"Bajki, które zdarzyły się naprawdę. Historie słynnych kobiet" - Anna Moczulska

I żyli długo i szczęśliwie? Takie rzeczy to tylko w baśniach, powiecie.
Okazuje się jednak, że czasem bajki zdarzają się naprawdę. Niektóre królewny i księżniczki przeżywały historie rodem z baśni…
Zofia Jagiellonka na przykład zaczęła chorować. „Puchnie ze staropanieństwa” – orzekli medycy. I tak oto w jej życiu pojawił się niemłody – i niewierny – książę brunszwicki. Ona jednak, choć niczym Śpiąca Królewna do życia zbudziła się późno, postanowiła zawalczyć o siebie.Niepiśmienna dziewczyna ze wsi rozkochała w sobie cara Piotra I i z dnia na dzień, jak Kopciuszek, została carycą Katarzyną I. Owinęła sobie męża wokół palca. „Oto, do czego prowadzi rozpusta”, westchnęła tylko, kiedy zazdrosny car sprezentował jej głowę kochanka w słoju.Elżbieta Bawarska, zwana Sissi, nie dała zatruć sobie życia „Złej Macosze” – swojej teściowej Zofii. Buntowała się na każdym kroku. Urządziła nawet w cesarskim pałacu… salę gimnastyczną ze sprzętem do ćwiczeń.Anna Moczulska swojej książce opisuje baśniowe scenariusze, które rozegrały się naprawdę w życiu kobiet znanych z kart historii: Anny Jagiellonki, Marii Tudor, Barbary Radziwiłłówny, Joanny Szalonej i wielu innych.

Niedawno wyszła książka o dorosłych wersjach baśni braci Grimm, ktoś zagrał na nazwisku, na marce. Tak łatwiej.  Po co pracować i tworzyć coś nowego. Na szczęście w Polsce wydano prawdziwe bajki, dla dorosłych. Anna Moczulska opisuje losy postaci historycznych, które w jakiś sposób wpasowują się w bajkowe standardy chociaż nie zawsze następuje happy end. W tym trudnym dla mnie czasie, ta książka była ucieczką, wspaniałym odpoczynkiem i porywającą przygodą. Od razu na wstępie napiszę, jeśli ktoś się waha, niech przestanie, książka jest bardzo wartościowa i ze wszech miar godna polecenia. Autorka jest blogerką, pewnie więc spłynie, już zaczyna zresztą spływać środowiskowy hejt, mam nadzieję że się tym nie przejmie, bo książka – świetna.

Podzielona na pięć części:  Kopciuszek, Śpiąca Królewna, Księżniczka na ziarnku grochu, Piękna i Bestia oraz Królewna Śnieżka. Autorka opisuje historie, które pasują do schematów, w przypadku Kopciuszka, wiadomo to kobiety, które wbrew pozycji wyjściowej coś osiągnęły, będą to kobiety mniej, lub bardziej znane, ot w tym rozdziale poczytamy o Trędowatej i wielkim mezaliansie czyli o Zofii Choteck, ale nie tylko. Śpiąca królewna, to opowieść o trzech siostrach Jagiellonkach, które matka Bona zepchnęła w kąt i właściwie były już spisane na straty. Księżniczka na ziarnku grochu, to przewrotne potraktowanie tej bajki i tego ziarnka, nie jako dowodu na bycie księżniczką, ale jak kamień w bucie, coś co będzie gorzką pigułką, a raczej zniszczy życie księżniczek, chociaż miało być tak pięknie.  Smutny to rozdział… Piękna i Bestia, to zerwanie z Bestią, który tylko wygląda źle, tu mamy opowieści o szaleńcach, gwałcicielach, o czarownicach, też nie jest wesoło, ale mnie zauroczył rozdział o Konstantym.  Śpiąca Królewna, to opowieści o księżniczkach i złych macochach, chociaż autorka nie jest tendencyjna i stara się zrozumieć postępowania tych teściowych, matek, którym historia tradycyjnie przypisuje rolę tych złych.

Tak jak napisałam we wstępie, jestem zachwycona tą książką, nie piszę tego z sympatii do autorki, bo nie odwiedzałam – chyba – jej bloga, ani nie jest moją psiapsiółką – uprzedzam lojalnie. Wytknę też dwie wady, moim zdaniem nieistotne, no ale. Po pierwsze, kolokwializmy, rozumiem, że autorka chce odczarować historię, przestać mówić i pisać o niej tylko wzniośle i językiem Homera, ale po prostu opowiada to jak plotki z okolicy, ale momentami nagromadzenie kolokwializmów mnie nieco irytowało, nawet nie irytowało, co ciut przeszkadzało. Po drugie, za mało. Żałuję, że autorka nie podzieliła tych historii na pół i nie wydała w dwóch tomach, czytało mi się za szybko, nim się obejrzałam – bach – koniec. No, ale to jednocześnie wada i zaleta. Bo jak się książkę tak dobrze i szybko czyta, nie można utyskiwać.

Książkę czyta się świetnie, jak bajki, tylko z prawdziwymi bohaterkami i nie tak cukierkowe. Chociaż mamy happy endy, silne uczucia, ale sporo jest łez, straconych szans i smutku. A jednak ta książka nie przygnębia, w głowie pozostaje wspomnienie wspaniałej lektury.

Naprawdę gorąco polecam, uważam, że na tej książce nie da się zawieść, chociaż o większości słyszałam, to mimo wszystko jest to napisane tak ciekawie, że nie sposób się nudzić, czy narzekać.