"Uwięziona w bursztynie" - Diana Gabaldon

Jest rok 1968. Claire Randall powraca wraz z dorosłą córką Brianną do Szkocji. Tu pragnie wyznać prawdę równie zaskakującą, jak wydarzenia, które ją zrodziły: prawdę o starodawnym kręgu kamiennym... o miłości przekraczającej granice czasu... o szkockim wojowniku Jamesie Fraserze...
Ale jest też rok 1745. Claire udaje się do Paryża, aby zapobiec skazanemu na klęskę powstaniu w Szkocji pod wodzą księcia Karola Stuarta. Chce ocalić córkę i mężczyznę, którego kocha...

Mam kilka, a nawet wiele irytujących cech. Na pewno lubię dokańczać zaczęte serie oraz jestem masochistką, dlatego postanowiłam zaryzykować unicestwienie mózgu, aby jednak dokatować Obcą do końca… spokojnie, Ci którzy już chcą pisać wniosek o ubezwłasnowolnienie, nie kupiłam, a dostałam, trzy brakujące tomy – na początek i postanowiłam zmierzyć się z dalszymi losami epickiej sagi o chędożeniu i podróżach w czasie. Tym razem całkowicie na trzeźwo.

Tym razem Claire, która przeniosła się z XX wieku do wieku XVIII, wraz ze swym mężem – drugim, chociaż jeśli chodzi o epoki, pierwszym, a więc… nie wiem, takiej czasowej dezorientacji nie przeżyłam nigdy, bo i nigdy chyba tyle nie wypiłam – więc pomińmy to zagadnienie, wyruszają do Francji. Oczywiście pojechali tam już pod koniec tomu pierwszego, aby Jamie mógł zapomnieć o Randallu, co jest ciężkie, bo Jack to ciacho – kolejna irytująca cecha, moja skłonność do Schwarz charakterów – ale Claire opowiedziała Jamiemu co się stanie, o bitwie, która zdziesiątkuje Szkotów, więc nasi bohaterowie chcą odwrócić losy historii i nie dopuścić do powstania.  Nie jest to proste, gdyż sporo czasu zajmuje im tradycyjnie spółkowania, chociaż Claire jest w ciąży, więc ku mej bezbrzeżnej rozpaczy opisów figlowania jest mniej… ale fani różnych twarzy szarości, w szkockich, czy – tym razem – francuskich plenerach – później autorka nadrabia. Więc(wiem, ze tak się zdania nie zaczyna), bujają się w tej Francji, Claire budzi pożądanie mężczyzn w każdym wieku, zachowuje się jak XX wieczna feministka i ma pretensje, że świat i Jamie tego nie rozumie. No helloł, gościa przerasta zagadnienie depilacji, nie jest więc zbyt postępowy. Kłócą się i godzą(w łóżku oczywiście). Pojawia się słońce moich dni, zaczynają się wspomnienia. W końcu Jamie zmusza Claire do powrotu do XX wieku, a on ma zamiar umrzeć. A!!!! W książce mamy również Claire w XX wieku, która ze swą córką przybywa z Ameryki do Szkocji i szuka informacji o Szkotach z XVIII wieku. Zwraca się z tą prośbą do przybranego syna pastora, który dobrze znał jej męża Franka – jeszcze się nie pogubiliście? Ów młodzian od pierwszego wejrzenia zakochuje się w córce Claire i… poczytajcie… sami.

Zapewne odnieśliście wrażenie, że ślę bezlitosny hejt w stronę Uwięzionej w bursztynie, otóż nie do końca jest to wrażenie słuszne, bowiem ta część nawet mi się podobała i czytało mi się bez bólu, a nawet z niejaką przyjemnością. Gdy pojawia się PEWNA POSTAĆ, przyjemność i radość wzrosła.  Nie mam pojęcia o czym autorka będzie pisała przez kolejne sześć tomów, skoro zgrywa tyle dobrych kart, ale naprawdę nie czytało się źle. Wprawdzie nadal niektóre dialogi mnie po prostu rozwalają, sprawiając, że uderzam głową(miarowo) w ścianę/biurko, ale coraz częściej wybucham śmiechem… chociaż to śmiech przez łzy.

Naprawdę nie było tak źle… obecnie dosłownie katuję Podróżniczkę, zaraz idę na ogród, lub do piwnicy, znaleźć jakąś szczapkę, do zaciskania zębów, ale nie tracę nadziei, że się jednak coś tam rozkręci…

Reasumując drugi tom podobał mi się, nie jest wybitny, ale czytało się nieźle… jak cała seria będzie taką sinusoidą – to przeżyję… Nic idę doczytać Podróżniczkę… to jest wyzwanie.


A i angielski tytuł Dragonfly in amber podoba mi się bardziej, niż polski...