"Podróżniczka" - Diana Gabaldon

Jest rok 1746. Szesnastego kwietnia armia króla Jerzego II rozgromiła wojska Karola Edwarda Stuarta w bitwie pod Culloden w Szkocji. Po walce Anglicy przeczesali pole bitwy, dobijając rannych. Większość tych, którzy przeżyli, stracono w Anglii, a tysiąc jeńców sprzedano jako niewolników do pracy na amerykańskich plantacjach bawełny.
Rok 1968. Claire, zagłębiając się w dokumenty z epoki i drżąc o Jamiego, usiłuje odgadnąć koleje jego losu. Czy „Czerwony Jamie” przeżył masakrę pod Culloden? Tak właśnie przypuszcza i powraca w wiek XVIII. Razem z Jamiem okrętują się na statek płynący z ładunkiem na Karaiby. Po niezwykle niebezpiecznej podróży morskiej, licznych przygodach i ucieczkach, docierają do brzegu nieznanego lądu. Okazuje się, że przybyli do Nowego Świata…

Taak, seria książek Outlander wzbudza albo wielki entuzjazm, albo… to ja ją czytam. Mam guza i podejrzenie wstrząsu mózgu, od rytmicznego uderzania czaszką, w różne powierzchnie. Nie chcę być niesprawiedliwa, bo tom drugi naprawdę mi się podobał, za to trzeci… z tego powodu czwarty tom leży i czeka… na Godota? Nie wiem… Podróżniczka, była bardzo specyficzną książką, podczas lektury, której usnęłam z milion razy… w różnych pozycjach. Dobrze, że nie czytałam jej w środkach komunikacji zbiorowej, bo strach pomyśleć, gdzie bym zajechała… Panie i panowie… dalsza część sagi o chędożeniu, czyli podróży w czasie Claire i jej męża, rudego Jamiego, który najwyraźniej jest niezniszczalny.

Jak już w poprzedniej części dowiedzieliśmy się z Claire, Jamie, przeżył epicką rzeź, zwaną bitwą pod Culloden. Claire spędza każdą chwilę na szukaniu losów Jamiego, który w historii zapisał się jako Czerwony Jamie… Tymczasem on sam siedzi w niewoli, coś tam pomaga Anglikom, myśli o Claire. Ta w końcu go odnajduje i znowu wraca do Szkocji…

Zieeew. To nie chodzi o to, że jest chędożenie… bo tak się składa, że tego nie ma zbyt wiele, nie chodzi o to, że nie ma Randalla(Kasiek płacze), rozchodzi się o to, że jest nudno. Piekielnie nudno, to niesprawiedliwe, że taki ładny kolor okładki skrywa taką nudę. Ta książka prawie mnie zamordowała… nudą.

Według mnie, ten tom jest najsłabszym, w porównaniu z nim pierwszy jest po prostu super!! Mamy reminiscencje życia Claire z Randallem, u Jamiego niby coś się dzieje, ale niewiele… wszystko jest tak jałowe, bezpłciowe. No wynudziłam się jak zagorzały alkoholik na spotkaniu AA.

Błagam!! Dajcie mi nadzieję, że następne części będą lepsze, inaczej potnę się tymi cienkimi kartkami – i miękkim grzbietem… I bardzo brakuje mi Randalla…. To takie smutne. Ani chędożenia – ani Randalla. I co ma mnie jeszcze trzymać przy tej serii? Prócz masochizmu…