"Wszystkie kwiaty Alice Hart" - Holly Ringland [ mroczna opowieść w sercu Australii]

 

Ostatnio na DKK mam szczęście do książek o tematyce przemocy domowej. Ostatnio była Wielkasamotność a tym razem padło na Wszystkie kwiaty Alice Hart. Nie wiedziałam całkowicie czego się po tej powieści spodziewać. Nie mam obsesji na punkcie kwiatów, nigdy jakoś nie siedziałam w temacie języka kwiatów, ale czytałam kilka książek w którym ten wątek był ważny. Podeszłam z bardzo pozytywnym nastawieniem, zwłaszcza że po opiniach Pań z Klubu, wiele sobie obiecywałam. A Wy jak sądzicie, z jakim podejściem najlepiej zaczynać czytanie? Dobre nastawienie, czy raczej może nie oczekiwać cudów?

 

Zniewalająca powieść, o tym, jak nas prześladują przemilczane historie – i o historiach, które sobie opowiadamy, aby przetrwać.

W rodzinnej tragedii dziewięcioletnia Alice Hart traci rodzinę, psa, dom, przestaje mówić. Trafia na położoną na odludziu farmę, gdzie jej babcia, o której istnieniu do tej pory nie miała pojęcia, uprawia australijskie kwiaty, przyjmuje pod swój dach kobiety szukające nowego początku i sama zmaga się z demonami przeszłości.

Dziewczynka uczy się mowy kwiatów, języka, który pomoże jej nazwać to, czego nie umiała dotąd ubrać słowami. Czyta książki, które są jej wielką miłością i powoli dochodzi do siebie. Dorasta, cierpliwie czekając, aż babcia opowie jej tragiczną historię rodziny. Zdradzona, ucieka na czarodziejską pustynię środkowej Australii, by rozpocząć samodzielne życie i znaleźć ukojenie. Niestety, zakochuje się w Dylanie, mężczyźnie wyjątkowo niebezpiecznym. Żeby uwolnić się z tego związku, musi zawrócić – poznać rodzinne tajemnice i odzyskać swoją przeszłość.

Wszystkie kwiaty Alice Hart to debiutancka powieść Holly Ringland, którą zachwycili się wydawcy na całym świecie – książka ukaże się w osiemnastu krajach.

Tytułową Alice poznajemy jako dziewięcioletnią dziewczynkę, która towarzyszy swojej matce, uprawia kwiaty, uczy się je kochać. Uczy się też unikać ojca, przemocowego tyrana, który tłucze żonę, a córkę dotkliwie karze za najdrobniejsze uchybienie. Dziewczyna raz ucieka i trafia do biblioteki, która staje się dla niej ostoją, azylem, ale po powrocie ta ucieczka zostaje ukarana. Pewnego dnia dziewczynka trafia do strzeżonej szopy swego ojca, skutkiem jest niewyobrażalny gniew, pożar i śmierć. Alice trafia do szpitala, gdzie długo walczy o życie, po wybudzeniu się poznaje matkę swojego ojca, która przyjechała by się nią zaopiekować i zabrać na plantację kwiatów, w której kobiety od pokoleń hodują i pielęgnują kwiaty. Później obserwujemy dorastanie Alice, walkę z mutyzmem, naukę życia a wreszcie ucieczkę z domu od despotycznej babki. Wszystko to rozgrywa się w Australii, wśród egzotycznych kwiatów, legend miejscowych. To historia dziedziczenia traumy, powtarzania błędów.

 

Powieść ta to historia pogubionych kobiet, które przekazują swoje bolączki kolejnemu pokoleniu. Jest wielka tajemnica, która tak naprawdę okazuje się niczym. A Alice powtarza los swej matki wiążąc się z przemocowym facetem i tak jak matki bierze winę na siebie. Odrzuca przyzwoitego mężczyznę, a jak ćma do ognia spieszy się na pustynię, na spotkanie swojej zguby. To opowieść o tym, że niedomówienia nas rujnują, że mimowolnie odtwarzamy historię swoich przodków.

Książka, która jest ponura i atakuje mrokiem i chłodem. Nie dodała mi otuchy. Jednak – jak tak się zastanowić – przecież tak bywa w życiu, że nie każdy błąd niesie nauczkę, nie zawsze odrabiamy lekcje i później gnamy ku samozagładzie.