"Parabellum. Horyzont zdarzeń" - Remigiusz Mróz [nil desperandum]

Ostatnio chyba ktoś mnie przeklął, co otwieram książkę, już chcę się delektować lekturą i bach, jak w twarz dostaję po oczach błędami, nieścisłościami, boję się otwierać podręczniki. Jeśli taki stan rzeczy będzie się przeciągał, chyba obleję się benzyną i podpalę pod MENem( ; ] ). Ciężko pisać powieść o II wojnie światowej, ciężko i lekko. Lekko, bo jest to zagadnienie bardzo wyeksploatowane, więc nie powinno być problemów ze źródłami, ciężko, bo to opowieść o ludziach którzy dojrzewali przed tą wojną, ukształtowani byli inaczej, mówili innym językiem, myśleli inaczej, trzeba wiedzy, empatii aby się wczuć i z jednej strony napisać książkę autentyczną, a z drugiej, taką która czytelnika nie znudzi. Moim zdaniem świetnie wyszło to w przypadku Czasu honoru, w przypadku Parabellum, właściwie nie wiem co chciał osiągnąć autor. Jedno wiem na pewno, kilka razy prawie padłam, bynajmniej nie z powodu akcji powieści.

Powieść "Horyzont zdarzeń" to druga część cyklu Parabellum, opisującego niezwykłą tułaczkę dwóch braci po ogarniętej wojną Europie. Będą walczyć, zabijać, uciekać przed faszystami i bolszewikami, wplątywać się w afery szpiegowskie… Oraz kochać piękne kobiety.
Październik 1939. Po zdemaskowaniu przez Christiana Leitnera, Staszek i Maria zbiegają z Rawicza, pozostawiając w ratuszu nieprzytomnego Niemca. Postanawiają kontynuować swoją ucieczkę na zachód, pomimo tego, że ich fałszywa tożsamość została spalona. Bez grosza przy duszy, mają do pokonania ponad tysiąc kilometrów. Tymczasem Leitner rusza w pogoń – nie chodzi tylko o ujęcie przestępców, ale także o jego honor. Po nieudanej próbie odbicia Obelta, kapitan trafia do obozu jenieckiego, zaś jego podkomendni z Bronkiem na czele starają się przebić na Kresy, do Baranowicz. Zaniewski postanawia odnaleźć Anielę… mimo, że na drodze stoi mu Armia Czerwona.

Bezpośrednio po Prędkości ucieczki, autor kontynuuje swoją opowieść, mamy więc starych bohaterów, którzy w różnych konfiguracjach kontynuują swoje pomysły, plany. Mamy Staszka i Marię, którzy prą na Zachód do krewnych Marii. Wydostawszy się z uroczych sideł Leitnera, nadal nie narzekają na nudę. Tenże Leitner wpakował się w poważne tarapaty i chyba cud musi się zdarzyć, żeby uszło mu wszystko na sucho. Na dalekim Wschodzie, brat Staszka z kompanią będzie się musiał zmierzyć z grozą wojenną i widmem Armii Czerwonej. Tom trzeci czeka, nawet dziś planuję go zacząć, więc nie muszę jak wierni fani czekać i gryźć palców. Czego i tak raczej bym nie czyniła, bo chociaż II tom zainteresował mnie bardziej niż pierwszy. Tak, tak a nie mówiliście ; )

Wspomniałam, że ciężko napisać dobrą powieść zakorzenioną w konkretnym historycznym okresie? Na pewno trzeba się zdecydować dla kogo piszemy, czy dla totalnego ignoranta, wtedy dół strony powinien zaroić się przypisami, czy dla człowieka, który jednak jakąś tam wiedzę ma… jeśli dla tego drugiego czytelnika, to nie musimy przeklejać definicji z wikipedi(dosłownie słowo w słowo) o tym czym była Wielka Wojna, zwłaszcza gdy definicja jest tak lakoniczna i nieprecyzyjna. Zainteresowanych  odsyłam do cudownej książki Samobójstwo Europy. Nie wkładamy wtedy w usta bohaterów zdziwienia na widok grobów Polaków walczących w tej Wielkiej Wojnie po stronie Niemiec i nie snujemy rozważań nad płynnością granic. Czy jest ktoś kto nie zdaje sobie sprawy, że Polacy walczyli i  przeciwko sobie w armiach zaborców? To siedemdziesiąt lat temu, tym bardziej mieli tego świadomość. I tak dalej….

Wybaczcie, ja nie mogę się wciągnąć w akcję, skoro co i rusz napotykam takie kwiatki. Może jestem jeszcze na trybie sesyjnym, jeszcze tkwi we mnie Inkwizytor i Egzaminator. Wiem, powiecie że się czepiam. I możliwe, że tak jest, ale strasznie zepsuło mi to lekturę.  Tej książce zdecydowanie przydałaby się korekta, a ja wtedy poczytałabym zadowolona.

Drugi tom również jest dynamiczny, nie można narzekać na nudę. Wprawdzie Staszek robi się okrutnie irytujący, co sprawia, że mam nadzieję że jednak Leitner zejdzie się z Marią, co byłoby obyczajowym skandalem, ale kto bogatemu zabroni planować.

A jeszcze podobno cała seria jest sinusoidą, a w tomie drugim mamy apogeum dobra…  Może spacer, miła kompania i lody poprawią mi humor i rozprawię się z trzecim. Muszę wrócić do Historii Rosji ta książka uspokaja mnie i leczy rany zadane przez książkowe błędy.