"Chłopcy. Idą po Polskę" - Marcin Kącki [ o Korwinie, Braunie, Mentzenie, Konfederacji, Koronie Polskiej i innych takich]

 Z jakiegoś powodu nie mam wśród bliskich znajomych elektoratu Konfederacji. Owszem kilku kolegów powtarza te teksty o panowaniu mężczyzn, winie kobiet, absolutnej wolności i apeluje o powszechny dostęp do broni, ale naprawdę dopóki nie sięgnęłam po książkę Chłopcy idą po Polskę nie miałam sklejonej w całość wizji o co chodzi tym co to idą przewrócić stolik. A jeśli chodzi o Korwina, to chyba urodziłam się z uczuciem litości do starszego pana, który jest wyśmiewany i praktycznie wszystko przegrywa. Ta książka pokazała mi, że z tym społeczeństwem jest coś bardzo nie tak, a to że kobiety popierają ten ruch to już dla mnie zagadka. No ale, wybory coraz bliżej, chciałam się dowiedzieć o co kaman.

 

Poszedłem do korwinistów i konfederatów.

Na początek? Dużo cukru.

A potem rozgrywki polityczne, intrygi, kochanki, noce na barze, nazistowskie piosenki.

Wbiłem się w szeregi chłopców, którzy maszerują równo, zauroczeni wizją wolności totalnej.

A jeśli na końcu tego marszu czeka nas Polska totalna, w której wolność będzie tylko dla wybranych?

Marcin Kącki

Marcin Kącki, jeden z najlepszych i najbardziej doświadczonych polskich reporterów, nagradzany autor takich książek jak Białystok. Biała siła, czarna pamięć czy Oświęcim. Czarna zima, wraca z nowym reportażem o ludziach, którzy walczą o przejęcie władzy w Polsce.

Poznajmy tych, którzy chcą nami rządzić.

Książka jest w większości o Januszu Korwinie-Mikke, dowiedziałam się o nim więcej niż chciałam, nigdy mnie nie fascynował, nawet mnie nie drażni, chociaż hipokryzja którą prezentuje, teraz to jeszcze dochodzi kwestia starości. Facet który odrzuca państwo, ale korzysta z jego pomocy, który uważa że dzieci trzeba bezlitośnie odciąć od pomocy a swoim dzieciom daje i pieniądze i synekury, który jest za tym by odmówić pomocy narkomanom, ale nie jego krewnym… relatywista moralny, a to dla mnie najgorsze co może być. Autor rozmawia z siostrą Korwina – fajna babka, z obecną żoną – która po urodzeniu drugiego dziecka mówiła do niego panie prezesie… Uwierzcie mi – odklejenie do kwadratu.

Ale nie kończy się na Korwinie, mało jest o Bosaku, już więcej o Dziamborze(swoją drogą gościa kojarzę właśnie ze wspomnianej Kawy na ławę zawsze byłam w szoku, że taki sensowny gość w takim ugrupowaniu), sporo jest o Wilkoszu, który ostatnio jest zauważalny bo jego żona tradwife udzieliła wywiadu do modnej gazety. W książce przeczytamy, że biedne dziewczę chciało prowadzić dom, a mąż ją wysłał do pracy. Wisienką na torcie jest kilka słów o Mentzenie ostatnio twarzy Konfederacji…

 

Sięgnęłam po tę książkę bo przeczytałam fragment online i mnie to zafrapowało. W sumie nie wiem jaki był jej cel. Ona jest w większości o Korwinie, jakby na doczepkę o innych osobach, nieco o elektoracie. Dla mnie cudowne były fragmenty o tym dlaczego zła kondycja świata to wina kobiet. Cóż, kobiety zamiast narzekać, że im nie idzie biorą się do roboty. Faceci sobie pokrzykują i szkodują…

Autor nie ma ani równego stylu, ani nie jest gawędziarzem, a więc pomimo niewielkich rozmiarów książki(386 tekstu) nie czyta się jej powoli – ja brnęłam… Cieszę się, że ją przeczytałam, bo mam wiedzę o grupie, którą postrzegałam nieco inaczej, z drugiej strony jestem trochę przerażona… Idźmy na wybory! Możemy zrobić tylko tyle i aż tyle.