"Immunitet" - Remigiusz Mróz [ Skandal i Trybunał Konstytucyjny]

Trzeci tom popularnej serii o prawnikach: Chyłce i Oryńskim, nie zdobył mojego serca, ale wciąż jestem wierna tej seria. Skoro Mróz jest winny jak ocet, ja jestem wierna jak rzeka. Niech w zmiennym świecie będzie jakaś stałość. Za czwarty tom wzięłam się z konsekwentnej ciekawości. Wprawdzie prędkość z jaką autor funduje nam kolejne tomy, nieco intryguje, ale raczej w złym tego słowa znaczeniu. Bo czy naprawdę dobrą książkę można napisać, pi razy oko w miesiąc? Nadal stoję na stanowisku, że nie.  Doczytałam ją do końca, w trzy dni w sumie.  Bywało różnie.  Jednak doczytałam. 

Najmłodszy w historii sędzia Trybunału Konstytucyjnego zostaje publicznie oskarżony o zabójstwo człowieka, z którym nic go nie łączy. Ofiara pochodzi z innego miasta i nigdy nie spotkała swojego rzekomego oprawcy, mimo to prokuratura zaczyna zabiegać o uchylenie immunitetu.
Spisek na szczytach władzy? Polityczna zemsta? A może sędzia jest winny?
Oskarżony zwraca się o pomoc do znajomej ze studiów, Joanny Chyłki. Nie wie, że prawniczka, która niegdyś brylowała w salach sądowych, teraz zmaga się z chorobą alkoholową i upiorami z czasów młodości.
Razem zaczynają odkrywać tropy prowadzące do miejsc, gdzie zasady prawa nie sięgają…

Po dramatycznym finale Rewizji zastajemy Joannę Chyłkę w szpitalu, do którego trafiła z powodu zatrucia alkoholem. Pierwsze zdanie: noc była jednomyślna wprawiło mnie w konsternację. Co to znaczy? Jednak, na razie odejdźmy od warstwy językowej. Chyłka leży w szpitalu, zmaga się z myślami, a następnie ma gościa. Jej błyskotliwy kolega ze studiów, najmłodszy sędzia Trybunału Konstytucyjnego, składa jej wizytę i prosi o obronę. Otóż ten sędzia oskarżony został o zamordowanie człowieka. Cóż sędzia też człowiek i zdarza mu się zabić, ale z ofiarą nic go nie łączy, w Krakowie, gdzie znaleziono denata był raz, na pogrzebie Lema. Po prostu pomyłka stulecia. Prokuratura myśli inaczej i w Trybunale Konstytucyjnym zaraz ruszy machina, która wdroży procedurę pozbawienia immunitetu sędziego TK.  Zordon i Chyłka postanawiają wybronić nadzieję polskiej jurysprudencji, co nie będzie łatwe, bo Chyłka wciąż ma żal do Zordona, a na dodatek, wcale nie przestała popijać.  Brzmi fajnie prawda?

A jednak, okazuje się, że fabuła będzie zaplątana, jak słuchawki wrzucone do torebki, a gdy poświęcimy sporo czasu na rozplątywanie, okaże się, że i tak w sumie to szkoda było czasu.  Nie wiem od czego zacząć? Od namnożenia dziwnych wątków, które w gruncie rzeczy do niczego nie prowadzą? Do zaskakującego zakończenia, które nie jest takie zaskakujące i wszystko przeczy logice?

Czy może skupić się na teoretycznie pięknej językowo książce, z głupimi pomyłkami, które jednak rażą. Nie byłabym jednak w pełni szczera, gdyby nie wzruszył mnie cytat z Katona Starszego. Mam nadzieję, że nie tylko ja go dostrzegłam. Pomimo pomyłek, Mróz naprawdę operuje bardzo starannym językiem, jednak to co chwaliłam w Kasacji czyli wykłady prawne w pigułce i subtelnie podane, niezauważalnie zamieniły się w korepetycje z prawa dla wyjątkowo opornego na wiedzę studenta.

Większość wątków i sytuacji jest dla mnie naprawdę niewiadomo skąd wzięte.

SPOJLER

Chociaż sytuacja z porwaniem. Ja rozumiem, że Chyłka, jest super demoniczna, ale jak na Boga, miałaby czas na poustawianie płyt? Nie wzbudziłoby to podejrzeń? Błagam!!

KONIEC SPOJLERA

Już mnie to nuży, te rozmowy rodem z amerykańskiego serialu, z nazwiskami, ciągłym wbijaniem szpilek. Nużą mnie bohaterowie, tacy przerysowani.

Nie piszę o intrydze kryminalnej, ponieważ, moim zdaniem autor znowu potraktował to jako dodatek, ot tak na doczepkę. Nie przekonało mnie to wcale.

Książka recenzowana dla portalu Duże Ka