"Inwigilacja" - Remigiusz Mróz [ raz, dwa, trzy, władza patrzy ]

Nie lubię ganić. Musicie mi uwierzyć na słowo, że nie lubię krytykować książek. Zawsze się boję, że zniechęcę kogoś, kto akurat mógłby się zachwycić. Jednak czasami… oj nie mogę inaczej. A teraz muszę się wam wyspowiadać z trzech dni brnięcia w bólach przez piąty tom, zewsząd chwalonej. O ile pierwszy tom, był czymś nowym i drugi też nawet mnie zadowolił. Od trzeciego zaczął się poważny spadek, ale nadal mówiłam głośno, że lubię tę serię. O tyle tom piąty, został bardzo dobrze przyjęty, a ja nie mogąc się doczekać, w poniedziałek będąc na zakupach z Rodzinką, jak wydarłam tom z półki w Biedronce, tak już się z nim nie rozstałam. Nawet na korcie czytany był. Tylko czy to aby na pewno dobrze wróży.

Chłopak, który zaginął kilkanaście lat temu na wakacjach w Egipcie, odnajduje się na jednym z warszawskich osiedli. Posługuje się innym imieniem i nazwiskiem, i mimo że rodzice rozpoznają w nim syna, on sam utrzymuje, że nie ma z zaginionym nic wspólnego.
Sytuację komplikuje fakt, że po przejściu na islam i powrocie do Polski mężczyzna znalazł się na celowniku służb. Gdy pojawiają się zarzuty, że przygotowuje zamach terrorystyczny, zwraca się o pomoc do prawniczki, która niegdyś zasłynęła obroną pewnego Roma. 
Joanna Chyłka niechętnie podejmuje się sprawy. Słynie bowiem nie tylko z ciętego języka, ale także z niechęci do obcych. W dodatku nie jest przekonana, czy jej nowy klient w istocie nie planuje zamachu…

Joanna Chyłka, ma bronić chłopaka, przed laty porwanego w Egipcie, który oskarżony jest o szykowanie zamachu terrorystycznego, ISIS, uchodźcy, święta wojna i te sprawy. Chociaż Chyłka jest w ciąży wcale nie traci animuszu, ku zdziwieniu Kordiana nawet nie rozważa aborcji, z miejsca rezygnuje z wszelkich używek i angażuje się w sprawę. Uprzedzony sędzia, waleczny prokurator, którego starcie z Chyłką ma być zwiastunem Apokalipsy. Remigiusz Mróz staje na rzęsach, żeby czytelnik się nie nudził. Ufff. Skończyłam czytać, mogę wyjąć wenflon którym robiłam wlewy z kofeiny.

Jakie to jest nudne. Dobra zakończenie jest w stylu cliffhangeru rodem z Klanu, jest dramatyzm i niepewność, ale cała reszta. Boże jedyny prawie sześćset stron o niczym. No nie, jestem złośliwa. Mamy wszak statystyki dotyczące zatruć czadem, syndromu alkoholowego u płodu, ciekawostki o procesie w Norymberdze(aczkolwiek polecałabym lekturę większej ilości źródeł. Nie wszyscy obrońcy nazistów byli tacy uradowani) i sporo wykładów z prawa. Sporo interpretacji przepisów. Jednak muszę przyznać, że Remigiusz Mróz zbliża się do ideału za jaki uważam prozę Agaty Christie, bo zasadniczo wątek kryminalny to kilkadziesiąt stron i to  z górką. Reszta to cięte riposty Chyłki. Serio już nie mogłam czytać tych dialogów. Są tak wymuszone i sztuczne, że nie da się tego czytać. Naprawdę. Ciekawa była też interpretacja Kodeksu Prawa Kanonicznego(Chyłka również zna go na pamięć) i… nie, no nie mogę. Jak ja się cieszę, że idę pograć w tenisa, może zapomnę o tej powieści. Jak na razie – najsłabsza powieść z tej serii, a może i z całego dorobku Autora. Już ta oszukana pod pseudonimem ; ) jest o niebo lepsza. Przy tej – to dzieło sztuki.