"Światło, którego nie widać" - Anthony Doerr [ książka, która czekała na półce prawie dekadę - prawdziwy trup]

 Światło, którego nie widać atakowało z witryny każdej księgarni jaką mijałam, Było to prawie dekadę temu, a ja długo walczyłam by nie dać się skusić tylko okładce, ale czytałam też pozytywne recenzje i powoli się łamałam. W końcu, przy okazji jakiejś wizyty w Lublinie, kupiłam i nie mogłam się doczekać lektury, czy wspominałam, że minęło prawie dziesięć lat? Osiem na pewno.  Niedawno było głośno o ekranizacji tej książki, znajomi pytali czy czytałam książkę i czy polecam, tak ten tytuł trafił do trupiego słoiczka. Co brałam do ręki książkę zachwycała mnie okładka, kolorystyka jest tak piękna. Soundtrack filmu dosyć sztampowy, ale byłam bardzo ciekawa jak ocenię książkę.

 

Książka nagrodzona tytułem Książki Roku 2015 lubimyczytać.pl w kategorii Powieść historyczna.

Marie-Laure mieszka wraz z ojcem w Paryżu, jako sześciolatka traci wzrok i odtąd uczy się poznawać świat przez dotyk i słuch.

Pięćset kilometrów na północny wschód od Paryża w Zagłębiu Ruhry mieszka Werner Pfennig, który jako mały chłopiec stracił rodziców. Podczas jednej z zabaw Werner znajduje zepsute radio, naprawia je i wkrótce staje się ekspertem w budowaniu i naprawianiu radioodbiorników. Odtąd Werner poznaje świat, słuchając radia.

Kiedy hitlerowcy wkraczają do Paryża, dwunastoletnia Marie-Laure i jej ojciec uciekają do miasteczka Saint-Malo w Bretanii.

Werner Pfennig trafia tam kilka lat później. Służy w elitarnym oddziale żołnierzy, który zajmuje się namierzaniem wrogich transmisji radiowych. Podczas nalotu aliantów na Saint-Malo losy tej dwójki splatają się…

Powieść przeskakuje po kilku przedziałach czasowych. Najwięcej emocji to rok 1944, lato, alianci nacierają na okopanych w Normandii Niemców, w wysokiej kamienicy niewidoma dziewczyna została sama i po dźwiękach próbuje zrozumieć co się dzieje. Cofamy się do początku lat trzydziestych. Niewidoma dziewczynka kiedyś widziała, mieszkała w Paryżu, a jej tata pracował w muzeum, gdy Marie-Laure słyszy legendę o wspaniałym brylancie, który chroni właściciela, ale odbiera mu wszystko co kocha. W Niemczech, w sierocińcu w górniczej miejscowości mały chłopiec przeżywa fascynację radiem, słucha naukowych audycji i marzy o lepszej przyszłości. Mijają lata, ojciec Marie-Laure buduje dla córki model Paryża, co pozwala jej spacerować po mieście, uczy córkę rozwiązywania zagadek, uczy ją czytać, a równolegle Werner rozwija swój techniczny talent, co sprowadza na niego uwagę NSDAP, a chłopiec może się wyrwać z sierocińca, z zadymionego miasteczka, dostaje się do prestiżowej szkoły, która wychowuje doskonałych Aryjczyków. Niemcy najeżdżają na Polskę, zaczyna się wojna. Francja jest następna, ojciec Marie-Laure jest zaangażowany w ukrywanie dzieł sztuki.  Na zlecenie dyrektora wyjeżdża z Paryża i ma ukryć brylant, a raczej kopię bezcennego brylantu. Pewien żołnierz przemierza okupowane przez Niemców tereny by znaleźć bezcenne dzieła sztuki, klejnoty, wpada na trop Morza ognia klejnotu który był w ukryciu dwieście lat i podobno zapewnia właścicielowi nieśmiertelność. Werner dostrzega wyraźniej, że system, który go szkoli jest okrutny, ale jest już za późno. Sieć intrygi się zacieśnia, a wszystkie drogi mają zetknąć się w Bretanii.

 

Wątek poszukiwania bezcennych, magicznych artefaktów jest dosyć popularny, taki wątek z wojną w tle też jest dosyć oklepany, ale z mojego doświadczenia wynika, ze wykonanie może być już różne. Tutaj nie mamy nacisku na wątek rodem z Indiany Jonesa, a wnikliwą analizę ludzkiej psychiki w ekstremalnych warunkach. Każdy bohater o którym czytamy jest niezwykły, ma konkretne problemy, od stryjecznego dziadka, który wydaje się bardzo enigmatyczny i dziwny, po Wernera, który jest bardzo skomplikowaną postacią, nie wspomnę o Olbrzymie, bo on chyba zaskakuje mnie najbardziej. Nie mogę się doczekać wieczora dziś, bo musze oglądnąć film i skonfrontować to jak wyobrażam sobie bohaterów, z tym jacy są naprawdę. Wątek niewidomej dziewczynki, której wzrok jest zastępowany przez inne zmysły, ale też z umiarem, to nie jest tak że ona może wszystko – tylko nie widzi, gdy sobie to uświadamiamy, że jest sama w bombardowanym mieście, w którym szaleją płomienie, czyha na nią nieprzyjaciel a z uwagą przygląda jej się młody żołnierz, to odczuwamy ogromną grozę. Nie spodziewałam się, że ta książka tak do mnie przemówi, że tak będę ją przeżywać.

 

Książka czekała na mnie(sprawdziłam to) od jesieni 2015. Warto było, naprawdę przyniosła mi zapomnienie, dużo refleksji i pasuje do początku maja, gdy rocznica końca wojny w Europie niemalże wisi w powietrzy. Polecam, jeśli – w co powątpiewam – ktoś jeszcze nie czytał.