"Położna. 3550 cudów narodzin" - Jeannette Kalyta

Książka i dla rodziców, i tych, którzy chcą nimi zostać
„Położna. 3550 cudów narodzin” to autobiograficzna opowieść Jeannette Kalyty, najbardziej znanej polskiej położnej. Wzruszająca, momentami zabawna, głęboko prawdziwa historia jej życia i pracy. Niezwykły dokument cudu narodzin dziecka i mocny głos w społecznej dyskusji na temat podmiotowości kobiety w czasie porodu. Historie par i matek rodzących pod opieką Jeannette Kalyty wywołują żywe emocje i skłaniają do refleksji. To książka i dla rodziców, i tych, którzy chcą nimi zostać.

Książka „Położna” wzbudziła w internecie sporo emocji. Zewsząd atakowały mnie głosy, jeśli jeszcze nie zachwytu, to dużego zainteresowania. Ja natrafiłam na nią przypadkiem. Nie sądziłam, że będę miała okazję czytać ją tak szybko. Książkę naprawdę czyta się błyskawicznie.

Powiem Wam, tak i powtórzę to, co napisałam na Fanpejdżu. Kilka lat temu, miałam przyjemność być na praktykach w sądzie biskupim, wtedy powtarzałam, że nigdy nie wyjdę za mąż, teraz – po lekturze książki stanowczo twierdzę, na pewno nie urodzę dziecka. No way. A każda kobieta, która przez poród przeszła jest dla mnie bohaterką.

Wbrew tytułowi: „Położna. 3550 cudów narodzin”, ta książka nie jest zbeletryzowaną formą raportów z porodów jakie odbierała Jeannette Kalyta, podobno znana polska położna. Przyznam się Wam, że nie słyszałam o Niej, ale ja nie śledzę tematu, ostatnio nie oglądam śniadaniówek, nie czytam artykułów na temat położniczych, ale podobno ta Pani jest autorytetem w przyjmowaniu dzieci na ten świat.  Kobieta od ponad ćwierćwiecza pracuje jako położna, ponad trzy tysiące porodów, wielkie zaangażowanie w propagowanie ludzkiego rodzenia. Niesamowita kobieta, to o niej jest ta książka, o filozofii życia, pracy o kontakcie z rodzącymi, z ich partnerami i dziećmi. Ta książka pokazuje jak skomplikowanym a jednocześnie prostym procesem jest poród przypomina reakcję łańcuchową, niesamowite zjawisko, w pewnym miejscu w książce pada określenie: misterium.

Nie trzeba urodzić dziecka, by coś niecoś o porodach wiedzieć, kobiety, które już powiły, uwielbiają opowiadać o tym jak rodziły, jak długo, ile lekarz wziął „ponad fundusz”, oczywiście nie wszystkie, część uważa te wspomnienia za niezwykle intymne sekrety, ale czasami mam wrażenie, że jeszcze dobrze się z kimś nie poznam, a już wiem jak rodziły, które dziecko. Gdy samej się zachodzi w ciąże, te opowieści się nasilają. Wtedy to już każda kobieta czuje się w obowiązku przygotować nas na to nieznane.

Na naszych oczach dzieje się historia położnictwa, moja Mama rodziła się w domu, jak wszystkie inne dzieci Jej pokolenia. Do szpitala człowiek szedł umierać, a nie się rodzić. Swoje dzieci rodziłą w szpitalu i jak sama wspomina poglądy na opiekę nad niemowlakami tak diametralnie się zmieniły, ze wszystkie książki jakie czytała przy mojej Siostrze były bezużyteczne. Ale nadal Ojcowie mieli zakaz wstępu na porodówkę. Mój Tacik, jako człowieczek zaradny jednak obszedł zakaz.  A tysiące mężczyzn wymyślało skomplikowane systemy porozumienia się z położnicą. Zmieniało się i zmienia się nadal. O porodach, położnych, lekarzach i szpitalach można mówić i mówić. Tym razem proponuję wysłuchanie historii kobiety, której praca jest misją.

Zawód położnej, jak każdej pielęgniarki jest niedoceniany, taki zawieszony, to nie uczony lekarz, ani nie sympatyczna salowa. Pielęgniarka, piguła, zarozumiała, wredna, bezlitosna. Witanie dzieci na tym świecie to powołanie Jeannette, kobiety która nie polega tylko na wiedzy, na podręcznikach, ale ufa swoim przeczuciom, intuicji, wierzy w energię, w przeznaczenie. Ona jest kimś kim niegdyś była matka, pomaga kobiecie przejść przez ten trudny czas, za pomocą swojego doświadczenia. Coś bezcennego.

Tak jak wspomniałam, nie jest to czysty zapis przebiegu porodów w których autorka brała udział. To raczej książka o jej pracy i o niej. Znajdziemy tu zarówno relację z jej porodów – pierwszy to prawdziwa trauma, opis budzi przerażenie- jej choroby, przypadków gdy nie zaufała intuicji i… wielu, wielu aspektów jej życia. Mnie ta książka wzruszyła po trzecim razie przestałam liczyć ile razy się popłakałam.

Muszę podsunąć książkę Mamie i sprawdzić, jak Matka dzieciom odbierze tą książkę. Pomimo to, że jednak do porodów się zraziłam, uważam to za świetny pomysł, opisanie tak intymnych chwil, tak fachowo, ale nie wyłącznie technicznie. Opowieść emocjonalna, chociaż czasami autorka skupiała się zbyt na własnym życiu, co momentami było nużące, ale summa summarum te opowieści składały się na konsekwentny, obraz kobiety, która swojej pracy poświęciła życie.

Niezwykła!! Polecam Waszej uwadze. 

I jutro jadę odebrać książki z biblioteki a skończyłam książkę. Zamiast iść spać będę szukała czegoś na drogę..