30 dni z książkami pechowa? trzynastka?

Dzień trzynasty. Czyli ukochana książka z dzieciństwa....

Tak dziś snuję się po domu, bo ciśnienie niskie i zanurzona w "Grę o tron" staram się rozstrzygnąć plebiscyt na ukochaną książkę z lat szczenięcych.

Niestety nie wychowano mnie na Tolkienie, ani na Bazylowie. Jako dziecko byłam jeszcze w miarę normalna(i nie mogę dojść, kiedy zaczął się proces dziwaczenia, który osiągnął dzisiejszą - prawdopodobnie już szkodliwą dla społeczeństwa fazę). Owszem nie lubiłam lalek Barbie i zamiast tego wolałam książki.

Nie lubiłam się stroić, chociaż to podobno normalne u dziewczynek. Wolałam łazić po drzewach, grac z bratem w piłkę. A dodatkowo wszędzie nosiłam ze sobą coś do czytania. To wszystko zostało. Po drzewach nie mogę chodzić, gdyż dbam o przyrodę a ma słuszna waga, mogłaby się zabójczą dla konarów okazać.

I tak wspominam i wspominam i zastanawiam sie co czytałam jako dziecko. Oczywiście historyjki o zwierzątkach, ładnie ilustrowane, kolorowe. Ale zawsze byłam zwolennikiem dłuższej fabuły, więc szybko moje serce zdobyły książki: "Dzieci z Bullerbyn", "Tajemniczy ogród", "Mała księżniczka". Do dziś lubię wracać do tych historii.

Ale chyba hitem dzieciństwa była seria o Mikołajku. i do dziś jest. To wciąż książki które mnie bawią do łez. Mimo krótkiej formy są świetną rozrywką. Mam komplet na swojej półce i jestem z tego dumna :). Zresztą wszystkie książki o których wspomniałam w tym poście mam w domu, bo książek nie umiem się wyzbyć. I chociaż mało prawdopodobne, że będę miała dzieci i one odziedziczą to domowe Ossolineum, to jednak mam te książki-przyjaciół w pobliżu, czasami biorę do ręki, głaskam i wspominam beztroskie lata. A książki dożywają swych dni u mnie w pokoju - jak ciotki rezydentki.