"I że cię nie opuszczę"- The Vow (2012)

Żona Leo w wyniku wypadku samochodowego traci pamięć. Bohater robi wszystko, by znów się w nim zakochała.

Lubię sobie od czasu do czasu oglądnąć romans. Zwłaszcza gdy zasiadam z tamborkiem, lubię w tle puścić coś niezobowiązującego, coś co w pelni mnie relaksuje. Wprawdzie najczęściej zajeżdżam na śmierć „Władce Pierścieni”, ale jednak CZASAMI oglądam coś innego. Tym razem mój wzrok padł na film „I że Cię nie opuszczę”. Niewiele myśląc odpaliłam film, oglądałam bodajże na trzy raty(bo jednak film AŻ TAK do miejsca nie przykuwa) i dziś, przed chwilą skończyłam.

Film bazuje na prawdziwej historii małżeństwa. Żona, w filmie Page grana przez znaną miłośnikom gatunku Rachel McAdams traci w wypadku pamięć. Nie tak całkowicie, wie kim jest, ale zupełnie nie pamięta tego co zdarzyło się po tym jak zerwała kontakty z rodzina, tego faktu zresztą tez nie pamięta. Wyparowało z jej umysłu, że rzuciła studia prawnicze, że zmieniła styl życia oraz – co tragiczniejsze, że poznała, pokochała i poślubiła Leo(gra go Channing Tatum). Mężczyzna nie zraża się utratą pamięci ukochanej, postanawia walczyć o ten związek, najpierw czyni starania, aby pomóc żonie odzyskać pamięć. A gdy ta wraca do „starego życia”, chce ją w sobie rozkochać na nowo. Jednak to wszystko spełza na niczym. Paige wydaje się być szczęśliwa z powrotu do życia, które kiedyś porzuciła, jakby dostała od życia szansę, aby przywrócić system do stanu w którym ostatnio wszystko działało świetnie. Leo chce jej szczęścia, więc pozwala jej na to. Ale wiadomo – to romans. Wiemy, że wrócą do siebie, wiemy, że będzie ten happy end. Bo przecież wtedy byłby dramat, gdzie wiara w szczęśliwe zakończenia, wtedy by się podziała?

Jest to film jakich wiele. Ale mnie dodatkowo skłonił do myślenia, do refleksji, czy chciałabym też dostać od losu taką szansę. I na chwilę obecną doszłam do wniosku, że tak. Jest jedna osoba, której spotkania nie żałuję, bynajmniej! Cieszę się, że to wszystko mnie spotkało, że mnie spotyka, ale chyba chciałabym, teraz zapomnieć. Gdybym tak jak Paige straciła pamięć, nie chciałabym, żeby ktoś m i przypominał co się zdarzyło. Chociaż tak jak pokazuje ten film los jest kapryśny, możemy różne rzeczy odkręcać, a i tak znajdziemy się w takim samym punkcie końcowym. Tak jak stalo się to z Paige i Leo, tak jak stało się z małżeństwem, którego historia zainspirowała twórców filmu. Chociaż kobieta nigdy pamięci nie odzyskała. Przeznaczenie? Niezbadane Wyroki Opatrzności? Różnie można to nazywać. Efekt jest jeden, wydaje się jeden. Nasz los został gdzieś spisany, istnieje Plan, który jest realizowany, chociaż chwilami, poszczególne etapy są dla nas bezsensowne. Budzą lęk i poczucie beznadziei. Trzeba trwać w wierze, że w końcu wszystkie puzzle trafią na swoje miejsce.

Ten film przypomniał mi o tym. Chociaż nie jest to produkcja, która mnie zachwyciła, wbiła się w pamięć. Nie będę do tego filmu wracała. Ale nie żałuję czasu poświęconego na oglądnięcie.