"Umierasz i cię nie ma" - Mariusz Ziomecki [makabryczna zbrodnia na Zalewie Zegrzyńskim]

Mój dom owładnęła żądza mordu. Bynajmniej nie chodzi o to, że hasamy po chaupie naszej galicyjskiej z niebezpiecznymi przedmiotami. Otóż ja i Pani Matka wsiąkłyśmy kryminały. Rodzicielka jest do tego stopnia bezczelna, że kradnie mi moje książki. Pan Ociec niewzruszony, nadal uważa, że wszystkie dobre kryminały przeczytał za młodu i nihil novi sub sole, teraz zabrał mi najnowszą pozycję Reginy Brett. No, ale my baby czytamy krwiste kryminały, co to się stało z tym światem. Książka Umierasz i cię nie ma, trafiła do mnie, jak się okazało post factum za sprawą niewiasty, którą uwielbiam, która mnie inspiruje i jest mi wzorem. Jak ja się cieszę, że o mnie pomyślała, bowiem książka wciągnęła mnie jak bagno. Ostatnio wprawdzie jak czytam kryminały, to szukam tych retro, ale okazuje się, że polski, współczesny kryminał może mieć wszystko czego szukam i zapewnić dobrą rozrywkę.

Para wypalonych gliniarzy - ona policyjny psycholog, on najskuteczniejszy śledczy w wydziale zabójstw Komendy Stołecznej Policji – przechodzi w stan spoczynku gdy przydarza im się spóźnione, niespodziewane rodzicielstwo. Decyzję mężczyzny o odejściu przyspiesza konflikt z przełożonymi; podinspektor Roman Medyna nie potrafi zostawić gorącego tropu gdy szefowie tego oczekują. Kiedy czyjaś niewidzialna ręka z policyjnej wierchuszki blokuje jego czynności w sprawie pedofilii, Medyna rewanżuje się przeciekiem do mediów.
Oboje inkasują odprawy, sprzedają mieszkanie i już jako cywile zaczynają stawiać niewielki pensjonat na malowniczej skarpie nad samym Zalewem Zegrzyńskim. Po latach niszczącej psychicznie pracy, która regularnie stawia policjantów w obliczu aktów ludzkiego bestialstwa, mają nadzieję zbudować prywatny raj: zacząć cichą egzystencję hotelarzy, skoncentrować się na wychowaniu potomka i na życiu rodzinnym. Jednak ich pieniądze się kończą szybciej niż budowa, na dodatek w okolicy zaczyna się koszmar... 
Trzy osoby, burmistrz miasteczka i dwie młode kobiety z organizacji ekologicznej, padają ofiarą tajemniczego zabójcy – lub prawdopodobniej zabójców – na pokładzie starego statku wycieczkowego, który ktoś uprowadził z portu i zacumował na widoku naszych bohaterów. Ci początkowo nie widzą powodu, by bliżej zajmować się tą sprawą; to już nie jest ich problem, mają dość własnych. Jednak od sensacji trudno jest uciec: gdy gazeta publikuje szokujące zdjęcia z miejsca zbrodni, policyjni emeryci analizują je inaczej niż ich sąsiedzi. Spekulują, któremu z kolegów przypadnie śledztwo i daje się wyczuć, że obojgu trochę jednak zaczyna brakować adrenaliny, którą wyzwala policyjna robota…

Emerytowany policjant i jego żona, mając dosyć pracy w policji nurzania się w najpodlejszych ludzkich instynktach postanawiają wybudować pensjonat na brzegu Zalewu Zegrzyńskiego. I wiedli by spokojne uporządkowane życie, ale na tym jeziorze popełniona zostaje makabryczna zbrodnia, której ofiarą padają trzy osoby. Ni z tego, ni z owego Roman – ów emerytowany policjant dostaje dwa zlecenia od miejscowych potentatów, którzy czują się zagrożeni. Zaczyna węszyć, co budzi zaniepokojenie i niechęć jego niedawnych niebieskich kolegów. Zbrodnia wydaje się być idealną, żadnych śladów, chociaż gdy Roman z żoną zaczynają kopać głębiej, zaczynają wychodzić sekrety, brudne tajemnice.

Umierasz i cię nie ma, ma być pierwszą częścią cyklu o poczynaniach Romana Medyny. Lubię cykle, które łączy osoba detektywa. Z uwagą będę śledziła rozwój tej postaci, bo Romek jest interesującym bohaterem z ciekawymi odchyłami, przeszłością i skłonnościami. Dla mnie to bardzo ważne, nie mogę czytać na dłuższą metę o osobach których Nie darzę sympatią. Romek nie jest takim Misiakiem, jest złożoną(świetnie skonstruowaną) postacią, w której doskonale rozpoznaję policjanta wypalonego służbą, bezsensem, ciężką pracą, obciążającą sumienie i umysł.

Porwał mnie styl autora, który konstruuje powieść w dobry sposób, może nie odkrywczy, bo jednak większość chwytów już gdzieś była, ale pomimo użycia sprawdzonych środków i tak, jako czytelnik byłam wciągnięta w intrygę i próbowałam odgadnąć kto zabił i dlaczego. No i się zdziwiłam. A to w kryminale dla mnie jest najważniejsze. Podobają mi się zwroty akcji, które są wyważone. Rytm powieści jest dobrze dobrany. Nie leci wszystko na łeb na szyję, tylko mamy najpierw wprowadzenie, a później stopniowy wzrost napięcia. Drażnią mnie książki, w których autor jest tak niepewny, bo ja wiem, swego warsztatu, czy fabuły, że nadaje piekielne tempo, aby przykuć uwagę czytelnika, żeby Eru broń ten nie usnął, czy nie porzucił książki. Dla mnie najlepszym magnesem jest składna fabuła i wciągająca intryga, nie potrzebuję miliona wydarzeń na sekundę. Ani zabiegów w stylu; zabili go i uciekł.

Ta książka jest właśnie wyważona i ciekawie napisana, że nie czułam potrzeby odkładania jej, przeciwnie – nie mogłam się oderwać. I teraz będę czekała na część kolejną. A waszą uwagę pragnę skierować właśnie na tę powieść. Jeśli lubicie dobre kryminały – nie będziecie zawiedzeni.

Polecam gorąco!!