"Nalewka zapomnienia" - Kasia Bulicz-Kasprzak[co komu przeznaczone]

 Pamiętam pierwsze wydanie Nalewki zapomnienia często widywałam ją w empiku w Lublinie i chociaż ta książka bardzo mnie kusiła, to jednak zawsze kupowałam coś innego, To dowód, że nie zawsze folguję swoim zachciankom. Później zapomniałam o tym tytule, ale za to polubiłam prozę autorki. Wznowienie tej powieści stało się świetnym pretekstem, aby przeczytać. Zwłaszcza, że umówmy się, ta soczysta zieleń pasowała do lata. Wprawdzie książka chwilę leżała na biurku, ale w końcu przyszedł na nią czas. I to było zaczytanie od pierwszej strony.

 

 

Jaga ma dobrą pracę w korporacji, samochód jak czołg i ogromne mieszkanie. Prowadzi samotne życie i nie jest szczęśliwa, ale w zasadzie już do tego przywykła.

Niespodziewanie jednak cały jej świat rozpada się za sprawą jednej diagnozy… Dziewczyna zaszywa się na prowincji, w skrzypiącej chatce z niedrożnym piecem, i zaczyna nawiązywać nowe, niebanalne znajomości. Z sąsiadką, która okazuje się wiejską szeptuchą, oraz z przystojnym weterynarzem…

Jaga jest człowiekiem korporacji. Marzy o awansie i nowy szef, fan biegania ma jej dopomóc w awansie. Najpierw udaje, że też jest fanatyczką tego sportu, ale finalnie bierze udział w sztafecie, trafia do szpitala a tam słyszy wyrok. Guz mózgu, kilkanaście tygodni życia, jedyne co jej medycyna proponuje to ograniczanie bólu. Jaga jest pokłócona z całym światem, z mężem się rozwiodła, z ojcem ma zimny stosunek, brata nie toleruje, na macochę jest zła. Nie pozwoliła się do siebie nikomu zbliżyć, liczyła się kariera. Teraz okazuje się, że co jej po karierze. Zwalnia się z pracy i wyjeżdża do ostatniego miejsca, gdzie czuła się dobrze, do domu po babci na Roztoczu.

Miejska dziewczyna na wsi, dekadę temu był to wątek szalenie modny, co druga książka udowadniała, że w galimatiasie życia, najlepiej jest uciec na wieś. Po tylu latach, trochę tych książek jest już mniej, więc i tę czyta mi się przyjemniej, chociaż dokładnie odzwierciedla ówczesne trendy.

Niemniej, Kasia Bulicz-Kasprzak kocha Roztocze, lubi wieś i czuć tę sympatię.

Ostrzegano mnie, że ta książka jest dziwna, faktycznie ma elementy magii, niejednoznaczności, z drugiej strony może to obrazować nawiązywanie relacji z pierwotną naturą, którą Jaga tak tłumiła.  W książce mamy staruszkę wiedźmie, wiernego i zacnego wielbiciela, tajemnice z przeszłości i aktualnego rycerza, który może nie jest piękny, ale jest poczciwy.

Czy od początku wiedziałam, że ten guz to będzie pomyłka? Tak! Nie widziałam innej formy, takie książki nie są od tego by pokazywać, że w życiu bywa tak, że guz jest prawdziwy a na końcu nie ma happy endu. Ta książka ma nam pokazać, że warto zweryfikować swoje priorytety, bo często gonimy za ułudą bez znaczenia.

 

Ta książka jest sympatyczna, ciepła, wzruszająca i lekka. Była mi dobrą odskocznią od codzienności. Cieszę się, że została wznowiona i że w końcu mogłam ją przeczytać.