"Ekspozycja" - Remigiusz Mróz

Termin "ekspozycja" ma przynajmniej pięć znaczeń. Podobnie wieloznaczny jest każdy krok mordercy.
Pewnego ranka turyści odkrywają na Giewoncie makabryczny widok – na ramionach krzyża powieszono nagiego mężczyznę. Wszystko wskazuje na to, że zabójca nie zostawił żadnych śladów.
Sprawę prowadzi niecieszący się dobrą opinią komisarz Wiktor Forst. Zanim tamtego ranka stanął na Giewoncie, wydawało mu się, że widział w życiu wszystko. Tropy, jakie odkryje wraz z dziennikarką Olgą Szrebską, doprowadzą go do dawno zapomnianych tajemnic… Winy z przeszłości nie dadzą o sobie zapomnieć. Okrutne zbrodnie muszą zostać odkupione.

O Remigiuszu Mrozie nie sposób nie słyszeć. O jego książkach głośno jest ciągle. A przy okazji premiery Ekspozycji, mrozofilstwo osiągnęło jakieś apogeum. Książka zniknęła z półek szybciej niż papier toaletowy w czasach Matki PRL-u, a ja nasłuchałam się i naczytałam tyle panegiryków, że Horacy ze swoją Melpomeną, może się schować przy Mrozie i jego pomniku. Nie przeczytałam żadnej złej recenzji o tej książce. Wszyscy chwalili, klaskali, zachwycali się, jak członkowie partii na zjeździe. Byłam ciekawa, ale i sceptyczna. Nie da się napisać książki, która zachwyci każdego. No nie da się i już.  Czytałam o zarwanych nocach, o zjawisku przyssania się do książki oraz o ogromnych pustkach po zakończeniu. No, ale ja – niewierna Katarzyna… zaczęłam czytać dopiero dnia drugiego – wybrałam pracę i Pottera, czytając – usnęłam. Rano wstałam, żeby poczytać – usnęłam. No coś było nie tak…

Pewnie już każdy wie, na Giewoncie znaleziono trupa. Trup ów dyndał sobie na krzyży a na miejsce przybył między innymi Frost, policjant cieszący się raczej brakiem sympatii, mającym specyficzny charakter, kupę nałogów i byłą kochankę w osobie ukochanej córki szefa. Nic fajnego. Nim Frost z szefem zdążą zejść z góry, zwierzchnicy odsuwają Frosta od sprawy, ten zaś uważając, że oto chce się zatuszować jakiś grubszy przekręt, nie chce odpuścić. Werbuje dziennikarkę, na którą ma ochotę – o czym stale będzie jej przypominał i chcą rozwikłać sprawę, zwłaszcza że okazuje się, że nie jest to odosobniony przypadek, gdy przy denacie znajduje się antyczną monetę, bo takowa została wetknięta w gardło nieboszczyka. Prędko wsiada im na ogon połowa polskiej policji. Ktoś ewidentnie nie chce, aby rozwiązanie ujrzało światło dzienne. A tropy są poplątane, prowadzą na Wschód, gdzie naszą parę śmiałków czekają przygody jak z Indiany Jonesa, Jamesa Bonda w Arcgipelagu GUŁAG. Na brak akcji w sumie nie można narzekać. Będą duże emocje, tajemnice, a zakończenie… jedno zdanie zakończenia wbiło mnie w fotel bardziej niż cała książka.

Książki nie czytało mi się tak szybko jak myślałam, że będzie, irytowały mnie jakieś tam merytoryczne potknięcia autora, które wyostrzają się w zetknięciu z wyszukaną polszczyzną. Wie każdy mieszkający w Krakowie, lub studiujący na UJ, a także jak pokazuje przykład piszącej, że nikt z ww grupy nie określi Najstarszej Uczelni(w Polsce) mianem Jagiellonki. Jagiellonka to biblioteka tegoż, więc tym bardziej nie użyłby tego określenia syn profesora wykładającego na tej uczelni. Znowu mam tak, że drobny błąd na początku psuje mi fun z lektury. Miałam coś tam wynotowane, ale najwyraźniej aż tak mnie reszta nie kuła, jak ta nieszczęsna Jagiellonka. Jednak nie pada to w tekście tak ciężko, abym dostała wylewu krwi do resztek mózgu, lub żeby szlag mnie trafił – to kolokwialnie, lub bym doznała rozległego zawału mięśnia sercowego. Książkę skończyłam, pierwszego tomu Parabellum, wciąż jeszcze nie.

Ekspozycja to i kryminał i powieść sensacyjna, z tajemnicą tkwiącą gdzieś w otchłaniach dziejów, może nawet antyku. Autor sprytnie wodzi nas za nos, rzuca swoimi bohaterami po świecie, bo i Stany i Białoruś i Moskwa i rosyjskie rubieże i Kazachstan. Dzieje się wiele. Wszystko to opisane jest naprawdę piękną wyszukaną polszczyzną i dobrze. Tyle się mówi, że czytanie rozwija słownictwo, może takich książek jak ta autorstwa p. Mroza, bo jednak sporo polskiej literatury napisane jest językiem, który każdy posiadł w piątej klasie, a w stylu trzecioklasisty. Wśród takich niewysokich lotów, Ekspozycja jawi się jak miła jutrzenka swobody. No tak… tylko czy czytamy dla słów, stylu? No takie książki czytamy jednakowoż dla akcji, aby poczuć dreszczyk emocji, dać się wciągnąć w intrygę. I tutaj ciężko się zawieść, bo autor misternie tka swoją diabelską zagadkę, myli tropy, pakuje bohaterów w najróżniejsze tarapaty, tak że czytelnik raz po raz myśli: nie no to już koniec, ale nie dajcie się zwieść, autorowi nie wolno ufać, a zaskoczy was, gdy już będziecie myśleli, że nic już nie może się stać. Książka jest ciekawa, byłam żywo zainteresowana jak autor to rozwiąże i cóż, oczywiście oczekuję kolejnego tomu…

Nie mogę powiedzieć, żebym zakochała się bezkrytycznie w tej książce, bo widzę, że pewne rzeczy będą musiały być wyjaśnione w następnych tomach, a to mnie frapuje. Nie ukrywam, że pewnie gdyby nie to, co zrobiło ze mną zakończenie, to zaskoczenie, szok, ocena ostateczna byłaby niższa, chociaż hej tu na pewno by nie było. Bo książka po prostu wciąga, może nie jak bagno, ale jak dobrze rozmiękła po deszczu gliniana miedza. Ciężko się odczepić… Oczywiście po tej fali panegiryku spodziewałam się cudów na kiju, ale i tak nie jestem zawiedziona. Chcę więcej!!


Jeszcze kilka egzemplarzy zostało do nabycia