"Przyjaciele, kochankowie i ta Wielka Straszna Rzecz. Autobiografia" - Matthew Perry [ książkowe requiem]

 Gdy był pierwszy boom na serial Przyjaciele mnie to ominęło. Nie byłam fanką seriali i tak żyłam uważając, że znajomi oglądają coś dziwnego. Dopiero po wielu latach zaczęłam oglądać i przepadłam. Pokochałam Chandlera i wielu osobom mówiłam, że z nim się utożsamiam. Że moja ironia, sarkazm, dziwne żarty to sprawa Binga. Wielokrotnie było tak, że miałam zły dzień i włączałam ten serial ze łzami w oczach, żeby po kilku minutach zaśmiewać się do łez. Te wszystkie myśli kotłowały się we mnie, gdy w niedzielę rano dowiedziałam się, że odtwórca roli Chandlera Binga nie żyje. Autobiografię miałam od pół roku i właśnie przyszła chwila by ją przeczytać.

 

Niezachwianie szczera, poruszająca i zabawna. To jest książka, na którą wszyscy czekali!

Matthew Perry, gwiazda serialu „Przyjaciele”, przenosi czytelników na scenę najbardziej znanego sitcomu wszech czasów, jednocześnie opowiadając o swoich prywatnych zmaganiach z uzależnieniem. Z typowymi dla siebie poczuciem humoru i szczerością szczegółowo opisuje trwającą całe życie walkę z chorobą i to, co ją napędzało, pomimo posiadania „wszystkiego”.

„Przyjaciele, kochankowie i ta wielka, straszna rzecz” to autobiografia zawierająca najbardziej intymne szczegóły dotyczące utraconej miłości Perry’ego, jego najciemniejszych dni i najlepszych przyjaciół.

„Jeśli chcesz się dowiedzieć, kim naprawdę jest Matthew Perry, nie czytaj brukowców – sięgnij po tę książkę”

Marta Kauffman, współtwórczyni serialu NBC „Przyjaciele”

Matthew Perry urodził się z przypadkowego związku bardzo przystojnego aktora(zrobił furorę reklamą Old Spice) i młodziutkiej acz ślicznej kobiety. Związek nie przetrwał próby czasu, Matthew Perry był maleńkim dzieckiem, gdy ojciec ich porzucił, a jego matka była zbyt młoda by borykać się z samotnym macierzyństwem. Był wymagającym dzieckiem, zmagającym się z kolkami, na które przepisywano mu opioidy… bo takie były czasy. To właśnie te wczesne doświadczenia ukształtowały Perry`ego. Narkotyki, samotność, porzucenie i chęć by rozbawić najbliższych. Rola błazna jest częstą rolą, którą przyjmują dzieci z dysfunkcyjnych rodzin. Tak często musiał być śmiejącym się wesołkiem, że gdy zostawał sam, nie miał siły dźwigać balastu samotności i sięga ł po pomoc, po alkohol, prochy. Czytając tę książkę o bólu, uzależnieniu, o przyjaźni i wielokrotnych upadkach – czujemy fizyczny ból. Teraz, gdy wiemy że ta walka została ostatecznie przegrana… czujemy jeszcze większy smutek.

 

Uzależnienie, podatność na nałogi mamy w genach.  Możemy mieć sławę, popularność, ale okazuje się, że nikt nie jest w stanie utulić smutku w nas. Uspokoić nawału myśli i lęków. Gdy czytamy o uzależnieniu, o walce z nim, opisane to jest tak metodycznie, bez wielkich emocji, czasami wręcz z sarkazmem… To robi wrażenie i przeraża. Mathhew Perry był nałogowcem, nieszczęśliwym człowiekiem, który używkami próbował walczyć z lękami, od wyśmiewanego pijaka spod sklepu różniło go tylko to, że miał duże pieniądze by z tym walczyć, ale na dłuższą metę nic to nie dało. Rozdzierające jest to, że koniec tej książki napawał nadzieją, tej nadziei, jasnego światła – wystarczyło na dwa lata.

Bardzo bolesna lektura.