Uwikłanie - 2011

Jakiś czas temu oglądnęłam… no właśnie,  na potrzeby tego wstępu uznajmy, że była to ekranizacja powieści Zygmunta Miłoszewskiego – „Uwikłanie”. Pierwszy tom serii o prokuratorze Szackim został przeniesiony na ekran, w tak specyficzny sposób że naprawdę wszystko we mnie buntuje się gdy próbuję go nazwać ekranizacją.

Pierwsze co się rzuca w oczy – akcja została przeniesiona do Krakowa, czytałam że dlatego iż Królewski Gród zapłacił sporo za promocję, ponieważ Warszawa nie grała w akcji takiej roli, jak już chociażby Sandomierz w drugim tomie, aż tak bardzo zmiana lokalizacji nie uwierała. O wiele bardziej gryzł fakt, że twórcy chyba naoglądali się Seksmisji i doszli do wnioski, że Szacki była kobietą. Tak moi Państwo, Teodor Szacki, będący w książce doświadczonym prokuratorem, mizantropem, dostał porcelanową urodę Ostaszewskiej i stał się babeczką, która została przeniesiona z Tarnowa, gdzie pracowała w tak zawalonym dziale, że aż go zamknęli. Tak jak Szacki, tak jego damska wersja ma rodzinę – męża i córkę, mąż nie jest też prawnikiem, ale bodajże lekarzem, a Szacka córka profesora prawa, dostaje sprawę dziwnego morderstwa i musi pracować ze swoim dawnym chłopakiem. Gdyby aktor grający komisarza Smolara został Szackim nie byłoby problemu. Zresztą, producenci filmu popłynęli dalej z przeróbkami i w efekcie z całkiem niezłego kryminału zrobił się dramat, skrzyżowany z romansem i traktatem o problemach z rodzicami.

Nie dano szansy dobrym aktorom, żeby się wykazać, bo cały film jest taką papką, miałką i bezsensowną… oglądałam ten film i nie mogłam uwierzyć jak można zepsuć tak dobrą książkę. I co najważniejsze – dlaczego?

Nawet gdybym chciała nie mogę słowem zachęcić do oglądnięcia… naprawdę – nie mogę!