożnej rodziny prowadzącej poważne interesy  proponuje mu pracę. Mikael ma napisać biografię rodziny oraz odkryć tajemnicę zniknięcia bratanicy Vangera. Nie wie, że wchodzi do zwartego światka, który ma swoje mroczne tajemnice, nawet nie wie jak mroczne. Do pomocy ma specyficzną śledczą, która potrafi dotrzeć do każdej informacji – Lisbeth. Dziewczyna ma talent, ale i pokręconą psychikę. Razem prowadzą poszukiwania, próbując wyjaśnić co stało się 40 lat temu na wyspie, gdy zginęła Harriet.

Gdy zameldowałam Mamie, że skończyłam ta uradowana zapytała „No  i nie fajna książka”, odpowiedziałam: „Nie, zmrodowała mnie bardziej niż kazanie x. XY”. Wyłączywszy te kazania, żadna książka chyba tak mnie nie męczyła, bo ja wiem – chyba od czasów „Krzyżaków”, których w końcu nie przeczytałam. Tą dokończyłam, na zasadzie mojego chłopskiego uporu. Do dwusetnej strony czekałam aż akcja się rozkręci, później faktycznie miewałam momenty, dłuższe lub krótsze, gdy faktycznie fabuła intrygowała, ale nie przeżyłam wessania, nie byłam rozgorączkowana, nie czułam, że nie mogę się oderwać. Czytała, bo zaczęłam, bo skoro doszłam tak daleko to szkoda porzucać…

A podobno to najlepsza część…