"Antykwariat spełnionych marzeń" - Dorota Gąsiorowska [ niech mówią co chcą, ja jestem wierna snom ]

Zaczęła się bardziej monotonna część mojej pracy. Siedzenie kołkiem na egzaminie nudzi, na szczęście można zawiesić wzrok na jakiejś powieści. Tylko, jakiej?? Oj od kilku dni rozmyślałam co będę czytała, propozycji było kilka i już nawet miałam odłożone dwie powieści. A jednak zmieniłam zdanie, w ostatniej chwili. Przypomniałam sobie o książce w pudełku obok łóżka, na kawę było już późno, ale stwierdziłam, że kilka stron Antykwariatu spełnionych marzeń powinno uspokoić moje emocje nadszarpnięte kryminałem. Trochę się bałam bo debiut autorki, średnio przypadł mi do gustu. Moja Mama jednak porwała książkę i nie mogła się oderwać i zachwalała mi tak, że w końcu się ugięłam. Poszło błyskawicznie, czy jednak autorka całkowicie przełamała moje uprzedzenia. Napijmy się korzennej kawy(marzyłam o niej cały dzień) i porozmawiajmy o książce.

Emilia kocha książki. W malutkim antykwariacie przy Siennej, otoczona aromatem kawy z kardamonem, czyta niezwykłe opowieści i snuje marzenia o prawdziwym szczęściu.Pewnego dnia w jej życiu pojawia się tajemniczy Szymon. Pełne uniesień chwile nie dają o sobie zapomnieć. Ale los ma dla Emilii również inne niespodzianki. Ludzie, których od dawna zna i kocha, okazują się skrywać mroczne tajemnice.
Gdy Emilia zaczyna gubić się w ich labiryncie, dostaje od losu cenny dar. Książkę, która przechodząc z rąk do rąk, zmienia życie tych, którzy zajrzeli w jej karty.Czy tajemnicza książka pomoże również Emilii? I co się stanie, kiedy na jaw wyjdą skrywane przez lata sekrety?
Najnowsza powieść Doroty Gąsiorowskiej to pełna tajemnic historia, która otuli cię niczym ciepły koc i przeniesie w zaczarowany świat najskrytszych marzeń.

Emilia dwa lata temu skończyła polonistykę na UJocie. Mieszka i pracuje w Krakowie. Pracuje w urokliwym antykwariacie pana Franciszka, którego ukochana żona była jej opiekunką. Tej parze Emilia zawdzięcza miłość, umiłowanie piękna i książek, bo matka Emilii jest tak chimeryczna i nieznośna, że zasługuje na miano schwarzcharakteru powieści. Lilki nie da się lubić. Jest kochliwa, zmienia kochanków na coraz to młodszych. Ojciec Emilii odszedł od jej matki, gdy dziewczynka była mała. Z macochą i ojcem ma dobry kontakt, wbrew wysiłkom Lili by ich skłócić. Aż nadchodzi jesień, do Emili trafia książka z którą Zofia nie rozstawała się przez całe życie, książka jakby wybierała sobie czytelnika. Chociaż na początku wszystko zaczyna się sypać i przyjaźń i zdrowie ojca i marzenia, to może jednak Emilia odnajdzie swój port?

Nie wiem czy zacząć od plusów czy od minusów. Może od minusów. Po pierwsze wydaje mi się, że autorce potrzebny jest dyscyplinujący redaktor, który sprawdzi tekst i poprawi nieścisłości(na jednej stronie bohaterka je kolację, a kilka wersów dalej, już obiad), czy powie, że ceremonia picia kawy w antykwariacie jest klimatyczna, ale przy którymś razie już nuży, tak jak wątek spinki, który nabiera sensu pod koniec, ale nie jest kluczowym, więc rubinowe oczko spinki, też mnie męczyło. Ogólnie, sporo opisów powinno wylecieć bądź zostać ocyzelowanych. Zdecydowanie jest to jednak bardziej podobna niż ta o Łucji, którą czytałam dwa lata temu(i bodajże dwa miesiące), po tej powieści mam ochotę sięgnąć po inne książki Doroty Gąsiorowskiej.

Bo przechodząc do pozytywów, to muszę stwierdzić, że jest to świetna książka do torebki, gdy musimy gdzieś przesiedzieć dłuższą chwilę. Jest bajkowa, owszem bohaterowie, chociaż skrywają liczne tajemnice to są albo dobrzy, albo źli, ale chyba od czasu do czasu ja potrzebuję takich baśni. Ta baśń ma dodatkowo piękną oprawę. Magiczna atmosfera antykwariatu, morze, latarnia morska, wspaniale działają na wyobraźnię, aż chciałoby się wejść do książki i tamtędy spacerować. Swoją drogą opisy Krakowa są też urokliwe, ale kilka detali jednak wytrąciło mnie z galicyjskiego klimatu. Wychodzenie na dwór i stolik nocny zamiast nakastlika, autorka chyba nie jest krakuską. Ta opowieść to sympatyczna bajka, w sam raz do korzennej kawy, którą teraz sobie sączę, rozmyślając o losach Emilii, o losach każdego bohatera tej książki, bo zapadają w pamięć i w serce.

Ta powieść pokazuje dobro w nas drzemiące, afirmuje pozytywne cechy, jak empatia, brak egoizmu, współczucie, więzy rodzinne, prawdziwa miłość i lojalność. Dobrze, że dziś ktoś uważa te cechy za godne pochwały. Antykwariat spełnionych marzeń to taka niedzisiejsza, niespieszna książka, bajka dla każdej z nas.

Naprawdę z czystym sumieniem polecam!