"Królowa Wiktoria" - Mariusz Miszta [ Victoria Regina et Imperatrix]

Nie tak dawno zauroczył mnie serial o młodej królowej Wiktorii, później przeczytałam fantastyczną beletryzowaną biografię Wiktorii, a kilka dni temu uznałam, że pora pochować kolejnego trupa z półki, czyli kupioną ze sto lat temu biografię Wiktorii wydaną przez Ossolineum, nabytą – a jakżeby inaczej w Lublinie. Ceniłam zawsze Ossolineum, w końcu piękna galicyjska tradycja z której czerpię pełnymi garściami. Swoje odleżała książka na półce, pora była najwyższa, żeby przeczytać.

Królowa Wiktoria, jedna z najdłużej panujących władczyń Europy, była żoną Alberta Sasko-Koburskiego i matką dziewięciorga dzieci, dzięki którym udało się powiązać koronę brytyjską z innymi dynastiami europejskimi. Nie bez powodu nazywano ją „Babką Europy”.Okres jej rządów, blisko 64-letnich, nazwano epoką wiktoriańską, która stała się synonimem surowej i rygorystycznej moralności. Jednak wbrew powszechnemu mniemaniu królowa nie należała do osób tłumiących emocje i żywiących odrazę wobec wszelkich przejawów życia erotycznego. „Była kobietą o gorącej i namiętnej naturze, która w pożyciu małżeńskim znajdowała niekłamaną >>radość poświęcenia nigdy niegasnący płomień, który pali się we mnie i niszczy mnie

Pora zapomnieć o cukierkowym obrazie Wiktorii, jaki ostatnio mieliśmy okazję oglądać w TVP. Wiktoria, jedna z najdłużej panujących  władczyń była osóbką bardzo himeryczną, charakterną. Jej życie jest jedną wielką sprzecznością. Namiętna, oddana żona i wiktoriańska mentalność, pełna hipokryzji. Cnotliwa i pobożna królowa, a za jej czasów rozkwitły domy publiczne. Z jednej strony bardzo postępowa, z drugiej hamująca wiele prób rozwoju. Uczuciowa, że aż do przesady, opłakująca śmierć męża do końca życia, chociaż pojawiały się plotki o nowym romansie królowej. Babka Europy niechętna ciążom, porodom brzydząca się karmienia piersią. Jest o czym czytać, to w końcu ona była pierwszą cesarzową Indii. Będzie to gratka, zarówno dla fanów biografii, jak i historii obyczajów.

Bardzo, ale to bardzo lubię biografie. One mnie wzruszają, naturalna kolej rzeczy, zawsze skłania mnie do refleksji nad przemijaniem, gdy pokazuje się władców jako normalnych ludzi, moim zdaniem sprzyja to popularyzowaniu historii, bo ją tworzyli normalni ludzie, ułomni, kapryśni, podatni na wpływy – nie zawsze dobre.

Mariusz Misztal nie przedstawia cukierkowego obrazu władczyni. Ci którzy poznali Wiktorię dzięki serialowi, będą zdziwieni. Bo Wiktoria jest nieznośnie egocentryczna, egzaltowana jak nastolatka, nawet jako staruszka. Co mnie urzekło, to jej podobieństwo do Elżbiety II, chociaż wydaje mi się, że Elżbieta jest bardziej obowiązkowa, ale obie wolą zwierzęta, do swoich dzieci nie pałają szaleńczą, nadopiekuńczą miłością, wzdragają się na myśl o abdykacji.  Siła genów?

Opowieść o Wiktorii to opowieść o Europie królów o matrymonialnych targach, silnej woli, wielkim uczuciu, ale i samotności. Naprawdę wspaniale mi się podczytywało tę książkę. Mam jeszcze coś o królowej Wiktorii i w wolnej chwili sobie podczytam.  A Wy? Macie już ułożoną listę lektur na święta?