"Enklawa" - Ove Løgmansbø [ seria o której jest najgłośniej ostatnio ; ) ]

Dobrze pamiętam moment, gdy dowiedziałam się, że Ove Logmansbo to Remigiusz Mróz. Wolna niedziela, przeglądałam Insagrama, myślałam że to przyspieszony żart na 1ego kwietnia. Okazało się, że nie. Nawet oglądnęłam materiał na stronie tvnu, obgadałam sprawę z przyjaciółmi, poczytałam sporo różnych głosów na ten temat. Zgadzam się, że zabieg ten nie powinien być porównywany do tego co zrobił King, czy Rowling. Wywiad zaś to już jak dla mnie przegięcie na granicy oszustwa, bo jednak Remigiusz Mróz kłamie, próbując dodać autentyczności swoim powieściom, chce je sprzedać, wyróżnić na rynku, moim zdaniem jest to moralnie, jeśli nie naganne, to na pewno nie dobre. Lubię skandynawskie kryminały, ponieważ ja już wiedziałam, że informacje o życiu na Wyspach Owczych są wiarygodne jak obietnice wyborcze, zupełnie na to nie patrzyłam, a jednak zaczęłam czytać, ku zdziwieniu przyjaciół, wszyscy nastawiali się, że wyleję wiadro hejtu, a ja czytałam i nie docierało do mnie, że to Remigiusz Mróz. Czy to dobrze?

Wyspy Owcze. Jedno z najbezpieczniejszych miejsc na świecie. Od 1988 roku zdarzyło się tutaj tylko jedno morderstwo, a mieszkańcom pojęcie przestępstwa jest właściwie nieznane. Farerzy żyją spokojnie, zajmując się swoimi sprawami i przejmując jedynie tym, by liczba turystów w sezonie nie spadła.
Pewnej nocy wszystko się zmienia.
W niewyjaśnionych okolicznościach znika w porcie nastolatka. Społeczność Vestmanny szybko organizuje poszukiwania, ale okazują się one bezskuteczne. Po dziewczynie nie ma śladu, a sprawa zaczyna przyciągać zainteresowanie zarówno mediów, jak i duńskiej policji.
Życie w Vestmannie zmieni się na zawsze, gdy na jaw zaczną wychodzić mroczne sekrety zamkniętej społeczności.

Wyspy Owcze, najbezpieczniejsze miejsce na świecie. Ostatnia zbrodnia miała miejsce kilkadziesiąt lat temu, a i ją popełnił przyjezdny. Miejsce bezpieczne, ale i nudne, bo ileż można się emocjonować tym, że auto potrąciło kozę, co jest chyba jedynym wytłumaczeniem, że działa jakaś policja. Nuda proszę państwa i o ile dla ludzi, którzy mają więcej niż naście lat, może to być walorem, to jednak młodzież łaknie rozrywki, haj lajfu. I w tej nudnej krainie przytrafia się zagadka. Nastolatka, grająca w miejscowej drużynie szczypiornistek ginie bez śladu, takie wydarzenie jest ewenementem w codziennej monotonii wyspy, więc wszyscy stają na baczność i włączają się w poszukiwania, ponieważ sprawa jest poważna i miejscowa policja nie ma doświadczenia, toteż z Danii przybywają posiłki. Okazuje się, że Farelowie mają swoje mroczne sekrety.

Tak jak napisałam na początku, przez lwią część lektury, nie dochodziła do mojej świadomości tożsamość autora, wprawdzie zakończenie jest już bardzo w stylu Remigiusza Mroza, bo to częste u autora, że sprawa kryminalna jest pretekstem do obyczajowej opowieści, które tutaj są dyskusyjnej wartości, bo jednak przed napisaniem tej powieści nie miał możliwości poznania Wysp Owczych, ale nie można odmówić tego, że czyta się to dobrze. Fabuła jest interesująca, a zakończenie trochę psuje to wszystko, bo jest takie wpadkowe, ale można się zabawić w zgadywankę, ciekawe czy poprawnie wytypujecie sprawcę.

Nie mogę wieszać psów na autorze, bowiem czytało mi się naprawdę nieźle. Ponieważ moja miłość do kryminałów wyrosła na Christie, toteż jestem fanką intrygi zamkniętego pokoju, lubię ograniczoną ilość potencjalnych sprawców, chociaż akurat tu jest mało tego co lubię u Christie, a wiec dedukcji, brak mi zawsze tego, wyłożenia procesu śledczego, tak jak robił to Poirot. Może zakończenie, nieco! mnie rozczarowało, ale zasadniczo, pomimo gęstej atmosfery wokół ujawnienia tajemniczej tożsamości autora, to czytało mi się to lekko i dobrze, nawet podczytywałam marznąc na przystanku(krótki rękaw, jedwabna bluzka pod płaszczem, na takie wichury to nie jest dobry pomysł), a czytałam na ławce wystawionej na wiatr, bo tam padało światło najlepsze z latarni, tak więc jeśli szukacie miażdżącej krytyki – to nie u mnie. To poprawny, niezły kryminał.

Książka recenzowana dla portalu Duże Ka