"Pierwsze, drugie... zapnij mi obuwie" - Agata Christie

Agata Christie posłużyła się dziecięcą rymowanką, by skonstruować wyrafinowaną intrygę. Wpływowi brytyjscy politycy i bankierzy oraz Herkules Poirot spotykają się w poczekalni u dentysty. Nieoczekiwany splot wypadków - śmierć pacjenta, samobójstwo lekarza, zamachy na bankiera - wszystko to wymaga interwencji słynnego detektywa. Władza, która deprawuje, kontra ideały i honor, a sprawa zaczyna się od buta z klamerką... Przypadek? Ktoś podsuwa fałszywe karty, ale Herkules jest jak zwykle w formie. Po pierwsze - metodyczny, po drugie - logiczny

Kolejny raz macie okazję, aby wyszydzić mojem „silną wolę”. Otóż, nie tak dawno obiecywałam, że chwilowo koniec z Christie i Poirotem, że przerwa, że muszę odpocząć. Gdy jednak skończyłam czytać „Perswazje” zaczęłam kilka innych książek, ale albo żadna mnie nie porwała od pierwszej strony, albo były za ciężkie aby zabrać je do torebki.  A kryminały Christie są świetne do torebki, lekkie, poręczne. Kolejny raz złamałam słowo. Zaczęłam czytać „Pierwsze drugie… zapnij mi obuwie”.

Całe szczęście, że mam tak słabą wolę.

Przypadkiem na mojej półce, ponad pół roku przeleżała, bardzo dobra książka. A już myślałam, że wszystkie dobre powieści z Herkulesem przeczytałam i teraz będę marniznę doczytywać.

Tym razem Herkules pojawia się bardzo szybko. Oto musi poddać się prawom natury i złożyć wizytę dentyście. Jak przystało na pedanta i poukładanego człowieka Poirot odwiedza stomatologa z zegarkiem w ręku co pół roku. Przykry to obowiązek, ale Poirot ma swojego zaufanego dentystę i stara znosić się to po męsku, a przy tym stara się nie tracić, ani na sekundę bystrości umysłu. A jak przystało na jego skromną osobę, tam gdzie on, tam zjawia się zbrodnia. Tak jest i tym razem. Dobry dentysta, Morley zostaje znaleziony martwym w swoim gabinecie. Wszystko wygląda tak, jakby popełnił samobójstwo, ale Herkulesa nie tak łatwo zwieść . Poirot rozpoczyna swoje skrupulatne śledztwo, które nie będzie łatwe, albowiem w sprawę zamieszani będą prominentni politycy, osoby zamożna, a także szpiedzy. Jednak gdy Herkules rozpoczyna śledztwo nie spocznie, nim nie wyjaśni sprawy do końca.

Agata Christie wokół dziecięcej rymowanki konstruuje swoją powieść. Zapewne Brytyjczycy  zrozumieją aluzje i docenią melodyjną, rymy oraz to jak zbrodnia, śledztwo łączą się z wierszykiem, ja osobiście tego nie czułam, ale nie umniejsza to zalet książki. Chociaż ostatnio zaliczyłam parę zawodów Agatowych, „Pierwsze, drugie” odsyła je w niepamięć, bowiem znowu poczułam te emocje, ciekawość, dałam się wciągnąć w zabawę w zgadywanie.

Ta powiesc to nie tylko lekki i przyjemny kryminał, wydaje mi się, że autorka rozprawia się z mitem iż można dla większego dobra poświęcić życie jednostki. Agata Christie wkłada jednak w usta Herkulesa Poirota  twierdzenie iż życie samo w sobie jest wartością, bez względu na stan majątkowy, pozycje, każde życie jest ważne, każdy morderca powinien ponieść karę, bez względu na motyw. Mit nadczłowieka obalony!

Abstrahując od  morału jaki zawiera ta książka, jest to również dobry kryminał. Może nie posunęłabym się do zaliczenia go w poczet najlepszych tworów Agaty, ale jest na bardzo dobrym poziomie, chociaż momentami Christie kołuje nas jakbyśmy grali w ciuciubabkę. Dałam się zwieść, bowiem tak mnie zakołowała iż nie miałam bladego pojęcia kto zabił. A taki scenariusz do głowy mi nawet nie przyszedł.



Ps. Książka ma przepiękną okładkę. Lubię taki kolor :)