"Zazdrośnice" - Éric-Emmanuel Schmitt [ zazdrość to potwór jest zielonooki]

Oj lata już nie czytałam prozy Schmitta. Był czas, gdy może się nie zaczytywałam, ale kilka tych powieści przeczytałam. Bardzo podobało mi się Dziecko Noego i ta książka o Hitlerze, ale jakoś nie mogę powiedzieć by Eric – Emmanuel Schmitt wstrząsnął podstawami mojej egzystencji. Ot takie przypowiastki, najeżone bon motami. Nawet, gdy miałam naście lat nie inspirowały mnie do zmiany filozofii. Tym bardziej obawiałam się lektury Zazdrośnic bo to jednak książka o nastolatkach, a ja od wielu lat do nich nie należę, chociaż wciąż mam z nimi kontakt i powiem Wam, że może i zapomniał wół jak cielęciem był, ale ja naprawdę taka nie byłam. Jak słucham rozmów rówieśnic mojej siostrzenicy to cieszę się, że jestem bardzo wiekowo od nich odległa. Lektura najnowszej powieści Schmitta utwierdziła mnie w tym przekonaniu.

Nienawidzę miłości. Pragnę się buntować przeciwko niej. Jeśli kochać oznacza cierpieć, przestać być panem samego siebie, zostać niewolnikiem, to ja nie chcę kochać.Wolę uderzać. Wolę prowokować.Pragnę pokoju, nie wojny. Jednak gdyby okazało się, że to nieuniknione, prowadziłabym wojnę.
Anouchka, Julia, Raphaëlle, Colombe – cztery przyjaciółki od serca, na zawsze. Od dziecka zwierzały się sobie ze wszystkiego, dzieliły każdą radością i smutkiem. Wierzą, że miłość przemija, lecz przyjaźń jest wieczna. Jednak gdy Raphaëlle zaczyna korespondować z chłopakiem, z którym spotykała się Julia, więzi łączące cztery przyjaciółki zostają wystawione na ciężką próbę…
W swojej najnowszej książce Eric-Emmanuel Schmitt sprawdza, do czego jesteśmy zdolni, gdy zawładnie nami zazdrość i uraza. Jak cienka linia dzieli miłość i nienawiść, przyjaźń i zemstę?

Mamy cztery przyjaciółki, takie na śmierć i życie, jak to bywa tylko, gdy ma się naście lat, nasz cały świat jest grupą rówieśniczą, a nasze losy splatają się, w gruncie rzeczy z przypadkowymi osobami w mikrokosmosie, w którym żyjemy. Cztery dziewczynki w nieprzyjemnym okresie, gdy pryszcz na buzi jest dramatem, brak telefonu od chłopaka końcem świata, a jedno nieodwzajemnione uczucie, kresem wiary w miłość. Jedno kłamstwo, pociąga za sobą ciąg zdarzeń, które będą miały tragiczny finał.

Na początku to myślałam, że mnie krew zaleje. Ja naprawdę nie dogadywałam się dobrze z nastolatkami, nawet, gdy sama nią byłam. Dla nastolatek wszystko jest ostateczne, wszystko z wykrzyknikiem. Jednak szybko przekroczyłam próg irytacji i zaczęłam się wczuwać w sytuację tych dziewczyn. Kurczę, nawet będąc dorosłymi, pozornie ukształtowanymi ludźmi, napotykamy na sytuacje, które nas przerastają. Robimy głupie rzeczy, chociaż powinniśmy móc przewidzieć konsekwencję. Czy można wymagać dojrzałości od dzieci, bo to w gruncie rzeczy są dzieci, chociaż udają dorosłość, bo ciało dorasta, a wyznacznikiem dojrzałości jest dla nich stosunek z chłopakiem. Ten pierwszy raz? Na wyścigi?

Słucham sobie piosenek zespołu happy sad, których słuchałam w liceum i przypominam sobie te emocje. Zupełne zaburzenie priorytetów, dziwne zachcianki i to przeraźliwe pragnienie akceptacji, nieodstawania od reszty. A miałam pełną rodzinę, kochającą, wspierającą.

To jest trudna książka. Na pewno do przemyślenia. Jednak ja już tak łatwo nie będę ferować wyroków jeśli chodzi o nastolatki. Chociaż gdy znowu usłyszę: Wiesz co mam wielki problem. Nie wiem jaką prostownicę kupić. To mogę się roześmiać.

Dobrze, że dorastamy, dojrzewamy. Chciałabym przeczytać kontynuację tej powieści, jak ułożyło się życie tym dziewczętom, jak się pozbierały po tych przejściach.