"Pierwszy grób po prawej" - Darynda Jones

>

Rzadko sięgam po powieści, które mają mnie rozbawić. Jeżeli autor upiera się, że sprawi, że popłaczę się ze śmiechu, to zwykle wzbudza to we mnie tylko irytację. Dlatego, aby dbać o nerwy, po prostu takich powieści, generalnie unikam. Pierwszy grób po prawej była mi rekomendowana jako bardzo fajna, dobra książka, którą świetnie się czyta. Gdy ktoś mi sprzedał, że książka jest prześmieszna, mina mi zrzedła i odechciało mi się wszystkiego. Jednak przeczytać trzeba, a i ja mogę się mylić. Rzadko to się zdarza, ale jednak czasami….

To jeden z najlepszych debiutów w gatunku romansu paranormalnego ostatnich lat,
który zbiera zarówno znakomite recenzje oraz rekomendacje od wielu najbardziej znanych autorek w tym gatunku, jak również cieszy się niezwykłą popularnością wśród czytelników na całym świecie.


„Pierwszy grób po prawej” to początek serii o o przygodach Charley Davidson, prywatnej detektyw i kostuchy. Znakomita powieść, która spodoba się tym czytelnikom, którzy cenią powieści pełne akcji i zmysłowych relacji między bohaterami, jak również tym, którzy cenią humor podobny do Stephanie Plum.


Seria o przygodach Charley Davidson skrzy się dowcipem, dynamiczną akcją i przede wszystkim inteligencją, co wcale nie jest tak częste w tym gatunku.


„Pierwszy grób po prawej”, który jest pierwszym tomem przygód Charley Davidson, rekomendują najsłynniejsze autorki tego gatunku, m.in. J.R. Ward, Gena Showalter czy MaryJanice Davidson.

Charley Davidson, co kojarzyć się może tylko z motorami, z pozoru jest normalną kobietą z typowymi wadami i zaletami, owszem, jest prywatną detektyw co może budzić zdziwienie, bo to jednak mężczyźni, zwykle parają się taką pracą, ale w sumie, najdziwniejsze jest to, że prócz detektywistycznego etatu, Charley jest Kostuchą. Jak możecie się domyślić, nie przeszkadza to jej w pracy, a przeciwnie, jest dosyć pomocne. I chociaż może to się wydawać dziwne, życie Charley toczy się normalnie, do czasu aż jej sny zaczyna nawiedzać tajemniczy mężczyzna, a ona sama musi rozwikłać zagadkę śmierci trzech prawników.

To Terry Pratchett pierwszy zachwycił mnie swoimi opowieściami o Śmierci, w jego książkach występuje personifikacja śmierci, mężczyzna, wydaje mi się, że to jest modne, pisać o śmierci właśnie z przymrużeniem oka, z jajem. Jakiś czas temu przeminęło średniowiecze, barok, to w tych epokach strach przed śmiercią i styl życia wymuszały raczej śmiertelnie nomen omen, traktowanie Kostuchy, z turpistycznymi szczegółami(chociaż ja nadal marzę o czaszce). Wiek XXI przyniósł upadek ideałów, śmiejemy się ze wszystkiego. Także z tego, czego się boimy.

Bynajmniej nie jest to traktat filozoficzny o śmierci, o przemijaniu. To przesympatyczna, zabawna opowiastka, korzystająca z jakichś tam stereotypów, bawiąca się wyobrażeniami.

Autorka, bawi się stylem, tworzy przebojowych, pełnokrwistych bohaterów, których perypetie czyta się z żywym zainteresowaniem.

Może nie wybuchałam salwami śmiechu podczas lektury, ale nie był to czas boleśnie spędzony. Lekka lektura, na lżejszy dzień.

Polecam

A książkę zdobyłam: