"Pół życia' - Jodi Picoult

Najnowsza powieść autorki międzynarodowych bestsellerów! Picoult po mistrzowsku zgłębia naturę rodziny: miłość oraz siłę – i cenę, jaką czasem trzeba za nie zapłacić. Luke Warren jest badaczem wilków. Pisze o nich, studiuje ich zachowania, a kiedyś nawet z nimi zamieszkał. Pod wieloma względami są mu bliższe niż własna rodzina, z którą właściwie nie ma kontaktu, odkąd żona go rzuciła, a syn Edward wyjechał. Niespodziewanie Luke zostaje ciężko ranny w wypadku samochodowym, a wraz z nim siostra Edwarda, Cara. Nagle wszystko się zmienia: Edward musi wrócić do domu, który opuścił przed laty, i razem z siostrą podjąć decyzję co do leczenia ojca. Nie ma łatwych odpowiedzi, za to pojawiają się pytania: jakie tajemnice skrywa przed sobą rodzeństwo? Co stoi za pragnieniem, by pozwolić ojcu umrzeć… lub utrzymać go przy życiu za wszelką cenę? Czego życzyłby sobie sam Luke? I przede wszystkim, na ile zapomnieli to, o czym zawsze pamięta wilk: że członkowie stada potrzebują siebie nawzajem, a przetrwanie czasem idzie w parze z ofiarą?

 Zaczytałam się w tej książce, chociaż miałam obawy. Wiedziałam, że ją kupię, ale wahałam się. Opis  nie do końca mnie przekonywał. Bałam się, że Jodi już przebrzmiała. Nawet gdy ją kupiłam, chwilę poczekała. A gdy wreszcie rozpoczęłam lekturę, nie mogłam się oderwać, gdyby nie konieczność pobudki o świcie… przeczytałabym w jedną noc. A książka jest warta zarwanej nocy. Są sprzeczne emocje, są łzy. Może nie tak wielkie napięcie do jakiego przyzwyczaiła nas Picoult, ale to dobra książka.

Autorka znowu sięgnęła po swój schemat, skumulowała w tej książce dramat rodzinny, sporność, sprawę w sądzie  i inną kulturę, tu akurat mamy wilki, zwierzęta mające złą sławę, ale niezmienni intrygujące kolejne pokolenia, ludzi, badaczy. Badaczekm wilków jest Luke, jego pierwowzorem jest prawdziwa postać opisana w książce „Żyjąc z wilka”. Swego czasu byłam zachwycona tą ksiażką, opisy zwierząt, ich zachowań, konfrontacji „człowieczeństwa” z „dzikością” zwierzęcia, były niezwykle zajmujące. Nie inaczej jest z odpowiednimi fragmentami w „Pół życia”, owszem,  gdy czytało się „Żyjąc z wilkami” ma się wrażenie powtarzalności, ale nie jest to męczące, to raczej przypomnienie. Luke wilkom podporządkował całe swoje życie, kosztem rodziny, żony, odszedł dobrowolnie od cywilizacji, aby poznać życie dzikich, wolnych wilków, zostawił tam duszę, skutkiem tego nie mógł w pełni wrócić do normalnego życia. Odeszła od niego żona, w wyniku kłótni syn uciekł do Tajlandii. Została z nim jego córka Cara, która pomagała mu przy wilkach. Niestety odbierając córkę z imprezy, podczas drogi powrotnej dochodzi do wypadku. Cara i Luke trafiają do szpitala, o ile dziewczyna ma „tylko” powierzchowne obrażenia i będzie musiała trochę pomęczyć się z temblakiem, o tyle Luke jest w stanie bardzo ciężki. Lekarze podejrzewają, że na zawsze pozostanie w stanie wegetatywnym. Wiele wskazuje na to, że człowiek, który ukochał życie, naturę i wilki nie chciałby być sztucznie podtrzymywany przy życiu, najprawdopodobniej chciał być dawcą. Pojawia się dylemat, podtrzymywać, czy pozwolić się męczyć, aż śmierć przyniesie wybawienie od tej degrengolady. Rodzina po wielu latach znowu razem, ma podzielone zdania. Bez interwencji sądu się nie obędzie, dodatkowo wychodzą na jaw dodatkowe, dosyć kluczowe informacje, piętrzą się konflikty interesów. Picoult w bardzo dobrym wydaniu!

Jak wspomniałam, książkę czytałam z ogromną ciekawością, dałam się totalnie porwać opowieści. Mamy tutaj, jak to bywa u Picoult dylemat, każda ze stron ma trochę racji, ale które wyjście jest słuszne? Nie ma opcji – wilk syty i owca cała. Zapewne i Wy zaangażujecie się w roztrząsanie tego dylematu, może nie tak spektakularnego, może bez typowych dla Picoult dramatycznych i niespodziewanych zwrotów akcji, ale jednak dylematu poważnego. Wierny czytelnik odnajdzie podobieństwa do kilku innych powieści tej Autorki, ale i tak znając skłonność Jodi do zaskakiwana czytelnika, będzie niepewny zakończenia.

Cieszę się, że moje obawy dotyczące tej książki były bezzasadne, cieszę się że wciąż jej książki mogę wciąż kupować w ciemno, mimo kilku wpadek, książek które porwały mnie w mniejszym stopniu. Nie zaliczyłabym może tej książki do tych najlepszych w jej dorobku, ale bezwzględnie jest to dobra ksiażka. Czyta się ją szybko i po zakończeniu lektury pozostaje w pamięci i w myślach.