"Ritterowie" Patrycja Pelica [ rzecz o mazurskiej duszy]

Uwielbiam sagi rodzinne. My Polacy umiemy takowe pisać, umiemy tworzyć epickie opowieści o losie jednostki porwanej przez burzliwy nurt historii. Nie musimy wymyślać dramatów, dzieje każdej rodziny mają w sobie chociaż jedną historię, która nadaje się na genialną powieść. Dlatego pewnie się nie zdziwicie gdy Wam napiszę, że byłam ciekawa Ritterów, skoro tylko ukazała się zapowiedź. Mazury to wprawdzie zupełnie nieznany mi teren, nie jestem z polską krainą jezior w żaden sposób związana, ale lubię powieści tam się rozgrywające. Zwłaszcza historyczne, bo historia Mazur jest dramatyczna i daje pole do popisu.

W pruskim Allenstein czas się zapętla i kluczy. W luterańskim zborze pachnie kawa, ceni się ciężką pracę, a dobry duch domostwa, pastor Martin Ritter, pisze kazania. Jednak tajemnicza przeszłość nadchodzi niczym burza i zabiera ze sobą ludzkie marzenia. Wielka miłość i rodzinne szczęście niszczy wojna, która rozdziela ludzi, każąc zapomnieć o swojej wierze, przeszłości i historii. Nikt nie wie, po czyjej stronie trzeba się opowiedzieć, cały świat miesza się i kotłuje, niczym w gigantycznym kalejdoskopie.Cztery pokolenia kobiet Ritterów, pięknych i pełnych temperamentu odważnych przedstawicielek swojego rodu, walczy z przeciwnościami losu. Łączy je nie tylko wspólna krew, ale i to samo imię. Jak czary, proroctwo, a może przekleństwo, niosą swoje przeznaczenie przez dziesiątki lat po to, aby na końcu wrócić do korzeni.Realizm magiczny Patrycji Pelicy przenosi czytelnika w utracony świat dawnych Prus. To zachwycająca w swej prostocie i kunsztowności zarazem historia, jaka na zawsze pozostaje w pamięci. Tu koło historii toczy się i zamyka, wraz z nieustającym powrotem wiecznej miłości mężczyzny i kobiety.

Anna Ritter, Niemka przybywa na Mazury, by odnaleźć swoje korzenie, ślady swojej rodziny, która niespełna sto lat temu zawitała w te strony, gdy jej daleki krewny, Martin Ritter, objął parafię w 1920 roku. Wtedy to były Prusy, dziś polskie Mazury. Nie można powiedzieć, by czas obszedł się z tymi ziemiami łagodnie. Tylko, że do wybuchu wojny życie Ritterów jest sielankowe, piękna okolica, specyficzne pruskie zwyczaje i tryb życia. Aż nadchodzi wojenna zawierucha. Możemy się tylko domyślać jak zagmatwane i tragiczne będą losy rodziny.

Oj gdy zaczęłam czytać tę książkę nie zapowiadało się, że będzie fajnie. Autorka pisze bardzo lirycznie, to jest bardziej język poematu niż powieści. Na początku mordowałam więc tę książkę okrutnie, bałam się czy dam radę ją skończyć. Jednak się zaparłam. Im dalej w lasy tym lepiej i zgadzam się z głosami, które twierdzą, że taki styl współgra z całą historię. Chociaż początkowo byłam sceptyczna, no bo te surowe Prusy i taki język. Tylko jednak krowa nie zmienia poglądów.

Polecam Wam wszystkim historię Ritterów, pięknie splecioną z mazurskim krajobrazem. Warto przez chwilę przyzwyczaić się do tego specyficznego stylu, aby odkryć urok tej historii i zaangażować się w losy bohaterów. Jestem pewna, że nie będziecie żałować.

Szczerze polecam!