"Kiedy odszedłeś" - Jojo Moyes [ żyj z całych sił]

Moja przygoda z powieścią Zanim się pojawiłeś to stosunkowo świeża sprawa.  Książka mnie zachwyciła, wzruszyła i wypatruję kiedy w miejskim kinie będzie premiera, ale analizując zapowiedzi, to nastawiam się na kilka miesięcy czekania. Od momentu ujrzenia Kiedy odszedłeś w zapowiedziach, siedziałam jak na szpilkach. Okrutnie chciałam przeczytać tę książkę. Chciałam wiedzieć co się stanie z Lou, jak żyć po takiej stracie. Jak pozbierać się po śmierci, człowieka, który wstrząsnął naszym życiem.

Nie myśl o mnie za często…

Po prostu żyj dobrze.

Po prostu żyj.

Will

Tyle że Lou nie ma pojęcia, jak to zrobić. I trudno jej się dziwić.

A jednak Kiedy odszedłeś to nie tylko historia o podnoszeniu się po utraconej miłości, lecz także inspirująca opowieść o nowych początkach. Pamiętając o obietnicy złożonej ukochanemu, Lou stara się znajdować nowe powody, dla których warto czekać na każdy kolejny dzień.

*

Miłośnicy pisarstwa Jojo Moyes odnajdą w tej książce to, co najbardziej cenią w jej twórczości: ujmujący humor, autentyzm i zapadających w serce bohaterów. A ci, którzy jeszcze nie znają tej autorki, mogą być pewni, że po lekturze Kiedy odszedłeś popędzą do księgarń, by jak najszybciej nadrobić zaległości.

Poprzednia książka o perypetiach Lou Clark sprzedała się w ponad 5 milionach egzemplarzy (w Niemczech utrzymywała się na pierwszym miejscu list bestsellerów przez rekordowe 46 tygodni). Film na jej podstawie trafia właśnie na ekrany kin.

Will odszedł. Lou pojechała do Paryża, zobaczyła trochę świata i finalnie osiadła w Paryżu.  Miała żyć dobrze i odważnie, po prostu żyć, ale ciągle nie może zwalczyć poczucia winy. W końcu coś zrobiła nie tak, że on wybrał śmierć. Pogrąża się więc w marazmie, ma marną pracę. Właściwie wróciła do punktu wyjścia, tego przed Willem. Do czasu. Pewnego wieczoru, spacerując po dachu, patrząc na tętniące życiem miasto, spada z dachu, bo słyszy głos. I osoba, do której ów głos należał zmieni wszystko.

O wow. Mam zagwozdkę, w związku z tą książką, bo ja przez większą część lektury miałam depresję. Rozumiałam Lou, rozumiałam ją, bo po takim Willu, ciężko wypełnić pustkę. Chociaż inni mówią, że trzeba iść dalej i kochać. Rozumiem jej nastrój, jej asekuracyjne postępowanie, tak pełne strachu, że aż bierne. Rozumiałam to, dlaczego nie chce wracać do domu, chociaż w nowym mieszkaniu czuje się obco, rozumiałam dlaczego trzyma się badziewnej pracy. Wszystko rozumiałam. I ogarniał mnie marazm.

Tylko, że na książkach Moyes ta depresja nie może trwać długo, chociaż myślówka po lekturze, to już inna sprawa. Powieści Jojo Moyes nie znikają z głowy tak o. Poszłam grać w tenisa, no i nawet te przereklamowane endorfiny nie sprawiły, że przestałam się smucić, tym że Willa nie ma.

Wydawca obiecuje na okładce, że to nie jest po prostu książka o złamanym sercu. To prawda, to przede wszystkim książka o stawaniu na nogi. Lou nie została nauczona wiary w siebie. Za poprawą jej mniemania o sobie stał Will i gdy jego zabrakło, skończyła się ta wiara. Tak naprawdę Lou musi sobie nie tylko poradzić ze stratą kogoś, kogo tak silnie pokochała, ale i ze stratą lepszego mniemania o sobie. Dla fanów tego jak konstruuje wątek romansowy Jojo Moyes, też znajdą się odpowiednie smaczki. Szczerze – to sądzę, że nie ma osoby, której ta książka by nie ruszyła.

Byłam sceptyczna w stosunku do tej powieści, ale myliłam się. Trzeba przeczytać tę powieść, aby przekonać się co dalej. Cieszę się, że poznałam ten dalszy ciąg. Nawet chętnie sprawdziłabym co dalej będzie się działo u Lou i innych bohaterów.