"Samotność ma twoje imię" - Monika A. Oleksa

Fascynująca opowieść o pragnieniach ludzkiego serca, które nie chce dać się oszukać ani zignorować. Ewa, Martyna, Hanna, Janina, Danuta, Magda – kobiety w różnym wieku i z różnym bagażem życiowych doświadczeń . To co je łączy to Samotność, która niejedno ma imię. To również pachnąca domowym ciastem opowieść o codzienności, w której tęsknota za bliskością odnajduje zrozumienie, mocnej siłą przyjaźni i rodziny. Ubarwionej następującymi po sobie porami roku. To jednak przede wszystkim książka o poszukiwaniu samego siebie, i przesłanie, że nie można zamykać się na innych ludzi. Warto zrobić krok dalej i zaufać.

Na policzkach mam łzy, w brzuchu motylki. Przeczytałam wspaniałą książkę, a w sercu mam pustkę. Już po kilku akapitach Monika Oleksa mnie rozbiła. To moje drugie spotkanie z prozą lubelskiej autorki, jestem w fazie zdobywanej, jeszcze jednej dostępnej powieści p. Moniki. Poprzednia książka, również była doskonała…  Po tej oczekiwałam wielu wzruszeń, zresztą już sam tytuł, poetycki, obiecywał wiele.

Ewa ma czterdzieści dwa lata, od siedemnastu lat pielęgnuje w sercu nieszczęśliwą miłość do Mateusza. Szarość jego oczu przysłoniła jej świat. On wybrał inną, a Ewa nie umie zapomnieć, żaden mężczyzna nie jest w stanie zająć miejsca mężczyzny idealizowanego młodzieńczą miłością.  Fizycznie, Ewa idzie do przodu, pracuje, robi to co kocha, opiekuje się babcią, spotyka z przyjaciółmi, ale jej serce pogrążyło się w siedemnastoletnim śnie. Ten sen zostaje przerwany, gdy niespodziewanie spotyka Mateusza z rodziną na cmentarzu we Wszystkich Świętych. Jej wspomnienia ożywają, rany się otwierają, tym bardziej że Ewa żywi jakąś irracjonalną nadzieję, jakiś mały fragmencik jej, ufa że te siedemnaście lat, nie wiem, okaże się snem?

Tymczasem w okolicy Ewy zaczyna się kręcić Andrzej, nowy współpracownik. Mężczyzna również po przejściach, szukający stabilizacji, wydaje się, że z Ewą stworzą idealną parę i pokonają swoją samotność, a dodatkowo babcia Ewy, której jedyną troską jest by wnuczka przed jej śmiercią znalazła sobie mężczyznę, który się nią zaopiekuje, byłaby szczęśliwa i usatysfakcjonowana.

Ta książka to nie jest kolejna powieść o szukaniu drugiej połówki. Nie ma w niej tandety, jest czyste, literackie piękno.

W „Samotność ma twoje imię” spotykamy się z różnymi rodzajami samotności, bo jak ktoś mądry kiedyś stwierdził, samotność nie ma nic wspólnego z brakiem towarzystwa. Ewa, ma rodzinę, przyjaciół i pracę, ale cierpi z powodu braku domu pełnego miłości, dziecięcego śmiechu. Jej babcia, przeżyła piękne życie, nie bez kłopotów i trosk, ale zamartwia się samotnością wnuczki. Sąsiadka jej, mieszka w domu z samotnością i cieniem zmarłego męża, spotyka inną starszą panią, która pomimo żyjącego męża, zmaga się z pustką i tęsknotą. Chociaż ma rodzinę, wszystko czego zazdrości jej Ewa, samotna jest Martyna. Tak naprawdę nigdy nie wiemy, czy obezwładniająca samotność nie towarzyszy naszym sąsiadom, osobie którą mijamy na ulicy, nawet gdy zawsze na jej twarzy gości uśmiech. Samotność, tęsknota, to podstępna bestia, która siada na ramieniu i zasłania czarnym skrzydłem słońce, wtedy, gdy najmniej się tego spodziewamy. O tym jest książka Moniki Oleksak, o walce z samotnością, bitwie o miłość, często wbrew sobie.

Rozumiem Ewę, tak łatwo jest idealizować mężczyznę, który poszedł w swoją stroną. Najłatwiej go wybielić, uczynić z niego spiżowy posąg, porównania z którym nie wytrzyma mężczyzna z krwi i kości. Ale z drugiej strony, łatwo powiedzieć „zapomnę”

Precz z moich oczu!... posłucham od razu,

Precz z mego serca!... i serce posłucha,

Precz z mej pamięci!... nie tego rozkazu

Moja i twoja pamięć nie posłucha.

Pamięć Ewy na pewno nie słucha. Kobieta jak ćma do ognia kieruje się ku mężczyźnie, chociaż podświadomie wyczuwa, że nic dobrego z tego nie wyniknie.

Monika A. Oleksa stworzyła powieść przesiąkniętą melancholią, bardzo wzruszającą… znowu. Znów jestem pod wrażeniem tego, jak autorka sprawnie gra na duszy, uczuciach czytelnika. Pisze o uczuciach w taki sposób, że roztapiam się jak śnieg w promieniach słońca. Wzrusza, budzi motylki, sprawia, że momentalnie angażujemy się w życie bohaterów, kibicujemy im. Trzymamy kciuki za ich walkę z samotnością.

Uwielbiam prozę autorki, za klimatyczny Lublin za którym każdorazowo tęsknię, za melancholię i piękny język, cudowny styl, który porusza. Monika Oleksa nie pisze 10 książek rocznie, rzadko cieszymy się premierą Jej nowych książek, ale za każdym razem możemy być pewni, że to będzie powieść na doskonałym poziomie.

Polecam!!