"Rozstanie" - Karolona Wójciak

 Miałam nie zaczynać czwartego tomu przed snem, ale autorka tak zakończyła tom trzeci, że nie mogłam się oprzeć. Niestety kończąc tom czwarty dowiedziałam się, że tom piąty nie jest finałem, ale po prostu ostatnim wydanym tomem. Dramat, a każdy tom zostawia nas w takim momencie, że nie można ot tak nie czytać.

 

Po ataku niedźwiedzia na Isabelle, małżeństwo zostaje wystawione na próbę. Bliscy, chcąc pomóc Williamowi uporać się z tragedią, namawiają go do zakończenia związku. Utrata Isabelle jest jednak dla Williama ciosem zadanym prosto w serce. Niespodziewany list od hrabiego Swantona z propozycją anulowania małżeństwa zmusza go do podjęcia niezwykle trudnej decyzji. Czy woli żyć nadzieją na odzyskanie żony czy przeciwnie odzyskać wolność.

Isabell została zaatakowana przez niedźwiedzia, wprawdzie William strzela do bestii, ale ta zdążyła uderzyć Isabell, która traci przytomność, lekarze wykonują kraniotomię, a ponadtą stwierdzają, że kobieta jest w ciąży, co by się zgadzało z tym jak bogate życie intymne wiedli z Williamem. Gdy w końcu ona odzyskuje przytomność okazuje się, że nie pamięta ostatniego roku. W jej głowie dalej jest panną w Londynie, ciąża siostry budzi jej konsternację, a siostra prędko się irytuje, bo Isabell ciągle pyta gdzie jest i co się stało. Najcierpliwszy jest William, którego zachowanie żony rani, ale jest wytrwały i opiekuńczy. Jednak Katie pisze list do ich ojca, gdy ten dowiaduje się, że młodsza córka wyszła za mąż, spodziewa się dziecka i jest po wypadku, wysyła lokaja, który ma zabrać ją do kliniki, która prócz zajmowania się problemami z pamięcią, usunie problem ciąży. William stanowczo się sprzeciwia, ale Katie chce wracać do Londynu. Jak to jest, że najbliższa siostra staje się całkowicie obca?

 

Ten tom jest bardzo dramatyczny. Pamiętajmy, że jest przełom XIX i XX wieku, a nawet dziś na amnezję, czy problemy z pamięcią krótkotrwałą nie mamy lekarstwa. Jak wspominałąm ostatnio William jest idealnym bohaterem romantycznym, jego wytrwałość, uczucie budzi nasz podziw i pewnie zazdrość. Trochę już nuży mnie jednak Isabell jest zbyt idealna, zbyt radosna, chociaż Katie irytuje mnie uporem i tym, że zachowuje się jak rozkapryszone dziecko, to jednak jest bardziej ludzka w gniewie i w reakcjach niż jej siostra – promyczek Słońca. No, ale wychodzi na to, że ją pożegnamy, bo jednak wraca z ojcem do Londynu i gdy już się cieszymy – okazuje się, że wraca!