"Woda dla słoni" - Sara Gruen

Porywająca opowieść o niezwykłej miłości i wielkiej przygodzie, która na zawsze odmieniła życie wszystkich bohaterów. Jacob Jankowski to żywiołowy student weterynarii, jego świat przewartościowuje wiadomość o śmierci rodziców. Pod wpływem impulsu rzuca studia i przyłącza się do wędrownego cyrku, który staje się dla niego zarówno zbawieniem, jak i piekłem na ziemi. Z determinacją próbuje odnaleźć się w tym pełnym skrajnych emocji świecie, sytuację komplikuje jednak uczucie do pięknej Marleny, żony charyzmatycznego tresera Augusta. Woda dla słoni to mądra, wzruszająca i zabawna powieść, barwni bohaterowie i porywająca narracja wciągają bez reszty.

 „Woda dla słoni” to mój ubiegłoroczny wyrzut sumienia. Kupiłam w czerwcu, bo podobno takie świetnie, genialne i film taki cacuś glancuś, no miód malina. Więc dorwałam się do jakiejś luźnej kasy i miałam mieć masę czasu, bo dopiero studia skończyłam, wiec miałam tylko czytać i czytać, ale poszłam do pracy, na te książki zarabiać. Później książkę planowałam w styczniu przeczytać. Leżała koło łóżka jak wyrzut sumienia.. Dopiero 15 sierpnia się na nią skusiłam i dzięki ustawowo wolnemu od pracy dniu mogłam ją połknąć w całości podsypiającw międzyczasie.

Cyrk. Magiczne widowisko, skrzące się cekinami i urzekające iluzją. Kto z nas w dzieciństwie nie był zafascynowany wielkim namiotem i nie chodził odurzony zapachem waty cukrowej i popcornu?

Jacob Jankowski, syn polskich emigrantów w samym środku egzaminów końcowych na weterynarii dowiaduje się, że jego rodzice mieli wypadek,  zginęli a on zostaje bez dachu nad głową bo bank na poczet długów zajmuje dom i praktykę weterynaryjną ojca. Jacob został wysadzony z siodła. Nie ma nic. Nie ma gdzie pójść. Przypadkiem wskakuje do pociągu wiozącego cyrk, udaje mu się znaleźć tam pracę, w czym pomaga mu że jest weterynarzem, no tyle że bez dyplomu. W tym cyrku poznaje również miłość swojego życia…

Historię Jacoba i Marleny poznajemy z opowieści samego Jacoba który ma 90 lat, albo 93. Jest w domu starców, bo żadne z jego dzieci nie ma dla niego miejsca, ani siły. Mężczyzna z jednej strony to rozumie, z drugiej jest mu przykro. Tęskni za żoną, tęskni za młodością za tym okresem gdy jako młody chłopak, przed którym świat  stał otworem, chociaż świat cyrku jest światem brutalnym, pełnym bezwzględnego okrucieństwa.

Autorka jednak nie epatuje zbędnymi brutalnymi opisami, raczej sygnalizuje problemy. Aczkolwiek nawet zasygnalizowanie przemocy wobec zwierząt było dla mnie bolesne… Nie mogę na to patrzeć, słuchać o tym i czytać też nie mogę.

Będę jedną z nielicznych osób, których książka nie zachwyciła. Owszem przeczytałam ją jednego dnia, owszem nie wynudziłam się, ale nie miała tego czegoś co porywa, co sprawia, że nie chcesz książki odłożyć, ja ją odkładałam kilkakrotnie, aby się przespać, wypić kawę czy popatrzeć w sufit. Planuję po powrocie oglądnąć film, który już zaczęłam, ale z powodu chronicznego niedospania nie mogłam w całości oglądnąć.

Niby książka ma wszystko co powinna mieć książka aby porwać, aby pretendować do miana genialnej, u mnie nie zadziałała chemia, owszem ubawiły mnie niektóre zdania, ale nie było wzruszenia, adrenaliny… Przeczytałam, tak o, bez większych emocji.