"Wszystkie pory uczuć. Lato" - Magdalena Majcher

Nadeszła ta chwila, że tetralogia Magdaleny Majcher Wszystkiepory uczuć dobiegła końca. Odczekałam parę dni, nim się do niej zabrałam, ale jak już przysiadłam, to dosłownie w jeden dzień się uporałam.  Słyszałam dużo dobrego, ale tak umiejętnie unikałam spojlerów, że nie wiedziałam o czym dokładnie będzie ta książka. Magdalena Majcher przyzwyczaiła nas, że sięga po tematy trudne, sam fakt, że motywem przewodnim uczyniła dom dziecka, bohaterki wychowywały się w sierocińcu, bądź miały z nim bliski kontakt to już coś nowego. W świadomości Polaków dom dziecka pojawia się przy okazji świąt, gdy ofiarujemy prezenty biednym dzieciom, a później zapominamy i nie zaprzątamy sobie głowy tym, co z tymi dziećmi dzieje się przez resztę roku, a już zupełnie jesteśmy ślepi na to co dzieje się, gdy te dzieci wchodzą w dorosłość.

Pełna emocji opowieść o trudnym macierzyństwie.
To miało być najpiękniejsze lato w życiu Joasi. Sen o rodzinie, o jakiej zawsze marzyła właśnie się spełnił. Razem z Maćkiem doczekali się dziecka. Jednak Joasia nie potrafi cieszyć się macierzyństwem a zamiast spodziewanego szczęścia ogarnia ją coraz większy lęk…
Czy bliscy w porę zorientują się, że młoda matka cierpi na depresję poporodową?
Czy Joasia pozwoli sobie pomóc, zanim będzie za późno?

Bohaterką czwartego tomu jest Asia. Poznaliśmy ją we pierwszym tomie, jako kobietę, która wikła się w nieodpowiednie związki. Traumatyczne dzieciństwo sprawiło, że za wszelką cenę chciała być godną miłości. W końcu znalazła odpowiedniego faceta, poznajemy ją w chwili, gdy wraca z naręczem testów ciążowych, książek o tym jak być doskonałym rodzicem. Radość jej podszyta jest strachem, bo ten wiek, to wzmożone ryzyko chorób, bo już nie ma dwudziestu lat, ale badania prenatalne uspokajają, a Asia snuje wizję idealnego macierzyństwa, rodem z ulotek i reklam pieluszek. Jak to bywa życie zaskakuje, a to dziecko ułoży się pośladkowo i nie można rodzić naturalnie, a to nie chce ssać, a to blizna po cięciu boli. Codzienne problemy urastają do rangi dramatu, a Asia patrzy na siebie z coraz większą wzgardą, a na synka z coraz mniejszą miłością.

Tym razem Magdalena Majcher zabiera nas do świata depresji poporodowej, tłumaczy czy od takiej depresji różni się baby blues i pokazuje jak łatwo przegapić najbliższym niepokojące symptomy. Kobieta po porodzie w końcu może być zmęczona, a my tak bardzo przesiąkliśmy wizją szczęśliwej położnicy która pomimo nieprzespanej nocy promienieje radością macierzyństwa, że chętnie przegapiamy niepokojące symptomy. Depresja jest chorobą jak każda inna, dlaczego wysyłamy bliskich którzy odczuwają bóle zamostkowe, do kardiologa, a kobiecie, która zdradza symptomy depresji poporodowej, każemy wziąć się w garść i cieszyć się macierzyństwem?

Powieść czyta się jednym tchem, chociaż Asia mnie irytowała, jej chęć by zapanować nad wszystkim doprowadzała mnie do szału. Powieść nie obiecuje bezwarunkowego happy endu, pokazuje, że nic nie jest nam dane, wszystko trzeba samemu wypracować.

Wprawdzie mnie najbardziej do gustu przypadł tom Zima, ale cała ta seria warta jest waszej uwagi!