"Uparte serce" - Becky Wade

Czy dwoje ludzi po przejściach ma szansę ułożyć sobie życie?
Czy traumy z przeszłości można pokonać dzięki wierze i miłości?
Zmęczona samotnym życiem, przybita tragedią, do której doszło w miejscu jej pracy, Kate podejmuje nowe wyzwanie: odnowienie rodzinnej posiadłości.
Spotyka tam Matta, mężczyznę z tajemniczą przeszłością, który pomaga jej w tym przedsięwzięciu.
To powieść o uwolnieniu z głębokiego smutku i pozostawieniu za sobą trudnego bagażu doświadczeń życiowych oraz o dążeniu ku pełni i szczęściu.

"Uparte serce"

Ciężko przełamać marazm czytelniczy. Jakoś nie mogłam się wciągnąć w żadną książkę. Może dlatego, że ostatnio zafiksowałam się na punkcie powtórek serialu Good wife, który to – po dosyć dramatycznym bieżącym odcinku – musiałam w całości powtórzyć by się pocieszyć. Oglądałam i oglądałam, pracowałam i oglądałam. Wieczorami korzystając z ładnej pogody brałam rower i jeździłam, a później padałam. Nie umiała mnie  zaintrygować mnie żadna książka, którą otwierałam.  Na stosie kupki przy łóżku leżało „Uparte serce”, nie chciałam tak szybko brać kolejnej dobrej, łagodnej książki… przecież tyle trudnych tematów czeka… od niechcenia przeczytałam blurba, zaczęłam czytać książkę i przepadłam. Nie przeczytałam jej w jeden wieczór, było mi szkoda… czytało mi się tak dobrze, były motylki, wzruszenia!!  Więcej takich książek!!

Kate jest tuż po trzydziestce, przez całe życie czuła, że jej powołaniem, jest rodzina. Modliła się o męża, tego jedynego, o miłość. Tymczasem… nic. Dziewczyna się starzeje w samotności. A nie chce wiele chce tylko miłości po grób, dzieci. Niestety nie zanosi się na to. Jeśli można tak powiedzieć, jeszcze bardziej się na to nie zanosi, gdy z babcią wyjeżdża przywrócić do dawnej świetności rodzinny dom. Do przeprowadzenia remontu został wynajęty, obłędnie przystojny Matt. Chłopak od razu wpada w oko Kate,  ale dziewczyna nie ma złudzeń, mrukliwy, raczej aspołeczny jeśli już to nie znosi Kate. Jednak znajomi babci wyjawiają jej historię Matta, grał kiedyś w hokeja i robił to świetnie, poślubił miss Ameryki, jednak zamknął się w swojej skorupie kiedy kilka lat po ślubie żona zmarła na raka. Tragedia zmieniła gwiazdora w remontującego cudze domy odludka. Jednak krok po kroku Kate odnajduje kluczyk do Matta. Kate uważa że Bóg przysłał ja do Redbud, aby pomogła wyjść do światła Mattowi, bardzo poważnie traktuje swoją misję, chociaż wiele ją to kosztuje. Jak daleko można się posunąć, aby komuś pomóc? Czy można go krzywdzić?

Pomyślicie sobie, o nie! Znowu klasyczny romans w którym od początku wiadomo jaki będzie finał, no ile można. Pewnie bym się z Wami zgodziła, tylko sam zarys fabuły nie przesądza o wrażeniach końcowych. Bałam się tej książki, bałam się że będzie banalna i przewidywalna. Jednak autorka bardzo dobrze ją napisała… ta historia jest… romantyczna, przyprawia o motylki o fale pozytywnych emocji. Ona wzrusza, jak dobry, ciepły romantyczny film, który ogląda się po ciężkim dniu.

Moje wzruszenie to nie wina hormonów – nie tym razem : P.  Co w tej książce jest wyjątkowego? Na pewno styl i wykonanie, bo sam szkielet fabuły to z jednej strony sprawdzone scenariusze, z drugiej strony – bardzo uniwersalne. Mamy motyw realizacji swojego powołania, wielkie marzenie, modlitwę o jego realizację, a jednak – pomimo zanoszonych modlitw – brak spełnienia. Mimo to Kate nie obraża się na Boga, ona jest samotna, w pracy przeżywa kryzys, jednak nie tupie nogą i nie grozi pięścią niebu. W dalszym ciągu wierzy, ufa że Bóg ma dla niej plan. Po drugiej strony mamy Matta, ona pokłócił się z Bogiem, obraził się na Niego, że zabrał mu żonę, która w Boga wierzyła, modliła się – to nie wystarczyło Bogu i ją zabrał. Dla Matta to nie do pojęcia, jego wiara zawsze była powierzchowna, wyuczona na pamięć i nie przyniosła mu ukojenia w trudnym czasie. Czytelnik nie może się dziwić, że Matt się załamał, że wycofał się z życia. Nie oszukujmy się, nie trzeba śmierci kogoś kogo kochamy, tak naprawdę często wycofujemy się i tracimy nadzieję, gdy zawodzą nasze nadzieje, gdy ktoś kogo kochaliśmy, lub tylko tak nam się wydaje odchodzi. Trudno jest mieć nadzieje, podtrzymywać jej chybotliwy płomyk. Łatwiej jest skapitulować, oddać się rozpaczy, zamknąć drzwi i zabarykadować się w samotności.

Łatwiej – nie znaczy lepiej!

„Temu zaś, który mocą działającą w nas może uczynić nieskończenie więcej niż to, o co my prosimy czy rozumiemy, Jemu chwała”.

                                                                                                                                                                Ef, 3, 20-21

Ja polecam, wszystkim romantyczkom, tym którzy są zagubieni, zrezygnowani i tym którzy chcą ciepłej, dobrej lektury.

teraz muszę znaleźć kolejną dobrą książkę... tylko najpier trzeba ugotować obiad i skosić trawę bo urosła ogromna...