"Kobiety z bloku 10. Eksperymenty medyczne w Auschwitz" - Hans Joachim Lang [koniec wszystkiego co ludzkie ]

O Zagładzie powstało wiele książek, wiele filmów. Tak naprawdę każdy wątek zasługuje na wyczerpujące podejście do tematu, więc sądzę że jeszcze długo będzie się o tym mówiło i pisało. Chociaż minęło kilkadziesiąt lat od wyzwolenia obozów koncentracyjnych, wiele dekad od procesów, które miały osądzić konstruktorów i wykonawców zbrodni, wciąż wychodzą na jaw nowe fakty. O pewnych wątkach dopiero teraz możemy mówić dokładnie. Jednym z takich wątków, są eksperymenty medyczne. Wydawnictwo Marginesy oddało do naszych rąk książkę Kobiety z bloku 10 bloku okrytego złą sławą, w pełni zasłużoną. Wiedziałam, że to będzie lektura ciężka, wiedziałam, że ją przeżyję i odchoruję. Nie myliłam się! 

Nowe, rozszerzone wydanie porażającej opowieści o ginekologicznych eksperymentach medycznych, dokonywanych na kobietach w Auschwitz.

Przez blok 10 w Auschwitz, gdzie dokonywano zbrodniczych eksperymentów medycznych, przeszło około ośmiuset kobiet. Przetrwało trzysta. Część z nich opowiedziała autorowi o piekle, które przeżyły.

Kim był niesławny profesor Clauberg, „specjalista” od sterylizacji? Jak działało jego „laboratorium”? Jakie metody stosowali i co „badali” inni pseudolekarze? To historia ofiar, katów, sadystycznych „operacji” i codzienności obozu opisana na podstawie badań archiwalnych i rozmów z ofiarami. Lang opowiada, kim były te kobiety, co się z nimi stało, jak radziły sobie w codziennym życiu i z czym musiały się mierzyć po wojnie.

Eksperymenty medyczne w Auschwitz kojarzą się nam zasadniczo z nazwiskiem doktora Mengele. To nazwisko uosabia sprzeniewierzenie się przysiędze Hipokratesa w imię ideologii i czystego zła. Tymczasem w obozie było więcej takich aniołów śmierci, którzy w świecie medycyny mieli jakieś osiągnięcia, a wojna dała im okazję do nieludzkich eksperymentów. Ba! Uważali jeszcze, że dobrze robią, bo chociaż chwilowo ratowali,  więźniów przed komorą gazową. W Auschwitz intensywnie pracowano nad opracowaniem metody bezoperacyjnej sterylizacji, więźniowie byli bombardowani bezlitośnie taką mocą promieniowania, że umierali z jątrzącymi się ranami od poparzenia radiacyjnego. Wstrzykiwano im chemikalia i kastrowano hormonami. Oczywiście bez ich wiedzy, bo że bez zgody to rozumie się samo przez się. Pobierano im krew w ilościach przekraczających transfuzyjne normy. Ba! Byli dawcami, szkieletów, do kolekcji antropologicznych. Ta książka to opowieść o tych ludziach. A także o ich katach, możemy się dowiedzieć trochę o karierach i odkryciach, zanim ich biogram ograniczył się o wyroku zbrodniarz wojenny. Wstrząsające. 

Powiem Wam, że ta książka kolejny raz otwiera przed nami widok na ludzką podłość. Zdjęcia, same kadry z obozu mrożą krew w żyłach, nawet z fotografii emanuje groza, jakby te mury utrzymywały w sobie ludzką trwogę, desperację i śmiertelny strach. Mnie udziela się ten strach. Rozpacz ludzi rozdzielanych z bliskimi, ta bezradność. Bezradność, która trwa nawet pomimo końca wojny, problem z uzyskaniem odszkodowań i wyroki sądów, uznające, że takich wyroków nie było, bo w innym procesie zapadły inne rozstrzygnięcia. Nawet, gdy te kobiety przetrwały to piekło, przetrwały nawet marsze śmierci, to później miały złamane życie, brak szans na macierzyństwo, mężowie, którzy nie umieli się z tym pogodzić. Tyle niewyobrażalnego zła, zła którego nie da się cofnąć, bo życie to nie pisanie w wordzie, gdzie można nacisnąć ctr plus z i wycofać to co się zawaliło.  

Tej książki nie da się opowiedzieć, musicie ją przeczytać i mieć w głowie, że właśnie taki finał mają idee oparte na nienawiści, słuchanie kogoś kto chce doprowadzić do wielkości jeden naród, kosztem innego.  

*tłumaczyła: Eliza Borg