"Niemiecki bękart" - Camilla Läckberg [nie znać historii to być zawsze dzieckiem]

Nie lubię hiper-super nastawiać się do książki. Zwykle oznacza to, że oczekuję  czegoś wielkiego, a książka nie spełnia pokładanych w niej nadziei. O Niemieckim bękarcie słyszałam same dobre rzeczy. Na każdym kroku powtarzali, że jest to najlepsza książka w dorobku Lackberg. Zaczęłam ją czytać półtora tygodnia temu, ale coś mnie wytrąciło, musiałam czytać coś innego, bo terminy goniły. Książka leżała przy łóżku, uznałam, że trzeba ją dokończyć.  W niedzielę przypięłam się do niej ostatecznie i już ciężko było mi się od niej odczepić, bo w końcu się wciągnęłam.

Piąta część bestsellerowej sagi kryminalnej. 
Dlaczego matka Eriki Falck trzymała stary nazistowski medal? To pytanie nie daje spokoju Erice, która w końcu postanawia odwiedzić emerytowanego nauczyciela historii, aby dowiedzieć się czegoś więcej o tym medalu. Jednak mężczyzna zachowuje się dziwnie, nie potrafi odpowiedzieć na jej pytania, a w dwa dni później zostaje zamordowany. Czy to możliwe, że wizyta Eriki uruchomiła ciąg zdarzeń, który doprowadził do jego śmierci? I kto posunąłby się do tego, by dawne sprawy nie wyszły na jaw?

Dwójka nastolatków włamuje się do okazałej willi, która na wakacje została opuszczona, mieszkający tam bracia wyjechali na wakacje. Gdy chłopcy wchodzą przez okno, od razu wyczuwają dziwny zapach, a każdemu krokowi towarzyszy chrzęst chityny. Okazuje się, że jeden z braci nie wyjechał na wakacje,  ale ktoś wyekspediował go w podróż na drugi brzeg. Zmarły był historykiem, całe swoje życie spędził w jednej wiosce. Okazuje się, że on i matka Eriki tworzyli wraz z innymi znajomymi, nierozłączną paczkę. A Erika zaczyna drążyć, chce poznać historię mamy i zrozumieć, jak ciepła i dobra kobieta, którą wspominają jej znajomi, zamieniła się w zdystansowaną i chłodną matką. Przeniesiemy się do Fjallbace w latach czterdziestych. Jaki związek mają wydarzenia z czasów wojny z morderstwem w XXI wieku? Jaka straszna tajemnica musi drzemać w przeszłości, skoro po sześćdziesięciu latach warto dla niej zabić.

Zgadłam, zgadłam kto zabił, odgadłam też fragmenty innych zagadek. Jestem zadowolona. Zaczęłam ją czytać w Światowy Dzień Książki. Akurat skorzystałam z promocji i nabyłam ostatni tom : P Lubię Lackberg. Lubię to jak łączy przeszłość z teraźniejszością i jak konstruuje bohaterów, którzy przewijają się przez całą sagę. Są ludźmi z krwi i kości, mają wady, ale nie da się ich nie lubić. Nawet szef posterunku zyskuje coraz więcej ; )

Kolejny raz bardzo zaangażowałam się w zagadkę. Spór dwóch poglądów, tego że należy historię pogrzebać, bo nie liczy się to co było, a tylko to co jest i pogląd odmienny, że historia determinuje nasze teraz. Okazuje się, że to zdecydowanie drugi pogląd jest słuszniejszy, cała fabuła tego dowodzi.

Podoba mi się zagadka, byłam ciekawa, bardzo ciekawa, bo na początku nie mamy żadnego tropu, a poszlaki są strasznie śladowe.

Jak widzicie, nadal jestem na fali która zwie się Lackberg, mam jeszcze tylko cztery jej książki, wszystkie w domu, czekają na swoją kolejkę, ale muszę jakość rozłożyć ich czytanie, żeby starczyło mi do premiery najnowszej książki KasiPuzyńskiej

rok temu dowiedziałam się, że szynobus którym jeżdżę, firmy pesa
jest robiony w Bydgoszczy. Asieńka - dziękuję!!