"Ptaki ciernistych krzewów" - Colleen McCullough

Rozsławiona przez słynny serial australijska saga rodzinna, rozgrywająca się przez ponad pół wieku. Dzieje rodu Clearych, w którym urodziło się ośmiu synów i jedyna córka Meggie. Poznajemy jej dzieciństwo, młodość, nieudane małżeństwo i największy sekret: uczucie do młodego, ambitnego i przystojnego Ralpha, który jest księdzem. zaskakujące losy bohaterów, delikatność w rysunku postaci i paleta emocji, jakie towarzyszą wielkiej miłości, zjednały powieści miliony wielbicieli. Szerokie tło obyczajowe na tle wspaniałej przyrody Australii i Nowej Zelandii.

Pierwszy raz  „Ptaki ciernistych krzewów” przeczytałam w Liceum.  Chodziłam do takiej szkoły, że z koleżankami po lekcjach zamiast do knajpy, biegałyśmy do biblioteki, a na przerwach wymieniałyśmy się wrażeniami z lektury. Film znałam oczywiście już od dawna. Jak zwykle, tak i w tym przypadku to Mamie zawdzięczam, że wiedziałam, że coś takiego istnieje. Już w liceum książka zrobiła na mnie duże wrażenie. Im jestem starsza, tym dostrzegam więcej elementów, więcej tragedii, trudnych wyborów życia z cierpieniem.

„Ptaki ciernistych krzewów” to powieść rzeka rozgrywająca się w większości w Australii, chociaż zahaczymy i o Nową Zelandię, Rzym, Londyn. Akcja skupia się na rodzinie Maggie, dziewczynki którą poznajemy w dniu jej czwartych urodzin i obserwować będziemy ją w jej wszystkich ważnych chwilach. Gdy przeprowadzi się do Australii, do siostry ojca, gdy dowie się, że jej matka miała nieślubne dziecko, gdy pozna księdza Ralpha i ta znajomość zmieni całe jej życie. Autorka nie szczędzi  nam historii Australii w osobie Clearych pokazując wpływ historii na losy mieszkańców Australii.

Jednak centralnym wątkiem jest miłość Maggie do Ralpha. Kiedy się zaczęła? Ciężko odpowiedzieć, ona dla księdza była wyjątkowa, pierwszy raz. W rodzinie ciężko pracujących ludzi, z zamkniętą w sobie matką, surowym ojcem, rozbrykanymi braćmi, Maggie w czyichś oczach w końcu była wyjątkowa i jedyna. O wiele trudniej jest jeszcze z Ralphem, on najpierw kocha jej dziecięcą świeżość, ciężko idzie mu się pogodzić z jej dojrzewaniem i gdyby nie stanowczość Maggie pewnie wzdychałby do niej jak do świętego obrazka. Maggie wychodzi za mąż za mężczyznę który przypomina Ralpha, ale to co do niego czuje, nie jest nawet namiastką uczucia do księdza, który zdradza jej rodzinę dla zaszczytów.

Oczywiście popłakałam się na końcu, przyjaciółka mnie zapytała dlaczego… no z głupoty. Najmniej jest mi żal Ralpha, chociaż pewnie na jakimś etapie życia wczuję się wystarczająco w jego dramat… jednak jeszcze nie teraz … o wiele bardziej wczuwam się w tragizm Fee, do której zbyt późno dotarło na czym polega prawdziwa miłość i kogo tak naprawdę kochała, nie robi nic by ustrzec córkę przed tymi samymi błędami… pewnie wie, że to nic nie da. Nie da się zakazać miłości. Los matki powtarza Maggie, obserwujemy bezradni jak zbliża się w stronę przepaści, naiwnie wierzy, że właśnie uniknęła katastrofy. Chociaż kocha z wzajemnością żyje samotna, ciesząc się krótkimi chwilami wykradzionego szczęścia.  Niewiele dzieli Justynę od popełnienia błędów babki i matki… niewiele zwykle właśnie niewyobrażalne szczęście, od życiowej porażki tyle właśnie dzieli, a granica jest płynna.

Wiecie… sądzę, że wiele osób postrzega tę książkę jako opowieść o romansie z katolickim księdzem i tyle.  Moim zdaniem ta książka ma większą głębię i niesprawiedliwym jest sprowadzać ją tylko do okrucieństwa celibatu. To nie instytucje nas hamują, powstrzymują nas własne ambicje, aspiracje, to są nasze decyzje, które łatwiej wyjaśnić konwenansem.  A może zamiast zrzucać winę na okoliczności warto zawalczyć?

Pewnie jeszcze wielokrotnie wrócę do książki, mam teraz oczywiście ochotę na film, chociaż bohaterowie nie do końca spełniają moje oczekiwania, czytając książkę wyobrażałam sobie ich inaczej… ale takie wady filmu