Odkrywam nowy pomysł - Amor vincit omnia

Czytam ja sobie Annę Kareninę – wciąż!! – i tak rozmyślam o miłości. W kontekstach literackich oczywiście. Ponieważ w głowie mam wiele par książkowych, których losy śledziłam z zapartym tchem, ze łzami w oczach. Postanowiłam o tym napisać. Jako, że ciężko byłoby zmieścić to w jednej notce, uznałam, że będę Was co tydzień katować wybraną historią miłosną… Będzie to okazją do wspomnień, do przypomnienia sobie konkretnej książki. Same plusy.

To takie moje nowe pisanie pod hasłem „Amor vincit omnia”

Na początek mój wybór padł na Michała i Basię Wołodyjowskich.

No trochę Sienkiewiczowi to nie wyszło. Powieść ku pokrzepieniu serc pisana, sprawiła, że wylałam hektolitry łez i popadłam w stan przygnębienia. Popadam zresztą za każdym razem.

Jerzy Michał Wołodyjowski przewija się przez wszystkie części Trylogii. W oczy rzuca się jego mikra postura, talent do szabelki oraz wyróżniająca się kochliwość bohatera. Najczęściej kocha się w Anusi Borzobohatej-Krasieńskiej, ale afektem zapalał się również do Heleny, którą jednak Sienkiewicz Skrzetuskiemu przeznaczył, Oleńka Billewiczówna także nie była mu obojętna, ale tutaj również mu nie wyszło. W końcu litościwy los, jako nagrodę za wierną służbę Ojczyźnie sprawia, że będzie mógł poślubić Anusię, niestety Michałek stojąc już u bram raju, traci szansę na szczęście. Anusia umiera. Zrozpaczony wojak udaje się do klasztoru Kamedułów, aby modlitwą, nie szablą świat ratować. Ma dosyć życia, jest rozżalony. Tyle razy spotkał go zawód, ile można?

Ale Onufry Zagłoba nie próżnuje, używa jednego ze swych licznych konceptów aby Michała wyciągnąć z klasztoru, wiedząc, że sytuacja polityczna zagra na poczuciu obowiązku Wołodyjowskiego i ten już do klasztoru nie wróci.

I faktycznie Michałowi odechciewa się powrotów gdy na jego drodze przewrotny los stawia dwie panny, będące pod opieką jego siostry. Do zranionego serca rycerza najbardziej przypada Krzysia, czyli panna Krystyna Drohojowska, panna pełna wewnętrznej powagi, spokoju a przy okazji posągowo piękna. To milcząc w jej towarzystwie najlepiej spędza czas. Wszystko wskazuje na to, że Krzysia odwzajemnia jego uczucia. Zgadza się na zaręczyny, ale nalega na utrzymywanie ich w sekrecie. Chwilowo. Małemu Rycerzowi umyka, że do nieprzytomności zakochana jest w nim Baśka. Baśka, do której przezwisko nadane przez Zagłobę – Hajduczek – doskonale pasuje, bo Basia jest taką chlopaciarą,  od używania igły woli machanie szabelką, od siedzenia z rączkami w małdrzyk woli jazdę konną. Jest idealną żoną rycerza rubieży. Ale Michał tego nie widzi. Woli eteryczną, zjawiskową Krzysię – mimozę.

I kto wie, jakby to się skończyło, gdyby nie fakt, że Krzysia zapałała afektem(z wzajemnością) do przyjaciela Michałka Ketlinga. Aby nie powodować sporów między przyjaciółmi Krzysia oznajmia Michałowi, że wybiera się do zakonu. Jak możecie się spodziewać Michał u bram niebios nie stoi. Przeciwnie znów ma pretensje do losu.  Może też wylądowałby w klasztorze, gdyby nie Basia, która przejrzała, jako jedyna całą sytuację. Nieludzko współczuje Michałkowi i w żalu wykrzykuje mu, że Krzysia idzie do klasztoru bo Ketlinga pokochała. Michał wybiega szukać przyjaciela. Wszyscy są przerażeni, że dojdzie do pojedynku i wyczekują umyślnego, który przybędzie z wiadomością, że Ketling usieczon. Nic takiego się jednak nie dzieje. Michał może posturę ma mikrą, ale serce ogromne, nie chce stawać miłości na drodze.

I nie byłoby happy endu, gdyby nie charakterek Basi. Michał idąc do swojego pokoju natyka się na Basię spazmującą. Okazuje się, że dziewczyna płacze nad dolą Michałka i nad głupotą  Krzysi. Bo przecież Pan Michał najwspanialszy jest, i dziewczyna nie może zrozumieć jak przyjaciółka mogła wybrać jakiegoś Ketlinga.

I wtedy Małemu Rycerzowi klapki z oczu spadają. Wreszcie!

Mały Rycerz i Baśka pobierają się, docelowo mają zamieszkać na Wschodnich Rubieżach… Michał przygotowuje warownie – Chreptiów do którego sprowadza się Basia z Zagłobą. Żyją sobie sielankowo. Jedyną plamą na słońcu jest brak progenitury. Ale nie tracą nadziei. Baśka jest ukochana komendantowi załogi, żołnierze niemalże całują ziemię po której stąpa. Zwłaszcza taki jeden z Lipków, niejaki Mellechowicz, który okaże się Azją Tuhaj-bajowiczem.  Basia w swej dziecięcej niemalże wierze w ludzkośc pragnie zeswatać Azję z Ewką, która silnie kocha Azję. Obie nie zdają sobie sprawy ze straszliwej prawdy i z tego ku jakiej tragedii obie dążą.

Azja pożąda dwóch rzeczy władzy hetmańskiej i Baśki. Gdy dowiaduje się, że nie dostanie buławy. Umyśla sobie porwać Basie i ujść na Wschód tam przyłączyć swój oddział Lipków do chana. Basia mu to ułatwia, wierząc że pomaga Ewie i Azji w połączeniu się wbrew woli ojca Ewy – Starego Nowowiejskiego. Niestety gdy Azja odkrywa karty, w dosyć przemyślanym momencie. Baśka jest daleko od domu, okolica obstawiona jest ludźmi Azji. Kobieta ma dwie drogi, albo da się pohańbić, albo zginie. Wybiera ucieczkę, czyli pewna śmierć. Silnie rani Azję i ucieka, przez śniegi z dwoma, jeno końmi. I tu następuje przejmujący opis ucieczki Basi, jednocześnie będący pięknym opisem jej miłości. Baśka nie wierzy w powodzenie swoich planów, nie wierzy, że bez prowiantu, bez odpoczynku uda jej się przez wrogie ziemie dotrzeć do Chreptiowa, jednak za wszelką cenę brnie do przodu, aby tylko skonać nieco bliżej miłości swojego życia. A przeciw sobie ma cały świat, zimę, przyrodę, wrogo nastawionych ludzi. Jednego konia pożerają jej wilki, drugi topi się w rzece. Pozostaje jej, wykończonej brnąć przez śniegi. Gdy już jest u kresu sił, tak że nie może postawić już kroku, czując że umiera słyszy skrzypienie żurawia w warowni chreptiowskiej. Szczęśliwie dotarła do domu.

Po takiej eskapadzie jednak poważnie zapada na zdrowiu, wiele dni będzie toczyć się walka o jej życie. Ale wyjdzie z tego. I już czytelnik ma nadzieję na szczęśliwe zakończenie. Ale nie, oczywiście że nie! Bo w literaturze, jak w życiu, już się wydaje że wychodzimy na prostą a tu bach! Musi się coś spieprzyć.

Powiem Wam szczerze, że Sienkiewicz podpadł mi silnie. Do dziś  mu nie mogę wybaczyć, że wymyślił ten Kamieniec i umyślił sobie, że wyśle tam Michałka. Jak On mógł? No powiedzcie, jak on mógł? A Kmicica trzeba było usiec, albo niechby i Skrzetuskiego, naprodukował się dzieciów, produkcją niemalże taśmową. A Helena głupia była Bohuna nie wybierając, a Olenka to mnie irytowała, a Basia. To przecież Basia jest najfajniejszą postacią Trylogii, a złośliwy Sienkiewicz, ani dzieciątka jej nie dał, ani „żyli długo i szczęśliwie” kanalia wredna.

Gdyby ktoś nie wiedział dlaczego bluzgam na Naszego Noblistę to wyjaśniam. Henryk Ś oskarżony jest o to, że uczynił Małego Rycerza dowódcą obrony Kamieńca, obleganego przez Turków. Jako, że Michał W, był niezwykle honorowy, przysiągł przed ołtarzem, że prędzej zginie, niż białą szmatę na znak poddania wywiesi nad murami. Obrona szła im całkiem nieźle, ale mieszczaństwo przeraziło się, że wysadzona zostanie twierdza i postanowili się poddać. Michał nie miał nic do gadania. Przeczuwał Mały Rycerz, że żyw z zamku nie wyjdzie i ostatniej nocy, gdy Basia go odwiedziła, jak dziecku tłumaczył jej, że zginąć to żołnierska dola, że Basia ma sobie powiedzieć, ze „nic to”, że ma się nie obawiać, tylko myśleć o tym, że On na nią w lepszym świecie czeka.

Od tej rozmowy spazmuję, dla odmiany ja już na potęgę. Tylko za każdym razem, gdy czytam książkę, mam nadzieję, że tym razem Michał nie zginie, że dopisano nowe kartki, że to była nieszczęśliwa pomyłka…

To jedna z moich ulubionych par  , zobaczycie, że nie jedyna.

Każdorazowo bardzo przeżywam tę książkę, jednocześnie przywraca mnie ona do pionu. Dlatego co najmniej raz w roku ją czytam. Piękny język i naprawdę dobra historia… ponadczasowa.

Mam nadzieję, że w lepszym świecie Michałka i Baśkę spotka zasłużona nagroda. Próbowałam wprawdzie czytać kontynuację, ale jakoś nie mam do niej serca…

W zależności od wieku i stanu umysłu można z tej historii wysnuć różne wnioski. Ja za każdym razem odkrywam coś nowego, dostrzegam kolejne detale, które poruszają jakieś tkliwe struny  mego serca… I wiem, że możecie mnie nazwać nudziarą(bo kto czyta Sienkiewicza), głupią naiwną sentymentalistką(kto dostaje spazmów czytając tak starą historię), a ja gwiżdżę na to :p Bo któż jest bez wad.

Ha! I tak to będzie wyglądało :P już myślę nad parą na przyszłą środę.

Zapraszam do dyskusji. Co myślicie o tych bohaterach. Czy czytaliście, jakie uczucia w Was wzbudzili, może ktoś się wynudził i uważa że moja ekscytacja jest bezzasadna?

Wolne wnioski, votum separatum – bardzo mile widziane!