"Krótka historia o długiej miłości" - Angelika Kuźniak, Ewelina Karpacz-Oboładze [ miłość w cieniu krat ]

Rzadko się zdarza, że moja Mama zna historię którą chcę przeczytać. Ostatnio przy kawie dzieliłam się z nią tym, że planuję czytać książkę o miłosnej historii córki skazanego w procesie szesnastu(mamy w domu trochę hopla na tym punkcie), a Mama, że czytała o tym, myślałam, że podebrała mi książkę ze stosu, czego nie lubię, gdy książka czeka na czekanie, na swoim miejscu i zaburza mi się w ten sposób kolejność i moje ułożone stosiki. Okazało się, że Mama czytała o tym w brukowcu, który prenumeruje. Na szczęście, gdy dowiedziałam się, gdzie wypisują takie rzeczy to już byłam za połową, a w pracy myślałam tylko o tym, że chcę doczytać tylko tę książkę do końca.

To historia o miłości, w którą trudno uwierzyć.
Na początku rozmawiali przy użyciu alfabetu Morse’a. Kawałkiem metalu lub knykciem stukali w dzielącą ich ścianę. Pewnej nocy ona opowiedziała mu całą historię Tristana i Izoldy. Gdy przeniesiono ich do innych więzień, pisali do siebie listy. W jednym tak Ju pisał do Małej: 
„Cóż za radość szalona – otrzymałem dwa listy od Ciebie. Dwa nowe strumienie otuchy…”.
Pierwszy raz – bez krat, siatek i zasuw – zobaczyli się na swoim ślubie.Mała i Ju to pseudonimy Wiesławy Pajdak i Jerzego Śmiechowskiego – łączniczki i żołnierza Polski Podziemnej walczących z niemieckim okupantem. Za działalność niepodległościową po II wojnie światowej zostali skazani na lata stalinowskiego więzienia. Tam właśnie się w sobie zakochali.

Poznajemy dwójkę młodych ludzi, jest rok 1947, można pomyśleć, że skoro wojna się skończyła, młodzi wrócą do normalnego trybu życia, będą beztroscy, będą się zakochiwać, odkochiwać i wąchać biały bez. Niestety, koniec wojny to początek rozliczania z pochodzenia, z okupacyjnej przeszłości, rządy komunistów są bezlitosne i bez litości odsiewają sługi systemu od tych co myślą samodzielnie. Wiesława i Jerzy zostają wtrąceni do Więzienia Mokotowskiego, zaczynają rozmawiać alfabetem Morse`a. To jedyne co trzyma ich przy normalności, a chociaż on ma żonę, to jednak zakochują się w sobie, chociaż nigdy się nie słyszeli. Później ich więzienna tułaczka się rozchodzi, ale piszą do siebie listy i zabiegają o ślub, bo więzienie może łączyć.

Do tej pory więzienie nie kojarzyło nam się z miejscem, gdzie można poznać idealnego partnera, no może jeszcze w czasach zsyłek, ale jednak więzienie to synonim patologii, oczywiście trzeba tutaj wziąć poprawkę na to, że patologia według komunistów, to był jednak najlepszy sort Polaków i dzięki ich więziennej miłości poznajemy historię niezwykłej relacji, relacji pełnej troski, prawdziwych ludzi, którzy mają swoje wady, walczą z nimi i liczą dni do spotkania.

Ich korespondencja przepisywana przez ojca Jerzego jest pięknym świadectwem miłości i czułości, takiej szlachetnej więzi pokrewnych dusz. Dzieliła ich polityka, bo jednak poglądy polityczne, przynależność ideologiczną mieli inną, ale łączyła ich miłość do Polski. Pięknie czyta się takie książki. Wzruszające i pokrzepiające. Książka nie jest gruba, ale naprawdę warto!

Idealnie wstrzeliłam się z tą książką na te Walentynki. Dobrze jest czytać chociaż taką nieobszerną relację z ponurych wydarzeń w czasach stalinowskiego terroru, ale zakończąną happy Endem.

Recenzowana dla portalu Duże Ka