"Długi film o miłości. Powrót na Broad Peak" - Jacek Hugo-Bader

Atak – linia śmierci – deadline. Kulisy tragicznej wyprawy.
Wielki sukces polskich himalaistów (pierwsze zimowe wejście) i jednocześnie wielki dramat. Hugo-Bader w czerwcu i lipcu 2013 roku przebywał w bazie, w Karakorum, był jednym z czterech członków polskiej wyprawy, która wyruszyła po zaginionych Tomasza Kowalskiego i Macieja Berbekę. Udało się odnaleźć tylko ciało Tomka. 
Czterech uczestników zimowego ataku na Broad Peak chciało przekroczyć granicę strachu, dwaj z nich przekroczyli granicę życia i śmierci. Co było przyczyną tragedii − miłość do gór, utrata instynktu samozachowawczego, czy pycha i żądza sukcesu? Komisja powołana przez Polski Związek Alpinizmu o tragiczne skutki wyprawy obwinia tylko Adama Bieleckiego. Ale czy to możliwe, aby błąd jednego człowieka przesądził o wszystkim? Jak było naprawdę?
Bielecki nie chce więcej wspinać się z Polakami, Kowalski i Berbeka nie wrócili spod Broad Peaku, wkrótce potem pod górą w Karakorum ginie Artur Hajzer, twórca programu Polski Himalaizm Zimowy. Autor kreśli portrety wspinaczy i rozmawia z żyjącymi bohaterami. Odsłania tajemnicę wysokogórskiej wspinaczki i wprowadza w jej magię. Hugo-Baderowi można zaufać: poznamy naturę lodowych (jak ich nazywają) wojowników, zapach górskich bitew, ich gorycz i słodycz.

Nie lubię gór. Mogę na nie patrzeć, podziwiać, ale chodzenie po górach nie jest moim hobby. Nie przekonałam się do tego sposób spędzania wolnego czasu, nawet w czasach licealno-studyjnych, gdy modne było chodzenie po górach w opozycji do spędzania wakacji nad morzem, co dobre jest dla starców, a nie młodych, co to zdobywają góry. U mnie wzięło się to z tego, że mając dziesięć lat na pierwszą kolonię pojechałam do Zakopanego, bo było blisko i gdybym odstawiała cyrk, jak ongi moja siostra, można byłoby mnie zwieźć. Dotrwałam do końca, ale jako człowiek, który wychował się na nizinie, nie byłam przyzwyczajona do długiego chodzenia pod górę. A na kolonii dzieci od 7 do 18 lat, ciężko dobrać takie trasy, żeby wszystkim siadło, a i z pogodą było różnie, tylko, czy deszcz, czy słońce program trzeba zrealizować. Brrr, jak to wspominam to mi zimno. Dlatego emocje związane ze zdobywaniem szczytu są mi totalnie obce. A hobby, które ma śmiertelność tak wysoką… no jawi mi się, jako szukanie śmierci, która przecież i tak nas znajdzie. Ale rozumiem, dla innych moje zainteresowania są dziwne. Jeden lubi róże, drugi piwo duże. Różne są pasje.

Kto nie słyszał o tragedii na Broad Peak? Nawet ja słyszałam, przeżywałam tragedię. Chociaż dla wielu osób, ktoś kto idzie w góry w takich warunkach, sam się prosi… wiele osób nie ma współczucia dla tych ludzi sami szukali kłopotów, przecież. Podczas zdobywania szczytu Broad Peak, już po zdobyciu szczytu, podczas zejścia dwóch himalaistów zginęło. Z jednym szybko stracono kontakt, nie włączył radiotelefonu, ale później Tomek Kowalski, który osłabł, został z tyłu, rozmawiając z kierownikiem wyprawy meldował, że Maciej Berbeka jest obok niego. Później okazało się, że to umierający mózg podsunął mu taką wizję. Żeby nie umierał w samotności. Po tragicznym końcu udanej wyprawy, w lecie wyrusza wyprawa ratunkowa, ma na celu odnalezienie i pochowanie Macieja Berbeki i Tomka Kowalskiego, żeby nie zostali na grani, aby nie służyli za obiekt zdjęć i nie stali się wiecznym drogowskazem. Wyprawę organizuje brat Berbeki – Jacek. Znany reporter – Jacek Hugo Bader wprasza się na wyprawę i to jego relację czytamy w tej książce. Książce, która niesie z sobą nie tylko ogromny ładunek emocjonalny, ale i sporo kontrowersji, autora oskarżano o plagiat i o przekłamania. Jak było naprawdę? Nie wiem. Wiem tylko, że książka mnie zmasakrowała, tak jak każda opowieść o miłości i śmierci na moich oczach.

„chciałbym umrzeć z miłości”

O tym jest ta książka, o ludziach którzy szaleńczo kochają góry. Szanują je, ale porywają się na ogromne cele, aby tworzyć historię, bić rekordy. Lubią sytuacje ekstremalne… Gdy autor opisuje historie polskiego himalaizmu, nasze sukcesy, zamiast dumy, czułam głębokie niezrozumienie, smutek, że tyle osób zapłaciło najwyższą cenę za bycie „posągiem człowieka na posągu świata”.

Ta książka aż kipi od emocji, dobrych i złych. Od miłości, pasji, wrogości, tęsknoty i żałoby. Dlatego tak ciężko mi o niej pisać, opowiadać. Bo ciężko nazwać to co dzieje się w człowieku, gdy słucha jak kierownik wyprawy bezradnie słucha umierającego na grani chłopaka. Młodego chłopaka, który chciał na szczycie oświadczyć się swojej dziewczynie. Mówią, że wyprawa była źle przygotowana, że to była pewna śmierć. Łatwo mówić po fakcie. Łatwo oceniać. Ja się nie znam, więc z ocenami się nie wyrywam. Czytam, oglądam zdjęcia i czuję ogromny smutek… podbudowany niezrozumieniem, ale smutek jest smutkiem.

To moja pierwsza książka Badera, więc nie mam porównania, ale druga czeka w kolejce. „Długi film o miłości” to naprawdę mocna książka… ja ją polecać będę na pewno