"Urojone widmo rewolucji. Tajne spiski i tłumienie ruchów wolnościowych 1789-1848" - Adam Zamoyski [epickie dzieło o ruchach narodowościowych]

Urojone widmo rewolucji pióra Adama Zamoyskiego, Polaka, który od lat przebywa na emigracji i wie jak pisać o historii, żeby zaczytywali się nie tylko pasjonaci. Od dłuższego czasu książka leżała przy moim łóżku, ale już się lekturą delektowałam, czyli czytałam po kawałku, kawałeczku, żeby na więcej starczyło. Może to i dziwny sposób stawania na ziemi, bo w końcu powieść obejmuje epokę romantyzmu, okres buntów, powstań i rewolucji, opowiada o czasach, gdy przebudziły się narody. Fantastyczna książka, o historii, a o walorach wciągającej, porywającej powieści.

Kto winien jest WSZYSTKIEMU?
Jakobińscy rewolucjoniści, iluminaci, masoni, polscy spiskowcy, bolszewicy lub reakcjoniści, terroryści… Od wielu pokoleń państwa Zachodu walczą z prawdziwymi i urojonymi zagrożeniami. Rządy straszą swoich obywateli wizją wyjścia z cienia sił, które zburzą nasz spokój i porządek. Krok po kroku ograniczają nasze wolności, inwigilując, a w ostateczności – sięgając po rozwiązania siłowe. Kiedy to się zaczęło i jakie wynikają z tego nauki?
Adam Zamoyski, znakomity znawca XIX-wiecznej historii, jako pierwszy opisuje genezę i pierwsze dziesięciolecia wojny europejskich władców z widmem terroru rozpętanego przez buntowników. Od rewolucji francuskiej do Wiosny Ludów, autor prowadzi nas przez historię wielkiego zderzenia sojuszu konserwatywnych dworów monarszych z walczącymi o wolność społeczeństwami i narodami Europy oraz opisuje obsesyjne lęki monarchów przed siłami dążącymi do zagłady cywilizacji tronu i ołtarza. 
To przede wszystkim historia klęsk – zarówno autentycznych powstańców i rewolucjonistów, jak i władców kontynentu, którzy swoimi opresyjnymi działaniami przyspieszyli własny upadek, a w dłuższej perspektywie doprowadzili do największych tragedii dwudziestego wieku.
Ta opowieść miejscami przeraża, ale również wywołuje śmiech, a na pewno w atrakcyjny sposób uzmysławia, jak współczesne państwa ewoluowały dzięki poszerzaniu narzędzi kontroli nad obywatelem.

Pamiętacie lekcje ze szkoły? O rewolucji francuskiej było sporo. Nieszczęsna, musiała dzielić się czasem wykładowym z Rzeczpospolitą tracącą niepodległość, wiązaliście kiedyś te fakty? Nie w kontekście Konstytucji, ale tego, że rewolucyjne powietrze znad Paryża, było raczej traktowane przez innych monarchów jak zaraza i bali się, że to ich kraj będzie następny. Czy to nie był jeden z powodów, że caryca tak gwałtownie zainterweniowała? Bo to co działo się w Paryżu, a co my z historii pamiętamy, jako skutek, wielu przyczyn, było porywem ciemiężonego ludu, który ruszył na w tamtej chwili nieużywaną niemalże Bastylię, która dla nich była symbolem, tego uciemiężenia  i  terroru. Wiecie, że dopiero od czasu rewolucji francuskiej, francuska policja zaczęła inwigilację polityczną, bo wcześniej zajmowała się raczej kontrolowaniem prostytutek. A czy wiecie…?  Z tej książki dowiecie się wielu rzeczy, w nowatorski sposób. Autor faktycznie bierze na tapet okres bardzo burzliwy, rodzą się wielkie idee, wybuchają powstania, strąca się z tronów ciemiężycieli, a później… rewolucja zjada własne dzieci.  A jednak ja pamiętam, jak na historii zrobiono z tego nudną, nijaką, zaprawioną chyba cykutą papę. Na pewno to pamiętacie, jak ciężko było przebić się od rozdziału przyczyny wybuchu rewolucji francuskiej do samego Napoleona, przy okazji Napoleona, trzeba było się roztkliwić nad kunsztem wojennym Polaków, którzy zasilają Wielką Armię, później wiadomo Kongres wiedeński, ale oto już zbliżamy się do Polaków pod zaborami, szykujących powstania i historia Europy znów odchodzi na bok, takoż i Wiosna Ludów, która właśnie jest wydarzeniem kończącym książkę. W połowie wieku XIX, idee, marzenia o wolności, jakby się wypalają i Europa wchodzi, na krótko w uporządkowany okres, który zakończą bezwzględnie strzały w Sarajewie.

Książka była u mnie 1,5 miesiąca i był to przede wszystkim okres walki, bo takie są skutki rodziny historycznie zakręconych, ale w końcu tupnęłam nogą, uderzyłam ręką w stół i ogólnie zachowałam się jak patologia, książka jest moja, no bo co w końcu kurczę blade, zabrałam ją do siebie i tak się delektowałam. Jest naprawdę fantastycznie napisana. Na początku, skoczyło mi ciśnienie, bo mapki na początku były tak narysowane, że wyszło iż moja wieś pod koniec XVIII wieku była częścią Węgier, o czym pierwszy raz słyszałam, jednak drobiazgowa analiza, wykazała po prostu niedoskonałość czarnobiałego druku. Różne odcienie tudzież oblicza szarości, jednak nie są doskonałe : P Mapka jest w porządku, tylko trzeba myśleć, a nie dostawać wylewu z emocji, przy pierwszym rzucie oka.

Ta książka ma  u mnie kilometry plusów, po pierwsze, za temat, ponadczasowy, przebudzenia narodowej świadomości, walki o lepsze jutro, walki z uciskiem, a przy okazji autor pokazuje ponadczasowe prawdy. Po drugie, styl, nie jest nudno, autor umie wyważyć, opowiadanie o faktach łączy z opowiadaniem o ludziach, ale w sposób taki, że książka nie staje się zbiorem biografii wtrąconych w ramach dygresji. Adam Zamoyski, opowiada w sposób zupełnie inny, niż czytamy w podręcznikach do historii, ta książka naprawdę jest ciekawa i porywająca. Jak powieść. Gorąco Was zachęcam!

Kto lubi dobrą literaturę z wyższej półki, ambitną, ale nie nudną, powinien sięgnąć właśnie po tę książkę!!