"Więzień Nieba" - Carlos Ruiz Zafón

Rok 1957. Interesy rodzinnej księgarni Sempere i Synowie idą tak marnie jak nigdy dotąd. Daniel Sempere, bohater Cienia wiatru, wiedzie stateczny żywot jako mąż pięknej Bei i ojciec małego Juliana. Następny w kolejce do porzucenia stanu kawalerskiego jest przyjaciel Daniela, Fermín Romero de Torres, osobnik tyleż barwny, co zagadkowy: jego dawne losy wciąż pozostają owiane mgłą tajemnicy. Ni stąd, ni zowąd przeszłość Fermina puka do drzwi księgarni pod postacią pewnego odrażającego starucha. Daniel od dawna podejrzewał, że skoro przyjaciel nie chce mu opowiedzieć swej historii, to musi mieć ważny powód. Ale gdy Fermín wreszcie zdecyduje się wyjawić mroczne fakty, Daniel dowie się "rzeczy, o których Barcelona wolałaby zapomnieć". Jednak niepogrzebane upiory przeszłości nie dadzą się tak łatwo wymazać z pamięci. Daniel coraz lepiej rozumie, że będzie musiał się z nimi zmierzyć. I choć zakończenie powieści wydaje się ze wszech miar pomyślne, to Ruiz Zafón mówi nam wprost, że "prawdziwa Historia jeszcze się nie skończyła. Dopiero się zaczęła".

Zafona zna chyba każdy mól książkowy. Wielu wielbi ziemię po której stąpa, są tacy czytelnicy, którzy uważają, ze facet jest przereklamowany, że jego książki to nic specjalnego. Wiadomo – o gustach się nie dyskutuje. Na obecną chwilę, mam wszystkie książki Zafona wydane po polsku, przeczytane… Jasne, zdarzają się mu książki słabsze,  takie które wciągają mnie, mniej angażują uwagę, ale moim skromnym zdaniem, nie można się podczas lektury nudzić. Nawet jeśli dopiero co wróciło się z wesela, spało się trzy godziny to jednak lektura książki autorstwa Zafona, wciąż sprawia autentyczną przyjemność, jest świetnym sposobem na ucieczkę od rzeczywistości…

Na „Więźnia nieba” czekałam długo, chyba za długo. Niefortunnie wybrałam moment do czytania, bo książka towarzyszyła mi na wyjazdach ostatnio.

Książka razem z genialnym „Cieniem wiatru”, dobrą „Grą anioła” tworzy trylogię, ale taką która nie wymaga znajomości pozostałych części, aby zrozumieć i docenić poszczególne części. Chociaż onegdaj zachwycałam się „Cieniem wiatru” dziś nie pamiętam za bardzo tej książki i już wiem, że muszę ją sobie przypomnieć.

Akcja kolejny raz dzieje się w Barcelonie, bohaterem jest Daniem Sempre, jego przyjaciel Fermin, planuje zmienić stan cywilny, jednak wcale nie jest to takie proste, Hiszpania czasów generała Franco sprawia wrażenie bagna z unoszącą się nad zgubną tonią złowrogą mgiełką. Ludzie z dnia na dzień mogą stracić wszystko, majątek, pochodzenie, nawet imię. Jednak Daniel w imię przyjaźni jaką żywi do Hermina postanawia pomóc odzyskać mu tożsamość, aby mógł poślubić kobietę którą kocha. Nie zdaje sobie sprawy, że dowie się również wielu rzeczy o sobie, o swojej rodzinie, informacje te zasieją  w duszy chłopaka niepokój który z powodzeniem będzie mógł zrujnować mu życie..

Tak genialne książki jak „Cień wiatru” nie zdarzają się często, jednak za każdym razem mam nadzieję, że kolejna książka Zafona dorówna tej największej. Niestety i w tym przypadku się nie udało, ale nie znaczy to, że książka jest zła. Nie jest tak wspaniała jak „Cień wiatru” ale czyta się ją niesamowicie szybko, wciąga, intryguje, pobudza do pytań, do snucia różnych wersji, potencjalnych wydarzeń.

I chociaż oczekiwałam wiele nie mogę powiedzieć, by mój zawód miał gorzki smak… Naprawdę polecam.

Ps. Wrocilam....