"Kukułka" - Antonina Kozłowska [ książka, która zmusi do refleksji ]

Jeżeli ktoś sięga jedynie po nowości literackie to przegapia fantastyczne książki, które wyszły parę lat temu. Taka Kukułka wydana w 2010 jest za młoda, by trafić do kanonu klasyki, ale za stara, by być dostępną w księgarni. Upolowałam ją na allegro, z uwagi na osobę Autorki, która najpierw oczarowała mnie Trzema połówkami jabłka i swoją własną, osobistą osobą ; ). Zawzięłam się i mam swój egzemplarz już, niestety już przeczytałam, uroniłam łzę i… posłuchajcie.

Marta ma wszystko, czego może pragnąć kobieta – kochającego męża, dobrze płatną pracę, mieszkanie na ekskluzywnym osiedlu. Ma to wszystko, czego pragnie Iwona, samotna matka dwójki dzieci pracująca jako woźna w szkole. Marta ma wszystko – prócz dziecka, którego pragnie najbardziej na świecie.Ścieżki obu kobiet krzyżują się w dramatycznym momencie ich życia. Czy to spotkanie sprawi, że spełnią się ich najskrytsze marzenia?

Marta i Filip starają się o dziecko. Jak to często bywa, największe parcie na malucha ma Marta. Filip ma nastoletniego syna z  pierwszego małżeństwa i w sumie by mu to wystarczało. Marta jednak dała się uwieść wizji życia idealnego, nowoczesne mieszkanie, praca w korporacji, do szczęścia brakuje bobasa w wózku wartym tyle co niezłe auto. Poznajemy ją, gdy o dziecko stara się od kilku miesięcy. Niby wszyscy powtarzają, że kilka miesięcy nie czyni bezpłodności, ale ona czuje, że coś jest nie tak. Zwłaszcza, że obawia się, że brak dwóch kresek na teście to kara za błąd młodości. Po drugiej stronie barykady stoi Iwona, matka dwójki dzieci, po rozwodzie z marną pracą, wiecznie narzekającą matką i mieszkaniem w bloku z wielkiej płyty. Iwona ma dzieci, stała kiedyś u wrót wymarzonego życia jak z serialu, ale nie wyszło. Dwie kobiety, różne oczekiwania, pogoń za marzeniami.

Z jednej strony, niby obyczajówka, jakich coraz więcej ostatnio, bo okazało się, że najnaturalniejsza rzecz, urodzenie dziecka, nie jest taką naturalną. To co jednym kobietą przychodzi, niejako mimo woli, dla innych jest niedoścignionym marzeniem. Ten dysonans, ta granica pomiędzy marzeniami a rzeczywistością, wyznaczająca nasze samopoczucie, to główne przesłanie tej książki, jak dla mnie. Mamy dwie kobiety, które powinny zamienić się życiami. Jedna marzy o luksusie, o bezpieczeństwie finansowym, druga ma co dusza zapragnie, ale marzy tylko o dziecku. Tylko, że okazuje się, że ze spełnianiem marzeń, osiąganiem szczęścia, nie jest tak łatwo, to nie jest odhaczanie punkcików, to bardziej skomplikowany stan, który polega na pogodzeniu się ze sobą i z życiem i bynajmniej nie uważam, że to proste.

Nie chcę spojlerować, ale zdradzę że na końcu się spłakałam. I zwinęłam w wewnętrzny kłębek. Zanim rynek literacki zaroił się od książek o zastępczym macierzyństwie, o młodych pięknych, bajecznie bogatych ale bez dziecka, z czarno-białym światem, Antonina Kozłowska, w genialny sposób, serio, genialny, pokazała, że nic nie jest proste. Przy okazji opisała świat z reporterskim okiem, dbałością o szczegóły,  trafnymi diagnozami, że książkę czyta się błyskawicznie i dodatkowo, to wszystko natychmiast staje przed oczami, od kawiarni sieciówek, przez nijakie jedzenie w stołówce korporacji, aż po rozmiękłe błoto przy powstających blokach. Jestem pełna podziwu.

Książka wywołuje masę, różnych uczuć, na pewno gra na emocjach i zmusza do refleksji. Bardzo, bardzo dobra. Chcę więcej, a mam jeszcze tylko Czerwony rower… Może pora na nową książkę? Pani Autorko??!