Niedzielne gledzenie : P

Powtarzam często i z dumą, że jestem starą panną, zwykle ktoś ripostuje, że co najwyżej jestem panną na wydaniu, bo jeszcze młoda, bo nie czuć mnie katafalkiem etc.

Nie mówię tego z kokieterii, nie liczę, że ktoś na te słowa podbiegnie zarzuci mi na rozczochrany łeb jakąś białą szmatkę i krzyknie „Moja CI ona”. Nie! Ja chcę być szczera.

Bo jestem starą, zdziwaczałą już panną. Z kotem i z kotami na wielu punktach. Dodatkowo jestem aspołeczna.

Moje dziwactwo sięgnęło już tego stopnia, że nie lubię do ludzi wychodzić. Ostatnio każdy kto przerywa mi lekturę jest wrogiem niemalże.

Zwłaszcza niemile widziani są znajomi(wiem to brzmi strasznie aspołecznie) z którymi mam sporadyczny kontakt, a którzy w autobusie, na ten przykład dosiadają się, pytają co czytam, lub w czym się tak zaczytałam, nie reagują na książkę ostentacyjnie trzymaną na kolanach i czekającą aż do niej wrócę i rozpoczynają konwersację…

A przecież droga z pracy do domu trwająca pół godziny to piękna okazja do czytania w świętym, idealnym spokoju.

A czy aż tak bardzo może dziwić to, że wolę towarzystwo książek i kota niż osób rozmawiających o aktualnych trendach mody, imprezach czy aktualnych plotach z powiatu stalowowolskiego?

Kiedy próbuję rozmowę pchnąć na tory książkowe widzę te pełne politowania spojrzenia i czuję się jak dziwak. Nie moja wina, że na dyskoteki nie chodzę i średnio interesuje mnie to kto się upił ostatnio i kto z kim wpadł.

Nie umiem już rozmawiać z ludźmi, coraz częściej szkoda mi czasu na gadanie o niczym, na gadanie dla gadaniu.

Nie twierdzę bynajmniej, że jestem tak świetna, wspaniała i że siedzę tak wysoko na piedestaliku, że nie mi zniżać się do poziomu przeciętności. Przeciwnie, podziwiam ludzi którzy orientują się we współczesności. Umieją sobie radzić.

Ja jestem z ludzi, których rewolucja zjada w pierwszej kolejności. Jestem przedstawicielem idealistycznej cywilizacji, która nie przyjęła jeszcze do wiadomości istnienia wyścigu szczurów. Obwiniam za to moich Rodziców, którzy zdecydowali się na mnie w wieku prawie czterdziestu lat, a też(zwłaszcza Mama) nie są przystosowani do swoich czasów, więc co najmniej trzy pokolenia jestem do tyłu.

Czy można mi się więc dziwić że wybrałam samotnicze życie wśród ksiąg?

Ale żeby nie było potrafię wyjść i się bawić, kocham grać w karty : )

Raz na jakiś czas mogę wyjść do świata i ludzi ; )

O to dowód – z zeszłotygodniowych poprawin : )

Teraz bede miala wiecej okazji do zaszycia sie w swojej norze, aby odchorowac ta nadaktywnosc spoleczna :P