"Marley i ja. Życie, miłość i najgorszy pies świata" - John Grogan

Historia psa Marleya bawi i wzrusza do łez. Wreszcie poznasz własnego psa i sens własnego życia.
Marley, żółty labrador jest nieznośnym, rozbrykanym, krnąbrnym potworem. Wyleciał ze szkoły tresury za brak postępów. Demoluje dom i wyrywa ozdobne rośliny w ogródku, uwielbia pić wodę z miski klozetowej. A jednocześnie jest wiernym i niezawodnym przyjacielem, kochanym stworzeniem, które uczy swoich właścicieli, jak cieszyć się ulotnymi chwilami i co jest naprawdę ważne.
Ekranizację książki Johna Grogana wyreżyserował David Frankel ("Diabeł ubiera się u Prady"). W rolach głównych wystąpili: Owen Wilson i Jennifer Aniston. 

 Chyba jeszcze nigdy tak długo i tak bardzo nie płakałam na książce. Nigdy książka o ludziach nie była w stanie wycisnąć ze mnie takiego wiadra łez jak ta. Zwykle kończy się na chlipaniu, w najbardziej wzruszającym razie są płynące łzy. Ale baaaaardzo rzadko kończy się na łzach ciurkiem kapiących i odrywających się od policzka i brylantowym blaskiem spadających na rękę/pościel/stół.

Kilka lat temu widziałam film, wtedy była moda na książkę o najgorszym labradorze świata, jako że najpierw widziałam film i uznałam, że książka jest podstępną próbą wyłudzenia ode mnie pieniędzy. Gdyby nie przypadek, gdyby nie to, że książka w bibliotece sama wpadła mi w ręce, nigdy nie przeczytałabym tej historii. Nie byłoby głośnych wybuchów śmiechu i długotrwałego szlochania w chusteczkę.

John i Jenny są po ślubie, uczą się bycia rodziną. Jenny zabija kolejny kwiatek i wtedy wpada na pomysł zaadoptowania psa, aby sprawdzić czy dadzą radę zaopiekować się żywą istotą. To ma być taki wstęp przed decyzja o dziecku. Wybierają się więc na farmę, gdzie akurat przybyło małych, biszkoptowych labradorów. W oko wpada im jeden, który okazuje się być w promocji, jest tańszy niż jego bracia. Ciekawe dlaczego… John i Jenny którzy w dzieciństwie mieli psa, od pierwszego wejrzenia zakochują się w szczeniaku, który sprowadzi na nich całą kupę nieszczęść. I o tym jest ta książka. Podtytuł „Życie, miłość i najgorszy pies świata” doskonale opisuje treść książki.

Autor opisuje swoje życie, życie swojej rodziny do której zalicza również ograniczonego umysłowo ;] psa Marleya. Czytając o przygodach tego psa dławiłam się ze śmiechu, chociaż widziałam film to jednak książka jest bogatsza w te opisy, tak samo o wiele bardziej mnie wzruszyła. Poszła paczka chusteczek, a moja biedna  Mama myślała, że oto dostałam jakiegoś ataku kataru gdy ja, tymczasem chlipałam nad książką.

Ciężko mi wyrazić jak piękna jest ta książka, pełna ciepła. Jest doskonałą kwintesencją życia, które nie bywa ani słodkie, ani zawsze kwaśne. W życiu gorycz porażki, sąsiaduje ze słodyczą sukcesu. Autor opisał wiele, bardzo osobistych momentów.  Dzięki autentyzmowi, możemy na tej książce przeżyć prawdziwe katharsis. Ciągle się nie mogą po tej książce pozbierać, policzki mi płoną, dookoła leżą mokre chusteczki. A ja jako wielbiciel futrzaków wczuwam się w sytuację autora.

Zapewne znajdą się osoby dla których ta książka to będzie kosmos. Uznają, że główny bohater był głupi zajmując się tak niesfornym psem. Że najlepiej było przywiązać Marleya drutem do drzewa gdzieś na pustkowiu, a za pieniądze które poszłyby na naprawę strat i leczenie psa zafundować sobie wycieczkę dookoła świata. Żal mi takich osób, chociaż za robienie krzywdy zwierzęciu mordowałabym z zimną krwią. Jest to dla mnie czyn uwłaczający człowieczeństwu. Jednak rozumiem, że nie wszyscy zwierzęta muszą kochać. Żal mi tych którzy przez całe życie nie nawiązali z czworonogiem, głębokiej, prawdziwej przyjaźni. Chociaż mówi się, że zwierzęta nie umieją kochać, że przyjaźń z psem czy z kotem będzie zawsze namiastką tej ludzkiej relacji, nie do końca się z tym zgadzam. To będą inne relacje, ale nie wartościowałabym tak łatwo. Kto raz patrzył w wierne, pełne miłości oczy zwierzęcia, kto widział  jak intuicyjnie wyczuwa gorsze samopoczucie właściciela i ze wszystkich swoich sił próbuje ulżyć człowiekowi w smutku czy w chorobie tak jak ja popłacze się na tej książce i odbierze ją całym sercem.

 Bo książka „Marley i ja” nie jest do czytania rozumem, bo więź zwierzę-człowiek nie jest więzią racjonalną, to doznanie na płaszczyźnie serca i niezwykłych uczuć. Uczuć, których  nie sposób opisać(chociaż John Grogan nieźle sobie radzi), je trzeba przeżyć.