"Miecz przeznaczenia" - Andrzej Sapkowski [na trupim stosie Wiedźmin]

Stwierdziłam, że muszę płynąć na fali, muszę konsekwentnie realizować plan czytania trupów z półki, bo inaczej będę miała coraz większe wyrzuty sumienia wydając bajońskie kwoty na książki(swoją drogą wiecie skąd się wzięło to powiedzenie? Podpowiedź: ma to związek z Napoleonem ; ) ). Z mojego trupiego stosika wylosowałam kolejny tom Wiedźmina, chwila szukania na blogu i okazało się, że czytałam tylko pierwszy tom(na półce mam jeszcze pięć!!) i to było z cztery lata temu… a na bank kupiłam wtedy dwa tomy… Prawdziwy trup, zaczął już podśmierdywać. Czy wezmę się zatem za serial?

 

Wiedźmiński kodeks stawia tę sprawę w sposób jednoznaczny: wiedźminowi smoka zabijać się nie godzi.

To gatunek zagrożony wymarciem. Aczkolwiek w powszechnej opinii to gad najbardziej wredny. Na oszluzgi, widłogony i latawce kodeks polować przyzwala.

Ale na smoki – nie.

Wiedźmin Geralt przyłącza się jednak do zorganizowanej przez króla Niedamira wyprawy na smoka, który skrył się w jaskiniach Gór Pustulskich. Na swej drodze spotyka trubadura Jaskra oraz – jakżeby inaczej – czarodziejkę Yennefer. Wśród zaproszonych przez króla co sławniejszych smokobójców jest Eyck z Denesle, rycerz bez skazy i zmazy, Rębacze z Cinfrid i szóstka krasnoludów pod komendą Yarpena Zigrina. Motywacje są różne, ale cel jeden.

Smok nie ma szans.

Miecz przeznaczenia to dalej zbiór opowiadań. Geralt z Rivii, białowłosy Wiedźmin przemierza świat i walczy z potworami, stworami i dziwnymi istotami. Ma swój kodeks, szorstki styl bycia. Towarzyszą mu często, Jaskier, bard żyjący z układania ballad i kwiecistego stylu wypowiedzi. Czarodziejka Yennefer z którą Wiedźmina łączy coś głębszego, ale ich natury nie pozwalają na pełne zaangażowanie, tym bardziej, że oboje są sterylni, co Geraltowi nie przeszkadza, ale dla Yennefer jest tragedią. Na scenę wkracza też Ciri. Książka zawiera sześć opowiadań, na różnym poziomie, ale wszystkie tworzą ciekawą całość i zachęcają do sięgnięcia po dalsze części. Zobaczymy, czy zrobię to szybciej niż za cztery lata… zwłaszcza, że nie pamiętam czy w trupim stosie mam coś jeszcze z książek Sapkowskiego do wylosowania…

 

Ja nadal nie przepadam za opowiadaniami. Mam też takie szczęście, że w ciągu ostatnich lat, w pracy zawsze spotykam kogoś kto jest fanem Wiedźmina, ma jakieś gadżety i widać że temat wjechał grubo… na pewno nigdy nie znajdę się w tej grupie. Podoba mi się styl tych opowiadań, to jak Sapkowski bawi się fantastycznymi elementami, legendami, jak przekształca podania. Odpowiada mi humor, który w Narrentum był dla mnie zbyt nachalny a przez to sztuczny, żenujący a nie zabawny. Tutaj bywa zabawnie, ale są też momenty przejmujące. Muszę wrócić do serialu na Netflixie bo zaczęłam pierwszy sezon, ale nie pamiętam co mnie oderwało.