"Fosa" - Sylwia Siedlecka

Fosa rozpoczyna się w dniu ślubu Arka i Lizy. Zanim staną przed ołtarzem, Liza musi jeszcze raz, w gąszczu pozornie błahych spotkań, rozmów i wędrówek przez rodzinne miasteczko, powrócić do zapomnianych miejsc i zdarzeń. Co się wówczas stanie w życiu bohaterki, które pełne jest lęku i zdziwienia otaczającym światem? Powieść Sylwii Siedleckiej to zabawna i okrutna proza o samotności i bliskości, o władzy nad człowiekiem i o tym, że przemoc bywa mylona z dobrem.

Jednym z gatunków które bardzo cenię i czerpię ogromną przyjemność z lektury, to literatura refleksyjna. Niespieszna, pisana specyficznym językiem, gdzie dygresja goni dygresję a ważne przemyślenia sąsiadują z prozaicznymi opisami. Takie książki są trudne, specyficzne, czyta je się w szczególny sposób, ale trudy lektury wynagradza ładunek emocji jaki wynosimy z książki wynagradzają wszystko.

Liza przygotowuje się do ślubu z miejscowym bogaczem, kimś kto jest współczesnym odpowiednikiem Księcia na Białym Koniu. Ona jest córką byłej śpiewaczki, która na starość uciekła w świat farmakologii, dewocji i własnych dziwnych myśli. Liza wśród ślubnych przygotowań udaje się w chaotyczną, pełną dygresji podróż po swoim życiu, samotnym dzieciństwie, poczuciu odrębności, pełnym fobii i lęków. Bo w tym co przeżyliśmy kiedyś tkwi klucz do zrozumienia teraźniejszości. Dzień ślubu, droga do ołtarza jest początkiem podróży w głąb życia Lizy, życia jej matki. Wspomnienia, jak strzępy mgły, z pozoru chaotyczne, jak pomieszane kadry filmu tworzą oryginalną całość opowiadającą o życiu na prowincji z jej plusami i minusami. Bardzo trafny portret małego miasteczka, emanuje prawdą.

Jak większość powieści z tego gatunku mamy trudny styl, zdania które się rwą, pomieszanie wątki. Czytać trzeba powoli, w spokoju, bardzo uważnie. Dopiero w tych warunkach możemy delektować się lekturą. Chociaż słowo delektować nie jest do końca na miejscu, książka jest jak okładka, ponura, mroczna, ale spod tego mroku emanuje piękno. Mnie takie książki zawsze zachwycają, przykuwają do książki i każdą rozważać poszczególne zdarzenia, charaktery bohaterów.

Ten gatunek lubię zwłaszcza literaturze polskiej. Sylwia Siedlecka prowadzi nas przez krainę mroczną, trudną, przez krainę ludzkiej, kobiecej duszy, pełnej strachu, przykrych wspomnień. Czyni to w bardzo dobry sposób, „Fosa” to nie jest jej debiut, tym bardziej chcę poznać poprzednie książki. Naprawdę polecam Wam tę gorzkawą i trudną, ale wartą przeczytania książkę.

Nie zawiedziecie się!!