"Trzy Wiedźmy" - Terry Pratchett

Jest to szósta część popularnego cyklu o Świecie Dysku. Król Verence, władca Lancre, został zamordowany i snuje się teraz jako duch po zamku. Czarownice ocaliły maleńkiego synka Verence'a i oddały go na wychowanie aktorom z wędrownej trupy. W Lancre objął władzę okrutny książę Felmet z jeszcze okrutniejszą małżonką. Poddani nie lubią nowego władcy. Duch Verence'a nieźle musi się nakombinować, aby zawrzeć wreszcie sojusz z wiedźmami. Wspólnie doprowadzą do powrotu prawowitej dynastii na tron

Nawet jak bardzo chcę być taka jak wszyscy, to mi nie wychodzi. Zupełnie tego nie rozumiem. Kasiek apostata, Kasiek odszczepieniec.  Pratchetta zna każdy. Jeśli nawet nie czytał, to słyszał o niy sim każdy, średnio nawet oblatany w świecie książkowym człowiek. Autor płodny jak królik, wydaje swe książki z prędkością, która zatrważa niejeden portfel. Ongiś czytałam kilka jego książek, nawet, nawet, ale mnie nie uwiodły. No, ale Wiktor truł mi o Terrym i truł, opowiadał o Świecie Dysku, śmiał nawet stwierdzić, że moim literackim odpowiednikiem jest Niania Ogg. Nie miałam wyjścia, powróciwszy do domu, przetrząsnęłam cały dom w poszukiwaniu „Trzech wiedźm”, nie było to łatwe(nowe półki, przenosiny itp.) i zaczęłam czytać.

Ślepy i głuchy zorientowałaby się, że zarówno tytuł jak i treść nawiązuje do twórczości Wiliama Wstrząśniętego. Tak, nawet autor, niewiadomo czy lękał się o kłopoty z prawami autorskimi, czy może nie docenia inteligencji czytelnika, a może uważa, że w XXI wieku znajomość angielskich klasyków jest de mode i lepiej wyłożyć kawę na ławę. Ale to Pratchett, więc mamy trzy dosyć specyficzne wiedźmy, specyficzną śmierć i wielce oryginalny dramat z tronem w tle. Przewinie się również ŚMIERĆ, jak zwykle w świetnej formie z dudniącym głosem i ciętym dowcipem. Same znane motywy, klasyka literatury, ale podane w nowy, wielce zabawny i oryginalny sposób. I jakkolwiek Kasiek uwielbia Shakespeare`a, uwielbia czarny humor, sarkazm i ironię, tak Świata Dysku – kolejny raz – nie kupił.

Nie jestem sztywniakiem i naturalnie humor, teksty Pratchetta bawiły mnie i to bardzo. Zdecydowanie uwielbiam jego styl, ale nie kupuję świata, który stworzył, nie umiem się w niego zaangażować. Nie potrafię do niego wejść. Jakby ktoś zatrzasnął przede mną drzwi, a ja mogę podglądać przez dziurkę od klucza, w wielce niewygodnej pozycji. Szybko się męczę, usypiam, uciekam. Nie mogę. Chyba ostatecznie zaprzestanę prób przekonania się do Świata Dysku, skoro książka, uznawana przez wiele osób, za tą od której warto zacząć podróż do Świata Dysku, bo jest tak świetna, dowcipna i wciągająca, że KAŻDEGO zachwyci, a mnie nie zachwyciła, to coś znaczy. Prawda?

Niezmiernie żałuję, że nie umiem się przekonać, że nie umiem wciągnąć się w Świat Dysku, bowiem Pratchett pisze stylem, który mnie rozwala. Zerknijcie na te cytaty!

„Kiedy łamiesz zasady, łam je mocno i na dobre.”

„Ale to, że coś jest oczywiste nie oznacza jeszcze, że jest prawdą.”

„Babcia pokiwała głową. Pochwalała takie zwyczaje, przynajmniej dopóki nikt nie sugerował, że sama powinna się do nich stosować.” 

„Babcia Weatherwax nigdy się nie gubiła. Zawsze doskonale wiedziała, gdzie się znajduje, czasem tylko nie była pewna, gdzie jest wszystko inne.”

„Hwel był przekonany, że droga musi przecież dokądś prowadzić. Ta geograficzna fikcja wielu wędrowców doprowadziła do zguby. Drogi wcale nie muszą dokądś prowadzić. Muszą tylko gdzieś się zaczynać.”

„- Moje imię brzmi: WxrtHltl-jwlpklz - oświadczył demon z wyższością. - Gdzie byłeś, kiedy rozdawali samogłoski? - wtrąciła Niania Ogg. - Stałeś za drzwiami?” 

Może, może jednak kiedyś na jakąś inną jego książkę się skuszę? Poprawiają humor. Męczą mnie, ale bawią ;)