"Ciemność widoma. Esej o depresji"

Ta książka uważana jest za pozycję wybitną, zarówno w kategoriach literackich, jak i psychologicznych. Słynny pisarz zmagał się przez wiele lat z depresją. Esej Styrona uchodzi za jedną z najważniejszych osobistych relacji ludzi cierpiących na chorobę psychiczną. Opowieść o życiu w mrokach udręczonego umysłu i o sposobach wychodzenia z tego stanu przyczyniła się wydatnie do nagłośnienia choroby, wokół której zawsze panowało kłopotliwe milczenie. Styron po mistrzowsku opisał cierpienia tak ogromne, że niemal zupełnie nie do wyrażenia w jakikolwiek sposób.

 Staję się niezwykle przywiązanym do serii Sfery czytelnikiem. Tym razem wzięłam się znów za tematykę z definicji przygnębiającą i niezbyt łatwą. Ale przecież literatura odwzorowuje świat i nasze życie, a nikt nie powie, że to jest promienne i łatwiutkie. Sam tytuł mnie zaintrygował. Miałam swego czasu osobę chorą na depresję, to przerażające jak można być zaślepionym na czyjeś nieszczęście, nie widzieć, lub nie chcieć widzieć dramatu rozgrywającego się tuż obok. Postanowiłam, że już nigdy nie dam się tak podejść. I dlatego ta książka.

Depresja jest lekceważona, trywializowana, zwykle każdy dołek nazywa się deprechą, osoba która ma gorszy dzień, lub trudny PMS uważa się za kogoś w depresji. Depresja jest obecnie odmieniana przez wszystkie przypadki.

Tymczasem depresja to coś wiecej niż złe samopoczucie, to o wiele więcej niż tumiwisizm spowodowany niskim ciśnieniem, to coś gorszego niż uczucie rozbicia spowodowane tym, że coś nam się w zyciu posypało. Depresja to podstępny potwór, długodystansowiec, który stopniowo pozbawia nas radości życia, odbiera energię a gdy przyzwyczaimy się już do świadomości własnej beznadziejności szepce nam do ucha zalety samobójstwa.

O depresji można sobie do woli teoretyzować, nikt jednak nie wniknie do umysłu chorego, aby dowiedzieć co za dramat tam się rozgrywa. Autor jednak wpuszcza nas do swojej głowy, zwierza się z myśli swych, i przeżyć.

Byłam pod wrażeniem odwagi… pisanie o depresji, chorowanie na depresję, w naszym społeczeństwie jest niemęskie, to kobiety, rozhisteryzowane, płaczliwe z zaburzeniami hormonalnymi mogą mieć gorszy dzień. Chłopaki nie płaczą, facet nie może mieć bólu istnienia. Werter – ten od oryginalnego wletschmerzu, jest nazywany płaczliwą babą w spodniach. Styron wyłamuje się z tego schematu opowiada nam przejmującą opowieść o udręczonym demonami umyśle, przestrzegając nas, że depresja nie jest chorobą określonej warstwy społecznej, grupy zawodowej, nikt nie jest bezpieczny. W każdej chwili może pochłonąć nas ciemność.

Nie straszy nie mówi, „jak zachorujecie, na pewno popełnicie samobójstwo”, jest szansa na wyjście z depresji, obciążona ryzykiem nawrotów choroby, ale szansa jest.

Porusza bezpośredniość z jaką Autor zwierza się czytelnikowi, wyczuwa się brak fałszu. Oczywiście nie jest to książka, która ma służyć zdiagnozowaniu depresji. Pozwala jednak zrozumieć czym cechuje się ta choroba, może jakieś zachowania, objawy nas zaalarmują i pomogą we wczesnym wykryciu, ułatwią wczesne leczenie i nie będzie musiało dojść do dramatów.

Polecam wszystkim przeczytanie tej książki, nie jest ona obszerna niewiele ponad sto stron, a może się okazać bardzo pomocną.