Grissini, czyli wypiek z łoża boleści.

Gdyby ktoś pytał, co u mnie, to leżę i zdycham sobie powoli. Chyba nie ma szans, żebym polubiła Lublin, zawsze mnie coś paskudnego tam spotka. Tym razem, zamiast torby z książkami, przywiozłam paskudne przeziębienie.  Nic dziwnego, niby funkcjonuje powiedzenie „piździ jak w Kieleckiem”, ale jak ustaliliśmy ze znajomymi, jest ono grubo przesadzone, nigdzie nie ma takiego wygwizdowa jak w Lublinie. Tak więc, po czwartkowej wizycie, mam pamiątkę, przeziębienie, które rozłożyło mnie na łopatki. Walczę, aby nie przeszło mi w tradycyjne zapalenie oskrzeli, bo bez antybiotyku się nie obejdę, a już jakiś czas, co najmniej rok nie brałam żadnego. Życzyłabym sobie, aby stan ten się utrzymał.

A Baba chora, w przeciwieństwie do faceta, którego najmniejszy katar kładzie na łożu śmierci, nie wypuszcza steru z rąk. Ponieważ, mimo choroby, sobotę i niedzielę spędziłam w pracy, a w piątek byłam za słaba na pieczenie, musiałam nadrobić. I wypróbować książkę z przepisami na wypieki. Wycieczka do sklepu po składniki do ciast typowo słodkich, z przyczyn obiektywnych odpadała, więc postanowiłam zrobić, coś ze składników, które mam w domu. Wybór padł na paluchy drożdżowe – Grissini.

Jak opisuje je książka, grissini to chrupiące paluszki chlebowe, pochodzące z okolic Turynu w północnych Włoszech. Tę prostą a jednak bardzo smaczną przekąskę, podaje się często jako niewyszukaną przystawkę przed głównym posiłkiem. Grissini świetnie się  przechowują, a kiedy zwilgotnieją można je odświeżyć w piekarniku.
 Na 26 paluszków potrzebujemy
Dużą szczyptę drobnego cukru
150 ml letniej wody
5 g suszonych drożdży
1 łyżkę oliwy(ja dałam olej z pestek winogron)
225(1 ½ szklanki) mąki pszennej
1 łyżeczkę soli
 Przepis podaje  możliwość wzbogacenia paluszków, ja wybrałam  te z czosnkiem i oregano.

Więc dodatkowo: 

Łyżka posiekanego czosnku(ja dałam dwa średniej wielkości ząbki, posiekane)
Dwie łyżki suszonego oregano(miałam oregano na samym dnie słoiczka, więc dodałam łyżkę oregano i łyżkę tymianku).

 W dużej misce połącz wodę z cukrem, wsyp drożdże i zaczekaj 5-6 minut, aż się spienią(ja etap aktywizacji drożdży pominęłam)
Dolej oliwę, mąkę oraz sól.
Wyrabiaj ciasto, aż stanie się gładkie i elastyczne.
Przełóż do miski nasmarowanej oliwą, aby się nieco natłuściło.
Odstaw w ciepłe miejsce do podwojenia objętości.
 Rozgrzej piekarnik do 180 stopni.
Uderz ciasto pięścią, pozbawiając nagromadzonego powietrza.
Wyjmij ciasto na oprószony mąką blat i rozwałkuj na prostokąt o bokach około 22x34 cm. Pokrój na 26 pasków.
Rękami utocz z każdego paska wałeczek o długości około 26 cm.
Rozłóż paluszki na natłuszczonej blasze(ja użyłam pergaminu do wyłożenia blachy.
W przepisie podano czas pieczenia – 35 minut. Kazali studzić na kratce. Ja muszę nową nabyć, więc się nie zastosowałam :P

Paluszki w smaku są wyborne, mi smakowały z czerwonym barszczykiem z papierka.

I właśnie taki obrazek widzicie na zdjęciu, leciwy kubek(który teoretycznie jest Taty, ale On tydzień temu zabrał mi mój kubek, wiec teraz zemsta :P ) Dobre jedzonko, książka i zapach ciasta w domu.

Mogę chorować dalej.

Zagniatając ciasto oglądnęłam współczesną wersję Rozważnej i romantycznej, ale film jest tak drętwy i pusty, że nie wiem czy pisać coś więcej o nim.

Przepis, którym Was uraczyłam pochodzi z książki „Wypieki. Chleby, pizze, ciasta, pączki, słodkie zawijańce”, autorstwa Anneka Manninga. Przygotujcie się, że jeszcze kilka przepisów Wam zaprezentuję.