"Połów" - Ove Løgmansbø [ tom drugi Mroza pod pseudonimem ]

Odkrycie nowego wcielenia Remigiusza Mroza napełniło mnie niesmakiem, ale lektura Enklawy nie

rozczarowała. Przymknęłam oko na wszystkie ciekawostki dotyczące Wysp Owczych, bo skoro autor tam nie był, to są wiarygodne jak polityczna propaganda, tudzież wyborcze obietnice. Naprawdę pierwszy tom mi się podobał. Dziś, po lekturze tomu drugiego muszę stwierdzić, że jednak lepiej byłoby, gdyby autor poprzestał na jednym tomie. Jednak mam nadzieję, że trylogia to będzie wszystko, bo jeżeli znowu będzie to tasiemcowa seria, to nie będę miała wyjścia i będę musiała zerwać ze swoim postanowieniem i przestanę kończyć serie. Połów bardzo mnie wynudził, dłużył się strasznie a jeszcze rzucała mi się w oczy maniera autora, która tak wkurza w innych powieściach.

Raz do roku wody wokół Wysp Owczych przybierają krwawy odcień. Mieszkańcy urządzają grindadráp, czyli tradycyjny połów grindwali. Jedno z upolowanych zwierząt budzi w Farerach grozę – podczas patroszenia rybacy odkrywają w żołądku ssaka makabryczne znalezisko… Na wyspę zostaje wezwana z Danii policjantka Katrine Ellegaard, która ma poprowadzić śledztwo w sprawie niepokojącego odkrycia. Tymczasem pojawiają się nowe fakty w sprawie, która wstrząsnęła Vestmanną w poprzednim roku. Skazany za tamto przestępstwo odwołuje się od wyroku do Sądu Najwyższego.

Na znanym nam z poprzedniej powieści, archipelagu, podczas tradycyjnego połowu waleni dochodzi do makabrycznego odkrycia. W żołądki jednego z dużych ssaków, znaleziony zostaje fragment czaszki. Z Danii ściągnięte zostają posiłki, w tym znana nam już policjantka, która podczas poprzedniej akcji, rozwikłała sprawę, ale skopała sobie życie uczuciowe. Na domiar złego, za sprawą błędów proceduralnych z więzienia wychodzi złapany w ostatniej powieści morderca. Czy czaszka w brzuchu walenia to również jego sprawka? Może znowu jakieś zaniki pamięci? Czy dziewczyna była naprawdę jedyną ofiarą? A może facet naprawdę doskonale się maskował? Zobaczymy.

Przy okazji lektury Enklawy broniłam powieści. Nie zachwycały mnie realia Wysp Owczych, ale urok zamkniętej społeczności. Tymczasem tutaj już na wierzch wyszedł styl autora, okrągłe stwierdzenia, które są puste jak wydmuszka i niewiadomo o co w nich chodzi. Ot przykład: stwierdzenie, że wody wokół archipelagu mają znikome ph. Co to znaczy? Skala ph liczy od 0 do 14. Czy znikome pH to zero?? Czyli najwyższy poziom kwasowości? Czy znikome pH to, to obojętne? Rozumiecie o co mi chodzi? Zdanie brzmi fachowo, ale w rzeczywistości jest bez sensu. I to mi w powieściach Mroza przeszkadza. One są atrakcyjne z daleka, przy pobieżnym poznaniu, ot takim na rzut oka, jakakolwiek analiza tylko ukazuje fuszerkę.

Wiadomo jednak, że nie mogę oceniać tej powieści pod kątem podręcznika do chemii. W końcu nie o to chodzi. Niestety jako powieść kryminalna, również nie zachwyca. Akcja się ślimaczy. Pełno w niej nudnawych opisów. To co w pierwszej powieści miało walor nowości, tym razem nudzi. Dlatego ja odradzam. Tom trzeci czeka i na pewno przeczytam, ale muszę odpocząć. Niekoniecznie od kryminałów, ale na pewno od tej serii.

Książka recenzowana dla portalu Duże Ka